Dat kwam onverwacht

Alhoewel Youp zou zeggen: Ongelegen.

Was wat vroeger dan afgesproken voor de 'mededelingen' bij mijn moeder omdat ik haar nog even alleen wilde spreken, maar ze had de voordeur nog niet van het slot en toen de voordeur eindelijk (20 sloten) openging was ze in tranen en viel me om de hals. 

Mijn moeder omhelst me zelden (een echte dan he...8 seconden lang) en ook nog in tranen. Wat was er aan de hand. 

Haar enige zuster is overleden. Hoorde ze net van de dochter van mijn tante. 

Och..

Nooit ziek, geen ziektes en kennelijk een hersen- of hartinfarct en naast haar bed gevonden gisterenavond. Door de politie die de voordeur openbrak op verzoek van haar dochter die het niet vertrouwde dat haar moeder niet reageerde. 

Zij had met mijn steelzus contact opgenomen vanochtend en die zou dan ons informeren. Maar ja, ik sta geblokkeerd in haar telefoon, mijn broertje en zus ook, dus alleen de 'aardigen' hadden al wat gehoord via haar en waren op de hoogte. 

Zelfs dan nog een kutstreek leveren.

Ik gaf in de familie-app aan dat het me nu niet de tijd leek om zaken met mijn moeder te gaan bespreken, maar ja...iedereen druppelde al binnen, tot mijn verbazing ook de schoonzussen en mijn moeder was weliswaar in shock maar zei: ach ja...het leven gaat door. Ze was er wel, maar ze was er niet. 

Nou mam; niks hoeft hoor. 

En dus ging het gesodemieter toch door. 

Je zou er zo een cabaretstukje/serie van kunnen maken. Dr. Oetker (schoonzus) ging mij even van alles uitleggen over MIJN moeder en oh ja ook hoe gras groeit. Waarop ik zei dat ik daarvan gehoord had, want ik heb ook gras in de tuin. Maar zij (Dr. Oetker) herkent ironie en sarcasme niet als het onder haar neus groeit, dus paar'len voor de zwijnen. 

Lang verhaal kort: Rolde pas laat hier thuis de gang in. Op. Vol hoofd. Had geen tijd om zelf verdrietig te zijn om mijn tante. Het echt te voelen. De jongere zus van mijn moeder. En ook al weer over de tachtig. Dat de dood onverwacht kwam op die leeftijd is misschien misplaatst. En toch voelt het zo. 

Tot mijn dochter me belde hierover toen ik nog bij mijn moeder was en ik even brak. Omdat mijn dochter zo lief was en ondersteunend. Gewoon natuurlijk, ongeforceerd en niet omdat het zo hoort. Vooral daar raakte ik ontroerd over. 

En voelde het verdriet van de kinderen van mijn tante. De shock, het vele dingen in korte tijd moeten regelen en af en toe beseffen dat je nooit meer even met elkaar kan praten.