Huis

Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!

Na intensief zoeken en elke dag reageren, heeft mijn dochter een nieuwe plek om te wonen gevonden. Alle papieren ingeleverd en dan maar weer wachten of zij de woning kreeg. 

In een heel ander gedeelte van haar stad, maar wel waar er ook vriendinnen wonen van haar (belangrijk een netwerk). Het is echt heel snel gegaan voor zoeken naar woonruimte in de Big City. Voor haar beleving niet, maar als ik om me heen de berichten hoor is het dat echt wel. Ook wat ik hoorde op mijn vrijwilligerswerk over zoeken zelfs met urgentie, daar werd ik niet vrolijk van. Jarenlang wachten. Genoeg wanhopige clienten aan mijn balie gehad. Maar fijn voor haar. Minder hoge huur. En een slaapkamer extra. Gewoon praktischer ingedeeld.

Want woont nu in een vrije sector nieuwbouw appartement en dat kan ze van haar salaris alleen niet meer betalen, sinds haar (nu ex) man 3 weken nadat hun tweede kind geboren werd,  zijn eigen woonruimte introk. Waar ik al eerder wat over schreef. 

Dus de noodzaak was heel groot om iets anders te vinden, maar wel geschikt voor een vrouw en twee jonge kinderen. En ook nog in de buurt van haar werk. En waar er scholen zijn en kinderopvang. En graag betaalbaar, dus sociale sector (dat betekent een maximale huur van Euro 740,--). Waar een wachtlijst van hier tot Tokio voor is. Waar je misschien in Tokio nog eerder wat krijgt.

Geen lift, want gebouw is al uit de jaren 60 schat ik in (hahah...even opgezocht; 1965), maar wel helemaal gerenoveerd net, dus nieuwe badkamer en keuken. Alles kaal en leeg, dus eerst schuren, verven en nadenken over wat voor soort gordijnen, vloer (dat bewonder ik van haar; ze vond bij een fabriek ergens in het oosten van het land een mooie aanbieding; gaat de vloer zelf ophalen in een busje). Vertelde over een kennis die ook voor haar een vloer had, maar ruim twee keer haar budget en dus niet gedaan. Keuzes maken.  En mensen vinden die kunnen en willen helpen. 

Waar ze eerst woonde, was alle keuken-apparatuur ingebouwd toen ze erin trokken. Zij waren de eerste bewoners. Dus nu moet ze alsnog alles aanschaffen. Een fornuis wat ze van een vriendin kreeg en hier staat opgeslagen is niet mee te nemen, want er is daar geen gas. 

Ze grapte dat ze nog van haar ex man haar bruidsschat moet krijgen (die 3 kamelen), maar ik denk dat hij net als Rutte daar geen actieve herinnering aan heeft.

De lul.

Van de week een dag opgepast. Ook weer hectisch en druk want mijn oudste kleindochter had ook nog een wendagje op haar nieuwe school. Dus het was heen en weer rijden (woonde ik nu maar om de hoek) en in de middag moest ze met jongste weer ergens heen, dus weer heen en weer. Heb uiteraard aangeboden dat ik naar haar toekwam, maar dit was kennelijk praktischer, want ze moest ook nog dingen hier in de buurt regelen. 

Na zo'n dag oppassen lekker gesloopt, maar wel op een positieve manier. Heerlijk kunnen knuffelen met de jongste, ze speelde met een duplo-auto (dus geen roze popje of zo), fruithapje gevoerd, bijtring in gebruik genomen (zij he...ik niet). Blokje met de wandelwagen lopen (en kind erin) en zo leuk dat mensen uit de buurt vroegen of dat mijn jongste kleinkind nou was. Aaaaah...zo'n fijn gevoel. Naar de speeltuin met de oudste, wel twee keer, lekker lego bouwen en "Oma, ik wil even de trap op". Ja, naar zolder waar het oude Barbie speelgoed staat van haar moeder. 

Had bij het K ruidvat al tijden terug een Barbie met een kleurtje gekocht, dus die kreeg ze als verrassing. En omdat ze zo goed haar best doet. En gewoon omdat Oma's dat mogen!

Eten gekookt dan hoefde mijn dochter niet te haasten, maar dat vond ze toch niet lekker. Nou ja..dan niet. (Haar moeder gaf aan dat ik niet het woord GROENTE moet gebruiken. Gewoon zeggen LEKKER, dan eet ze het wel. Wel genoeg fruit gegeven, bakje viel op de grond. Oeps..heeee .Oma je bent niet boos. Nee joh, pak ik gewoon nieuw. Geen probleem, opruimen klaar. Leven is te kort om me daarover boos te maken. 

Stoepkrijten zijn we niet eens aan toegekomen, maar dat komt nog wel een keer. En de nieuwe vouwblaadjes ook nog niet. Wel moest ik nog een Kerstboom tekenen, midden in de zomer, maar goed.... doen we gewoon. Met ballen!

Mijn accu-schroef/boormachine heb ik opgeladen, kan mijn dochter die gebruiken, ik ga gordijnen voor haar inkorten en omzoomen, er moet geschuurd worden (heul veel!!!) dus ze haalde mijn schuurmachine op en ik gaf haar ook mijn verlengsnoer mee. Heb ook nog een klopboormachine. Trap haalt ze van de week op. Dan huurt ze een busje. En waarschijnlijk dit weekend weer oppassen, maar prima. Verven weet ik niet of ik nou echt de grootste hulp bij ben. 

Ik neig een beetje naar hoe mijn vader dingen deed. Hoppaaaaaaa... en hier een spetter en daar ook (denk ik dan he...is mij aangepraat; dat ik een enorme sloddervos ben, die niks kan).  Al plak ik wel alles af, etc., maar altijd bang dat het niet netjes genoeg voor een ander is. Die moet daar tijden tegen aan zitten kijken. Dus vraag daar maar anderen met meer klus-ervaring mee voor. Dan doe ik liever waar ik me wel prettig bij voel. Ja stom, weet ik; heb hier ook muren nog wel met relief geverfd, muren met behang, kastjes gelakt van alles en dan toch dat aloude: maar eigenlijk is het niks waard wat ik doe.

Muren moeten in de verf, plafonds, kozijnen, deuren. Veel. Had nog wel een mega-emmer muurverf staan, eigenlijk voor mij, gekregen van mijn zoon en zijn ex-vriendin, maar ik doe toch niks ermee, als die emmer er al vier jaar staat. Te sloom, geen zin an en een lange periode gehad, waarin ik nog niet eens zin had in het leven, dus hoezo mijn badkamer opknappen, want niemand ziet het, dus gaf 'm met liefde aan haar door. Mijn badkamer komt nog wel een keer. Zal je zien, dat ik opeens WEL zin krijg. 

Net als een nieuwe vloer in mijn woonkamer en keuken. Schuif ik wel naar volgend jaar of zo door. Heb liever dat zij en haar dochters goed kunnen wonen. Want oh ja; speelde even voor familiebank. Wat heb ik eraan als ik morgen onder de tram loop. Ik weet hoe het voelt als je weinig mensen hebt die er echt voor je zijn, of die zeggen...goh...lijkt me moeilijk, weinig geld...en dan weer door met de dag. Ze betaalt het maar terug als er weer betere tijden komen voor haar. Eerst stabiliteit, nieuwe start ook voor haar en mijn kleinkinderen. Heb nog steeds elke dag genoeg geld om boodschappen te doen hoor en zelfs een keertje naar de Pedicure kan eraf, dus niets te klagen.

Alles wat ik kan doen om het voor haar beter te maken dat doe ik graag. Vooral na zo'n bewogen jaar als vorig jaar en dit jaar ook trouwens. Moet ik nog weer een jaartje het iets rustiger aan doen. Helemaal niet erg. Dat is nou het voordeel van lang een heel laag inkomen te hebben gehad (zonder vooruitzichten). Nu nog steeds relatief laag, maar wel meer vooruitzicht (als je niet zo ver kijkt dan he). 

En die twee dames hier te gast. Zo heerlijk! Ja, bewerkelijk, vooral de kleinste, maar dat gaat ook steeds beter. Niet me zo druk erom maken. Al kocht ik van de week in de Kringloop nog een soort wipstoeltje, dat ging net op de fiets,  maar eigenlijk is ze daar al te sterk en groot voor. Maar had niks om haar even 'in te zetten', dus daar moet ik nog iets op vinden. 

Een bench kan zeker niet he?