Waar zouden we zijn zonder de trein

Zou vanochtend gaan oppassen, want mijn dochter wilde graag sporten en haar man moest werken. De laatste keer op de overblijf bij sporten werd dochter uit de les gehaald, want haar kind stond te huilen. Vandaar het verzoek tot oppassen.
En ik had al aangeboden dat ik zoiets graag voor haar wil doen, want vind het belangrijk dat ze ook tijd voor haarzelf heeft en goed voor haar lijf zorgt.

Ze had een grote verhuis-bus gehuurd om haar tante met wat dingen te helpen die niet in een normale auto passen en zou dan die bus naar mij rijden zodat ik de volgende dag ermee naar haar huis kon rijden. Maar ze liet me in de middag weten dat die bus zo mega groot was, dat het niet handig was dat ik erin ging rijden en vooral parkeren (haha...was er ook net die avond een feestje ergens in de straat dus alles stond propvol), dus beter dat ik met de trein zou komen. OK..verandering van plannen dus. Heb wel eerder in zo'n type bus gereden hoor en toen moest ik 'm ergens hartje Amsterdam inleveren. Voordeel is dat je hoog zit en goed overzicht hebt. Maar goed..toen reed ik zo'n 40.000 km per jaar. Nu 40.

Anyways..zag online dat de trein vandaag niet bij haar station zou stoppen en er bussen zouden rijden, dus eerst gisteren helemaal uitgestippeld hoe ik dan moest reizen. En hoe vroeg ik van huis weg moest.

Een en ander geappt, want haar man zou er dan ook last van hebben en hoorde toen dat haar man toch niet hoefde te werken. Maar dan kwamen ze vandaag wel bij me langs, ook gezellig.

Vanochtend leek het me wel een leuk idee om iets te bakken voor het bezoek. Had ik ook al tijden niet meer gedaan.Ik koos een boterkoek met het idee dat dit vrijwel niet kan mislukken. En alle ingredienten in huis. En dan toch waarschijnlijk een te hoge temperatuur gekozen en te lang (hahah...recept uit een gasfornuisboekje uit 1963, maar de warmte was aangegeven in knop no 4 of 5 en dan gas temperen tot u druppelvorm ziet) want het was niet lekker zacht, maar nogal gooi een deuk in je hoofd ermee kwaliteit. Nog wel eetbaar,maar niet wat ik voor ogen had.

Enfin, in brokken gesneden, op een schaaltje gelegd totdat dochter belde dat ze onderweg was, maar manlief wilde graag het huis opruimen (altijd meteen gebruik van maken!) en ze moest nog iets uitzoeken voor een vriendin waar ze ook nog langsging, wiens kind verjaardag vierde. Of ik mee wilde naar de stad om even naar iets te kijken. En had ik zin om mee naar de verjaardag te gaan? Nou nee, dat weer niet.

Brokken koek maar in een zakje gestopt. Mag schoonzoon thuis opeten, jas aangedaan en hoppa...even in een speelgoedwinkel naar iets kijken. Wat een aaaaaaaaaaaaaaaanbod. Zoveel. (Kan je direct zien dat ik daar dus nooit kom). Parkeergarage uitgezocht zonder lift, wat niet handig is met een kind in een kinderwagen, dus bij teruggaan stelde ik voor maar even op de begane grond te wachten tot ze de auto had opgehaald van boven, dat scheelde gevaarlijke toeren naar boven maken, waar ook auto's rijden. Ook niet handig als je in een rolstoel zit trouwens. Maar wel goedkoop parkeren daar, dat dan weer wel.

Vond het wel een dagje/weekend waarin ik nogal flexibel moest zijn, omdat de plannen constant wijzigden. Nou kan ik dat meestal vrij goed, maar de laatste tijd was ik bang dat ik dat een beetje kwijt was geraakt. En er nogal starre gewoontes op nahield.

Oh ja...de F1 race in Rusland nam ik verder maar op, maar omdat ik op het Sportnet aankwam bij het tv aanzetten en het Engelse volkslied hoorde, wist ik al dat Verstappen niet gewonnen had maar Hamilton. Verstappen vijfde geworden, maar dus niet de hele race bekeken. Alleen de laatste rondes. Niet slecht van de laatste positie naar positie 5.

Verder ben ik blij dat ik nu stukken kalmer/onbezorgder ben dan een paar dagen geleden. Het scheelt natuurlijk ook dat ik weet dat er in het weekend 'niets' kan gebeuren. Ik deed het zelf...niemand die me opjaagde, maar die angst zat me aardig dwars. Dus ik snapte ook dat de enige die me daarvan af kon helpen ik ook zelf weer was. Door te relativeren, maar ook door de angst toe te laten, er in mee te gaan, het te voelen, maar ook de rede me te laten vertellen dat het een ongegronde angst is. Angst door de angst. Dus laat maar wegwaaien.

Maar zo heerlijk om kleindochter weer even te zien. Ze was net in bad geweest en haar haar was gewassen; een bos vol krullen in bedwang gehouden door een elastische haarband; zo schattig.

Heb wat waxinelichtjes aan, gezellig en warm en ook lichtbrengend in donkere tijden voor wie dat nodig heeft.  Denk aan mensen om me heen die het moeilijk hebben, die hun kind zien worstelen met het leven, of een lieve vriendin verloren hebben. Dat stemt me nederig. Dat er zoveel dingen goed gaan in mijn leven die ik kennelijk niet eens zie.

Foto van Pixabay

Heleen van Royen - inspiratiebron

Om wat rustiger te worden in mijn hoofd en zaken vooral te kunnen relativeren, gekeken naar de documentaire van Heleen van Royen over haar moeder die steeds dementer aan het worden is (Het doet zo'n zeer) en ben tegelijkertijd haar Sexdagboek aan het lezen, wat in dezelfde tijd is geschreven.

En dat is best ingewikkeld. Al begrijp ik dat Van Royen net als iedereen meerdere kanten en interesses en rollen heeft. En in elke rol laat je een ander stuk van jezelf zien. Ik denk dat ook al schrijf ik openhartig, ik toch niet een compleet beeld laat zien alhier. Bepaalde zaken hou ik toch liever voor mijzelf en uiteraard zijn daar ook de minder fraaie kanten van mijn persoonlijkheid bij.

In de rol van dochter van is ze meelevend en betrokken. Wat ik ook zie is dat ze in wat haar moeder overkomt, haar voorland ziet. Ouder worden, gebrekkig, afhankelijk en ziek.

In haar Sexdagboek (seks met een x komt sexier over vindt ze) legt ze haar seksleven een jaar lang vast met haar veel jongere partner Bart. En schrijft ze openhartig dat ze zich ook afvraagt hoelang zij nog aantrekkelijk voor hem blijft. Ze schelen 21 jaar en hij is gedurende het dagboek gelukkig de 2 in zijn leeftijd kwijtgeraakt schrijft ze.

Het is voornamelijk verslaglegging, geen gevoels/emotie-dagboek, alhoewel wat verderop in het boek je daar wel meer over leest. Ik lees vrijwel nergens hoe ze dichter tot hem komt of meer van hem houdt. Alleen welke standjes, wanneer en met wat als extra stimulator.
Het zou door een man geschreven kunnen zijn. En misschien is dat ook wel de missie van haar boek wat ze ook schrijft; gelijkwaardigheid op alle vlakken. Wordt er niet heel opgewonden van, juist omdat het een nogal droge opsomming is.

Ze is een prachtige vrouw om te zien vind ik, petit en alles in de juist proporties. Alleen haar stem kan me niet zo bekoren. Ze is tamelijk exhibitionistisch, wat niet mijn stijl is - al bewonder ik haar wel hierom. Haar durf. Lees dat ze als kadootje zichzelf nieuwe borsten gaf, nadat ze een soort theezakjes had, toen ze vijftig werd. Wat ik toen van haar zag op een bijeenkomst van schrijvers, was kennelijk met een goede BH gedaan, ik vermoed met die van een BH-makende vriendin. Maar bloot ziet dat er anders uit en ben je heel visueel ingesteld en zeker met een veel jongere man die dat ook is, dan snap ik dat je pronte borsten wil/moet. Ha..zou ik ook wel willen.

Maar bij mij mag er wel een onsje of wat vanaf. Zou ook fijn voor mijn rug en schouders zijn. En ja...maak er dan maar een leuke vorm in als je toch bezig bent. Maar goed: dream on. En ook over die vriend/minnaar/man uberhaupt mannelijke interesse.

Haar dagboek is prettig te lezen en af en toe gooit ze er ook een fantasietje voor de lezers tussendoor. Als ze bijvoorbeeld 3 dagen geen seks heeft gehad om op te schrijven. Uiteraard ook even gekeken naar het hoe en wat van haar favoriete speeltje die een andere techniek heeft dan de standaard speeltjes (niet trillen maar zuigen). Er gaat wel een heel assortiment batterijen doorheen en bij nood hebben ze wel eens de afstandsbediening van de tv opengemaakt om daar de batterijen uit te halen. Blij dat mijn vingers altijd voorhanden zijn en ik niet verslaafd ben aan het gevoel wat een stimulator kan geven.

Oplaadbare Heleen, oplaadbare batterijen!

Haar documentaire over haar moeder zit dicht op de huid. Je ziet dat ze verschillende pogingen doet om goed om te kunnen gaan met de diverse aspecten van de ziekte van haar moeder, maar dat haar moeder uiteindelijk toch naar een verpleeghuis moet omdat ze echt veel zorg nodig heeft vooral na haar heup-operatie.  Het lijkt mij voor die moeder uitermate verwarrend geweest (ook met een 'goed' hoofd) al die verhuizingen in korte tijd en dan ook nog een ziekenhuisopname voor een nieuwe heup.

En dan eindig je in een kamer met een hoog bed, nog wel je eigen bank en schilderijen, maar alweer kleiner is je omgeving geworden.

Ja, dat relativeert mijn fanclub-angst enorm. En een drupje Schots water. Heb gelukkig redelijk kunnen slapen, dat scheelt ook hoe ik voel als ik wakker word in de ochtend. Me voorgenomen om vooral goed voor mijzelf te zorgen vandaag. Niet weer in de verlammende angst te schieten - want buiten dat het verlamt (denk aan Konijn op de weg in het licht van de koplampen) - heb ik er weinig aan. En snap maar al te goed dat het ook niet nodig is. En ik de fanclub daarmee teveel macht geef.

Foto van Pixabay (lief he!!)

Ik HOEF niet de hele dag stand-by te staan, mocht er iemand van de fanclub bellen. Mijn agenda open te houden, mocht ik toch iets moeten gaan doen in de vorm van op komen draven.

Kom...nog een lekker kopje koffie nemen en genieten van de zon in mijn tuin. De lieve berichten van dochter en zoon. Het koppie van mijn kleindochter. Gewoon dat ik leef eigenlijk.

En zo gewoon is dat niet.

Poedepoedepoes

Stel nou, zo praat ik mijzelf rustig, dat ik dus vandaag op gesprek moest komen bij de fanclub. Ik weet niet met wie, ik weet niet waar en ik weet niet waarom, want dat alles zou me in een brief worden uitgelegd.

Maar ik 'ben' er vandaag dus niet.

Wat is dan het ergste wat er kan gebeuren?

Geen geld.

Is dat zo?

Ja.

Echt?

Hoe lang hou je het nog eventjes vol dan. Kijk nog maar eens naar je budgettering. Die je zo trouw en keurig als een boekhouder iedere paar dagen bijwerkt. Elk bonnetje noteer je.

Oh ja...en zet ondertussen ook even wat rustgevende muziek op. Kalmeer je reptielenbrein wat nu keihard op standje Vluchten staat.

Dus: hoe lang hou je 'geen geld' vol?

En: is er al een bestraffend telefoontje gekomen dan?  Van - want je weet donders goed hoe het daar werkt - het callcenter, waar ook maar tijdelijke krachten zitten en ieder telefoontje krijg je een ander - de fanclub? Man....ze doen weken over het sturen van een brief!!

Ondertussen schijnt de zon, durf  je nergens heen, want stel dat ze bellen en je het alweer niet 'onthoudt' of kan opschrijven, of je overdonderd voelt door alle informatie....

Oh ja....stel dat ik gek of dement aan het worden ben (mmmm...klok snap ik nog, koffie ruik ik ook nog en pindakaas ook, dus dat zal nog wel niet).

Laat je hierdoor je hart veel sneller kloppen dan gezond voor je is. Schroef je je glucosespiegel lekker omhoog door alle (zelfveroorzaakte) stress. Ga je niet lekker de hort op, wat wel gezond voor je is. Verschuil je je in je hol. Ga je niet in de 'Schijt aan alles' houding of de Talk to the hand houding. Voel je je zo klein en onmachtig. Zo afhankelijk van. Zo beter dat ik er niet meer ben.

Niet doen.

Kom maar: ik zorg wel dat je je beter voelt. Ga maar eens lekker in je tuin wroeten. Denk je dat er ook maar 1 plant denkt dat hij niet kan groeien? Of ...oooooe, daar komt de snoeischaar aan?
Of een vogel zich zorgen maakt of hij morgen nog wel een worm vindt.

Adem in en weer rustiger uit.

Uit

Oh ja...kijk even naar wat filmpjes van je lieve kleinkind. Die in de ochtend gewoon wakker wordt en gewoon blij is. Ook als je jou ziet. Met haar lieve krulletjes en haar ondeugende lach. En haar moeder is zo liefdevol voor haar. Zo heerlijk om te zien.

Denk aan wat je voor haar kan betekenen. Denk eraan hoe het voor haar moet zijn als je er niet kan zijn in de toekomst. Wil je dat?

He...zout water op de laptop is niet zo handig he....Dat geeft kortsluiting. Wat je nu in je hoofd hebt eigenlijk. Kortsluiting door stress.

Man...wat lijkt het me heerlijk om nu iemand te hebben waarbij ik kan wegkruipen. Die alles regelt. Maar ik ben altijd zelf diegene geweest waar mensen bij wilden wegkruipen. Die alles regelde, deed, wist en kon.
Geen zachte armen voor mij.

Foto van Pixabay

Poedepoedepoes het doet zo zeer zou ik bijna zeggen (want dan hoef ik geen scheldwoorden te gebruiken).

He..fijn die Chopin. Daar word ik inderdaad rustiger van. Dank je wel Klaproos, vond het op jouw blog.

En even kijken naar de documentaire Het doet zo zeer.

Ten volle leven

Ten volle leven; wat is dat eigenlijk. Alle potentie hebben - in de ogen van een ander vaak - en je dan nog steeds diep-ongelukkig voelen. In je hoofd. Alleen voor jou voelbaar. Voor een ander totaal onbegrijpelijk. Want je hebt toch alles wat je hartje begeerd? Een huis, een man, auto voor de deur, kinderen, huisdieren, een leven waarin je geen zorgen hebt over financieen. Geen drama's in je leven.

Maar dat totaalplaatje dat levert dus niet automatisch een geluksgevoel op. En andersom hoeft het ook niet te betekenen dat als je niets van dat alles hebt, je dus ongelukkig bent.

De pyramide van Maslov geldt nog steeds. Maar als alle basisbehoeften zijn vervuld, maar niet die van het gezien weten, geliefd voelen, dan voelt dat net zo schraal als dat er geen eten in huis is. Je ziel wordt niet gevoed.

Je verbonden voelen met anderen, je partner, je familie, broers, zussen, neven, nichten of je zelfgemaakte familie van goede vrienden en kennissen of in verbondenheid met je kerkgenootschap, de moskee, de buurt, je vereniging of de dansschool, de volkstuinvereniging, dat is wat het leven sjeu (ik leen het woord maar even) geeft. Alweer; weten dat je gezien wordt.

Maar ook niet bang hoeven zijn. Voor je man, voor je familie, voor je werkgever, voor het leven.

En dan is wederkerigheid ook belangrijk. Kijk ook naar anderen. Probeer wat jij nodig hebt, ook aan anderen te geven. Zeg eens Goedemorgen tegen iemand op straat (wel in de ochtend he).

En neem niet zomaar aan dat je er morgen nog bent.

Oh ja...en voor mijzelf: Are you a (wo)man or a mouse?? Dit in het kader van nog steeds geen bevestigingsbrief voor een afspraak met wie en waar en wanneer.

Ben geen muis en ook niet te aardig, uit mijn Salestijd weet ik dat ik de grootste deals kan binnenslepen, maar wel angstig dat mijn geldkraan hierdoor straks accuut dichtgedraaid wordt. Dus weten ze goed hoe ze je klem hebben zitten.

Dus toch een muis? Of een realistische muis?

Kom; als er gezegd word dat ik een brief krijg met alle details van de uitnodiging, dan is dat hun verantwoording. Daar hoef ik nu niet voor een tweede keer over na te bellen of die brief nog komt. Ik doe het niet. Nee, nee, nee en nog eens nee. NEE!

Zo dan. Geen muizenissen meer, maar even lekker een budgetboodschapje in de buurt doen en een heerlijk recept van mijn dochter uitproberen. Wil me niet laten leven door mijn angst in financiele nood te komen. 

Maar, eerlijk is eerlijk, ik merk het wel degelijk aan mijn lichaam. Spanning, stress, uitkijken naar de postbode (die elke dag steeds later zijn rondje lijkt te doen). 

Ga toch eens leven!

Er komen vlinders en insecten op af...bah!

Zapte gisteren langs "Mr Frank Visser doet uitspraak" en daar zat een van de tokkie-echtparen de ergernissen op te noemen over de buren, de tuin, de schutting en oh ja...ook nog een struik waar ze hinder van hadden.

Zo'n struik met bloemen, bah...daar komen insecten en vlinders op af. Zo'n Vlinderstruik!!!

Zulke mensen gun je gewoon een Strontstruik. Ik moest even zo hard lachen om de totale onnozelheid van die vrouw over hoe de natuur werkt. Maar ook het venijnige gepluk aan een mooie bloeiende struik.

Foto van Pixabay

Hoe kan je zo leven, met zoveel boosheid, al dat geschreeuw tegen elkaar, het ophitsen. De lelijkheid van dit bestaan doet gewoon pijn aan mijn ogen. Gelukkig zit er een knop op de tv.

Dan ben ik toch weer heel blij met mijn Noord-Koreaanse buren, waarbij niemand begrijpt dat je de voordeur ook kan vasthouden als je 'm dichtdoet - dus zonder keiharde knal en de buurvrouw vrijwel dagelijks tegen haar man praat op volume Grote Leider. Maar geen scheldpartijen naar mij of andere buren. Dan is ze heel 'bedeesd'.

Had een tijdje terug een supergoedkoop model huistelefoon gekocht (eigenlijk belt alleen mijn moeder nog maar op dat nummer) en ik baalde, want wat ik ook deed om eea te programmeren, hij bleef als bevroren op het beginscherm staan. Zag mij al teruggaan naar de winkel ermee.

Tot ik gisteren zag dat er nog een plastic folie opzat, ter bescherming. Met een standaard beginscherm. Wat je eraf moet halen als je de telefoon in gebruik neemt. Hahaha!! Dan moet ik smakelijk om mijzelf lachen.

Kom vandaag niet zo goed op gang, maar in het kader van mild zijn voor mijzelf, hindert dat niks.

Als lunch een omelet gemaakt met veel groenten. Lekker, snel en gezond. En verder moet ik me maar voorhouden dat er nog steeds niets MOET.  Behalve poepen dan. En wachten op de uitnodigingsbrief van de fanclub hoeft ook niet meer voor vandaag; post is geweest en er zat niks van die fanclub bij. Ook niks online gepost. Jemig de pemig zeg....Een volle week doen over een lullig briefje opsturen. Zijn er nog vacatures daar. Dat tempo kan ik nog net bijbenen denk ik.

Mijn dochter vertelde me dat ze een sportschool heeft gevonden met kinderopvang. Handig, want dan hoeft ze niet iedere keer wat te regelen als ze wil sporten. En ook leuk voor kleinkind om andere kindjes te zien.

Furst impression

Mijn maandagroutine van Bless the House gedaan en terwijl de keukenvloer droogt een lekker kopje koffie gedronken. De wasmachine draait ook, dus zo direct de was ophangen.- Gedaan inmiddels.  Buiten ophangen weet ik niet, want er komen hier telkens kleine buitjes over. En tegelijkertijd schijnt ook de zon, dus dat is wel een prachtig gezicht.

Vandaag wordt er geen post bezorgd dus een brief van de fanclub hoef ik sowieso vandaag niet te verwachten. Ben ik er nerveus door? Eigenlijk niet echt en ook weer wel. Laat maar...alle moderne techniek voorhanden en dan nog iets belangrijks als een afspraakbevestiging per post sturen en niet tegelijkertijd ook online op je persoonlijke dashboard plaatsen. Tsjonge!

En nee, ik ga er niet zelf achteraan bellen. Klaar ermee. (Voor vandaag he...misschien dat ik er morgen anders over denk haha). Alhoewel ik wel een mooie freelance klus zie liggen over efficienter werken bij de fanclub. Agile, Scrum, Toyota-methode...ken ze allemaal. De fanclub niet.

Ooit was ik op een bijeenkomst van het FNV en daar konden mensen 'klagen' over hun contact met de fanclub. Dat het sneller en efficienter kon. Dat de menselijke factor er tussenuit was geautomatiseerd. Stel dat de fanclub een commercieel bedrijf was, dan was iedereen bij een andere club klant geworden.
En daar zit 'm nou net de crux. Je hebt geen keus. Dus ik riep zoiets en nogal cynisch stelde ik voor maar te gaan staken. Dat zal ze leren. Mijn gevoel voor humor werd toen al moeilijk begrepen. Ongelofelijk vond ik hoe ver men van de realiteit af stond.

Stofzuiger zuigt niet echt goed, dus nieuwe zak erin gedaan, want de oude was vol, maar zuigt nog slechter en ik zie dat ik er ook wel een nieuw filter in mag doen. Mmmm..als ik in de grote stad ben, dan haal ik die wel. Nu nog maar even behelpen of nog maar een paar keer online kijken wat ik daar zelf aan/mee kan doen.

Gisteren met plezier ter ontspanning naar Boer zoekt Vrouw gekeken en me er over verbaasd hoe sommige boeren prototype Foute Man waren, maar dat kennelijk die boer heel aantrekkelijk maakte (uitdaging, man om op te voeden) en juist anderen heel lief en empatisch overkwamen.
Inderdaad...fijne eerste kennismaking onder de rook en geluid van een stoomtrein. Kan je niet echt rustig praten lijkt mij. Wel vermakelijke tv en dat is uiteindelijk het doel van dit programma.

Blij dat ik van de week al wat tuinmeubelen in de beits zette, nu ligt het regenwater erop in plaats dat het erin trekt. Het is nog niet af, maar wie let er op een deadline. Energie goed gebruiken en niet tot het gaatje gaan.

Door jarenlang wel tot het gaatje te gaan heb ik een harde les moeten leren. Nog studerende merk ik.  Bij de School des Levens. Trage student wel.

Zonnige zondag

Een paar heerlijk geroosterde speltboterhammen (kleintjes hoor) met roerei en dan een grote kop (letterlijk) koffie met warme sojamelk erbij. Heerlijk begin van de zondag. En dan het genot dat ik heb kunnen doorslapen.
Door dat brood ben ik in gedachten bij een lieve Freundin. En de gastvrijheid van haar en haar man.

Online kranten lezen of in het echt; beide even heerlijk. Mooi muziekprogramma op tv in de ochtend. Ook fijn.

Een lege muizenval, maar wel met de pindakaas en walnoot eruit gegeten. Ook grappig. Slimme muis, kruipt precies om het klapstuk heen en ik hoef vandaag 'm niet ergens uit te zetten buiten dus (door de regen). Morgen nieuwe kans.

Gisteren kocht ik een klein trosje druiven, gewoon los - want van die grote bakken (nu nu nu in de aanbieding 2 halen 1 betalen of zo) dat is teveel voor mij - dan blijf ik maar eten - en die kon je dan in een plastic zakje doen. Ik had van die recyclebare zakjes bij me in de bejaardensleurkar, dus voelde me een reuze verantwoorde shopper. Haha!

Het is vandaag echt een binnenblijfdag en dat vind ik niet erg. Geen plannen sowieso om iets buitenshuis te doen. Kijken op Pinterest naar ideen over van alles en nog wat, beetje breien, naar een opgenomen aflevering van een Poirot mysterie gekeken. Erg fijn. En een aflevering van Sofie in de mentale kreukels over slapeloosheid.

Het viel me op dat ik al een tijdje geen mussen meer in mijn tuin had gezien. En zowaar...toen het heel even minder hard regende zat het hele bundeltje weer op het tuinhek. Daar werd ik instant blij van.

Foto van Pixabay

Wortelsoep staat op te warmen, mooi muziekprogramma op tv en later eens kijken of de boeren een partner hebben gevonden. Of een paar om uit te kiezen.

Zeg eens B!

Lees dat Sjoukje Hooymaayer is overleden.

Dat leek me een innemende, prachtige en vooral ook nuchtere vrouw. En wie heeft er niet op zaterdagavond voor de buis gezeten kijkend naar zeg eens Aaaa. Een werkende moeder speelde ze in die serie en nog hoog opgeleid ook. En met een supergrappige huishoudster/assistente. Voor de balans. Op youtube is er nog van alles terug te vinden.

Zo verlaten er steeds meer idolen van toen mijn wereld en hoewel dit een natuurlijk proces is - doodgaan - lijkt het alsof ik dan zelf ook meer tot die (risico)groep ga behoren als ik hoor van het overlijden van de vriendin van een lieve vriendin van mij.  Nou ja...risicogroep. Het risico van leven is uiteindelijk doodgaan. En dat doen we het liefst na een goed en lang leven.

Alsof we daarin een keus hebben. Want dat is zo ironisch van de huidige tijd. Dat we onszelf aanpraten dat als we nou maar gezond eten, goed sporten en regelmaat in ons leven hebben, we wel 10 jaar ouder kunnen worden. Dat ook dit maakbaar is. Dan is ongezond oud zijn dus je eigen schuld. Of dood gaan voor je 80 bent.
En ongelukkig zijn is dan ook een keus kennelijk.

Mooi stuk hierover in Trouw van Barbara Ehrenreich.

 Vergeet wat artsen en goeroes u vertellen: we hebben nauwelijks invloed op hoe we oud worden. Laat los, die fixatie op uw gezondheid, adviseert Barbara Ehrenreich.

Het wordt al weer aardig donker, ben blij dat ik net op tijd terug ben uit de bibliotheek op het fietsje, want er komen weer verse regenbuien aan. Dat ik op durfde te stappen en weer af (fijn zo'n hoge stoeprand) en een niet al te grote stapel te lezen boeken mee naar huis nam. Want lezen gaat ook op tempo traag. Dus niet teveel meenemen, dat houdt de frustratie buiten de deur dat ik er niet aan toe kom om ze allemaal te lezen. En stomme boeken niet tegen heug en meug toch doorworstelen. Hup...terug ermee!

Dochter is eind van de week weer begonnen met werken en voelt zich gelukkig weer beter en zoonlief ronde zijn training voor een ander vliegtuigtype met succes af. Fijn dat het goed met ze gaat.

Kocht vanochtend een zak bio-wortelen en wil daarmee zo direct een pittig wortelsoepje gaan maken. Heb ik voor een aantal dagen soep voor maar 1 euro. De rest van de ingredienten heb ik al in huis. En zo direct wat waxinelichtjes aansteken voor een heerlijk warm en knus gevoel en voor diegenen die zijn weggevallen. En voor de achterblijvers.

Carpe Diem - WAD?

Het schijnt vandaag Wereld Alzheimer Dag te zijn. Was ik vergeten.

Las een artikel online in Trouw over een vrouw die een test heeft laten doen om erfelijke Alzheimer op te sporen. Er is nu voor haar 100% zekerheid dat ze het krijgt.

Ze zegt hier zelf over:

Ze zegt: "Ik weet dat ik mijn verstand ga verliezen, dat ik geen toekomst heb en dat weten is er elke dag. Tegelijkertijd geeft het me de urgentie om in het nu te leven. Als ik gezellig met vriendinnen op een terrasje zit, neem ik nu gewoon nog een wijntje, ook als ik 's morgens vroeg op moet staan." Op haar blog verwoordt ze haar levenshouding zo: 'Sinds ik mijn blik niet meer kan richten op een oneindig verre horizon, leer ik beter om me heen te kijken'.


En eigenlijk, test of geen test, weten we geen van allen of er voor ons een morgen is. De beroemde tram kan over je heen rijden, een boom kan door de harde wind net precies op jouw autodak vallen of je hart besluit net vandaag om maar eens op te houden met kloppen.

Dus nam ik gisterenavond op een terras met een vriend nog maar een glas gezelligheid. Toen ik van de bus naar huis liep, lagen er al veel kastanjes afgewaaid van de bomen. Fijn eentje in mijn jaszak gedaan. Traditie. Zelfbedacht dan.

Maffe directeuren, managers en andere psychopaten deel 3

Ooit werkte ik ergens waarin de directeur iemand had aangesteld als receptioniste/telefoniste. Zij was zo blue als ik weet niet wat, maar ook tamelijk dommig. Die combinatie is niet zo handig als je klanten te woord moet staan. En als bedrijf wil uitstralen dat je een grote speler op de markt bent.

Kan me nog zo herinneren wat die directeur tijdens een managementsmeeting hardop riep: 'Oh...ik heb nu toch iemand aangenomen. Zo goedkoop heb ik nog nooit iemand gehad!'

De volgende meetings zat hij al te klagen dat er zoveel misliep, dat klanten boos waren en de simpelste taken niet uitgevoerd werden of half of fout. Hoe kon dat toch? Zelfs een aap kon dat werk toch doen?

Waarop ik me niet meer kon inhouden en zei: If you pay peanuts, you get monkees.

En ja hoor: kom jij maar eens even naar mijn kantoor. Uitleggen wat je daarmee bedoelt. Uiteraard wilde hij graag dat ik mijn excuses maakte voor die opmerking. Maar he....had hij niet zelf gezegd dat zelfs een aap dat werk kon doen. En nu iemand had die enorm goedkoop was qua salaris?

En dat kwaliteit nou eenmaal geld kost.

Nee, excuses heb ik niet gemaakt. Had natuurlijk wel direct weer een minnetje op mijn rapport.

Energie

Een dagje mijn dochter geholpen, want ze was nog ziek (buikgriep) thuis en dan weet ik uit ervaring, dat je eigenlijk niet veel meer kan en wil dan rusten en snel naar de wc lopen met een emmer in je armen. Dus ook nog op een kind letten en de rest dat heb ik even overgenomen. Haar man moest werken.

Want ik voelde dat ik dat wel aankon - lichamelijk en vooral in het hoofd - dus de wekker vroeg gezet en de inmiddels vertrouwde route - genomen. Ik miste net de bus en dus de aansluiting op het station, maar ik was zo blij dat ik alleen maar kon denken: Nou en! Ik ken inmiddels uit mijn hoofd de opties ervoor en erna en dat gaf een meer ontspannen gevoel. Had bovendien geen tijd afgesproken. Wat ook al helpt om niet te stressen over 'op tijd' komen.

De omstandigheden waren wat minder - mijn dochter ziek, zwak en misselijk - maar wat heerlijk om ze weer te zien en mijn lieve donkerbruin geroosterde kleindochter. Ze was in het begin nog een beetje verlegen, maar zodra ze mijn oorbellen had ontdekt en ik haar konijn ook begroette, was dat over.

Dora deed de binnen- en de buitenboel, terwijl ze allebei nog sliepen in de ochtend (heerlijk...kan je lekker opschieten). Niet stofzuigen vanwege het lawaai, maar even de bezem en stoffer en blik door de kamers. Heel prettig om dat te kunnen doen voor ze. Toch merkte ik wel dat ik nog niet op volle kracht ben, want na al dat bukken, strekken, etc wel een beetje moe. Maar goed...vandaag mag ik de hele dag bijkomen!

Nog even lekker naar buiten en wat boodschappen gehaald (oh..daar helemaal?? Nou...toch maar gaan; het was heerlijk weer en voor kleindochter is het ook een avontuur om lekker erop uit te trekken. Ik gebruikte de wandelwagen bijna als rollator; lekker hangen!). Als ik moe ben, loop ik een beetje in elkaar gedoken. Een boek valt direct van mijn hoofd. Kleinkind zwaait naar iedereen en dat heeft een vrolijk effect, zelfs op oude chagrijnen. Iedereen wordt een beetje vrolijker en ook dat is weer een gratis les.

De was uit de droger gehaald en er lag nog een wasmand met een mega stapel nog op te vouwen en op te ruimen was en ook nog hun koffers met vakantiekleding. Echt een soort van chaos waar ik nu een beetje de kriebel van krijg, omdat ik vroeger precies zo was en nu mijzelf heb geleerd om direct op te ruimen. Omdat die choas energie zuigt.

Ik kocht, toen ik met kleindochter wat boodschappen ging doen, een goed formaat plastic doos voor alle snoeren van telefoons of laptop etc die her en der in hun huis liggen en ook al meewerken aan het gevoel van chaos. Juist door een beetje methodiek te hebben in wat je waar opruimt, hou je overzicht.
Ik had het liefst de hele tafel leeggehaald, maar dat is niet mijn verantwoordelijkheid. Maar goed voorbeeld doet goed volgen, dus door wat kleine dingen wat logischer op te ruimen, inspireert dat.

Gekookt voor iedereen en zelf ook nog daar gegeten (was ik eigenlijk al te moe voor) en toen merkte ik dat ik zo moe was dat ik het liefste in een taxi tot de voordeur gebracht zou willen worden, maar ja..ik moest nog een stuk lopen, met een trein, met de bus en weer een stuk lopen. En in de trein bedacht ik dat ik thuisgekomen niets meer hoefde en misschien was een voetenbadje wel fijn. Inmiddels lag iedereen te slapen, want de nacht ervoor wilde kleindochter niet slapen en hield iedereen wakker, dus even bijslapen na het werk dat ging wel. Ook haar middagslaapje deed ze niet, dus die was ver over haar kookpunt. Had gewoon slaap nodig.

Als klapper op de vuurpijl belde om 16.58 uur een anoniem nummer. Terwijl ik druk bezig was. En de moeheid voelde optrekken. De fanclub. Of ik dan en dan en zo laat op kon komen draven. Ik gaf aan dat het telefoontje niet gelegen kwam, want ik kon nu niets noteren en zeker niet onthouden, of ze morgenochtend even terug konden bellen. Bijna beledigd dat ik durfde te zeggen dat het niet gelegen kwam!

Nee hoor...we sturen ook nog een brief. Kunt u het dan teruglezen. Whoahahahahahaah......whatever!

Maar omdat ik zo moe was, kon ik niet snedig reageren en je wordt dan ook overvallen - zo voelt het - door het tijdstip en anonimiteit.
Zou ik thuis zijn, had ik pen en papier en mijn agenda bij de hand (hahah...altijd leeg!)...en bovendien; wat ik hoorde had ik zo'n afspraak net gehad! Alweer naar de bedrijfsarts? Huh?

Maar nu ga ik gewoon braaf de brief afwachten. Als die op tijd komt. Want zit nog steeds op de voorgaande uitnodigingsbrief te wachten. Echt!

Geen zin om hierdoor mijn dag te laten bepalen. Zo direct de was lekker ophangen (waait hard genoeg!) en vooral rustig aan doen vandaag. Energie weer opbouwen.

Er is genoeg

Angstig leven omdat ik bang ben dat er een eind komt aan mijn spaargeld, een eind komt aan dat ik hier kan blijven wonen, een eind komt aan 'relatieve' vrijheid...al die angst en alle tijd en energie die dat kost. Zo jammer. Van alle tijd en zorgen die in het uitwerken van die angstgevoelens gaan zitten en die ik daardoor niet kan stoppen in juist lichte zaken. En zaken die energie geven in plaats van slurpen.

Want ik ben er nog steeds. Met wat minder spaargeld, ik woon hier nog steeds, kan nog steeds elke maand de huur betalen. En ik kan ook nog steeds - ook al heb ik veel minder heel veel minder inkomsten - aan de goede doelen doneren die ik belangrijk vind om te ondersteunen. En - wat ik al eerder schreef - heb nog steeds overgewicht, dus kan nog steeds eten en zelfs teveel eten.

Ik zou heel precies kunnen uitrekenen wanneer de spaarpot echt leeg is, maar dan hou ik geen rekening met het leven. Wat soms onverwachtse wendingen maakt. Soms omhoog, soms omlaag, zelfs opzij, maar als het maar in beweging blijft.

En zolang ik die beweging ook maar echt blijf voelen en zien, dan leef ik. In plaats van in de overlevingsstand te staan en geen ruimte daardoor te hebben om terug te veren en te kijken naar zoveel dingen die nog steeds stromen, goed zijn en goed blijven.

Er is genoeg.

Zoveel genoeg dat ik vanochtend vroeg alweer een zak met kleding aan de stoeprand kon zetten. Kleding die ik al een tijd nooit meer draag. Als in een jaartje of vijf.  Of die er hangt in de hoop dat ik die ooit weer zou gaan dragen. Geef maar door aan een ander. Maak ruimte.

Fijn om op maandag weer dat rondje Bless your House te doen. Het ruikt overal weer lekker 'schoon'.

Ondertussen op tijd gepauzeerd en genoten van een kopje koffie in een mooi kopje. Gewoon omdat het kan. Haha...ik zou bijna zeggen; omdat je dat waard bent.
En ondertussen verder breien aan het mini-truitje, op naald 2,5 haha..een patroon uit de Libelle van zeker 25 jaar geleden.

Ik ben zo blij dat ik weer zin heb om iets te breien, iets met mijn handen te doen. En dat ik het kan en weer snap. Want toen ik pas thuis zat leek het wel alsof er kortsluiting in mijn brein was. Ik verstond het Engels niet meer van de BBC, snapte niks meer van breien om van de rest van alles wat het leven leuker maakt maar te zwijgen.

In het weekend kwam ik een buurtgenoot tegen. En altijd als ik vraag hoe het met haar is, klaagt ze. Altijd. Nou is het ook rot als je constant pijn hebt aan je heupen of knieen, maar het gaat in zo'n gesprekje altijd daarover. Als ze aangeeft dat ze op haar kleinkinderen past, maar eigenlijk niks kan want ze loopt met krukken, is dat ook niets wat haar vreugde brengt. Alleen maar pijn en gedoe. Ik hoor haar nooit zeggen wat een schat van een kleinkind ze heeft. Nooit. Hoe ik ook probeer het gesprek daarheen te sturen.

Oh...wat word ik daar naar van. Zo'n heel zwaaaaaaaaaaaaaaaar leven. En vraag me af of ik ook zo in elkaar zit. Want zo zonnig voelde ik me de afgelopen tijd niet.  Oh nee...ik praatte helemaal niet meer. Verstopte me het liefst uit schaamte.

Gaat het hier ook constant over mijn navelstaardigere gezeik?

Is dat bang zijn voor 'niet genoeg hebben of krijgen' een dingetje. Tsja...dat weet ik wel zeker. Daar hoef je niet voor doorgeleerd te hebben. Of een LOI diploma coach voor te hebben ontvangen.

Niet alleen op gebied van financieen, maar op meerdere gebieden geldt die 'angst'. Soms terecht, maar meestal komt niet uit waar ik me druk/bang/angstig/zenuwachtig over maak. Inderdaad, dat aloude "Een mens lijdt het meest, door het lijden wat hij vreest, doch wat nooit op komt dagen" etc...daar kon ik zo model voor hebben gestaan.

Ga eens leven met als mantra dat er genoeg is. Van alles. Geld, tijd, liefde, aandacht. Dan wordt het - schat ik in - des te makkelijker om er veel van weg te geven. Want op de een of andere manier komt het dan ook weer terug. En zo niet; er is genoeg. Toch?

Foto van Pixabay

Sudderende Zondag

Ouderwetse ontspannen zondag.

F1 bekeken, waarin Max Verstappen op plek no 2 eindigde in Singapore. Enorm goed!! In de tuin gewerkt, maar niet superlang. Eigenlijk tot ik het net zat werd haha! Gisterenavond lekkere courgettesoep gemaakt. Dat was een tijd geleden dat ik een lekker soepje maakte; was het een beetje zat, iedere week die soep, maar nu had ik opeens de geest weer. Is ook gewoon gezond. Veel groenten en helemaal vers. En merk dat het in de avond vaak al wat frisser aanvoelt, terwijl het binnen nog steeds boven de 21 graden is, dus dan is een warm soepje heerlijk.

De klusspullen die mijn zoon aanschafte toen we van de week samen waren, werken zoals het moet gaf hij aan, dus hij is lekker aan het werk ermee. Hij heeft een slim plan voor zijn woning, dus fijn als hij dat kan aanpakken volgens plan.

Mijn dochter en haar gezin zijn ook weer terug van vakantie. Eerst was kleinkind ziek met koorts en nu is mijn dochter aan de broekhoest. Kleindochter is alweer de oude gelukkig. Schoonzoon kwam snel even langs om een oude telefoon op te halen, want die van hem was kapotgegaan op vakantie. Zo kon ik hem toch nog even uit de brand helpen. Hij zag er lekker gebruind uit.

Kreeg het clubblad van Alzheimer Nederland en op de voorpagina staat een bekend 3fm radio dj met zijn (relatief jonge) vader die Alzheimer heeft. Dat deed me wel even wat. Ik val in dezelfde leeftijdsklasse zo'n beetje.  Maar ze staat allebei breed lachend op de foto en hij benadrukt alles wat er nog wel goed gaat met zijn vader.

Toch hoop ik dat er snel iets wordt gevonden tegen Alzheimer. Dat mijn vader met zijn eigen poep op de muren schreef dat is een beeld wat ik niet zo snel vergeet. En die weer- en wezenloze blik in zijn ogen.

Ben eindelijk begonnen te lezen in het tweede boek van Nicolien Mizee, De porseleinkast. Silvia Witteman schreef daar nog een hele mooie recensie over. Want daar kan ik kennelijk wel mezelf beheersen. Iets moois bewaren en niet snel snel snel 'uitlezen'. En vond ook dat mijn hoofd daar 'goed' voor moest staan. Nou ja...beter.

Ook het boek van de Heilige Rita ben ik begonnen te lezen. Tegelijkertijd is het ook (gratis) als luisterboek via de bibliotheek app te horen, met de stem van de auteur. Extra fijn. Want toen hij begin dit jaar een lezing gaf alhier, vond ik vooral zijn stemgeluid erg prettig.

Zo nu nog even schnell de afwas doen en dan met een mini-breiwerkje op de bank kijken of boeren nog een vrouw kunnen vinden.

Foto van Pixabay

Herhaalcursus Nivea

Dat ik op herhaalcursus Nivea mag, dat was me eigenlijk al langer duidelijk, maar ik hield mezelf voor dat ik tsja...wat eigenlijk? Dat ik niet anders kon, dat ik het eigenlijk toch wel ok deed, dat we zo'n goede band hebben (dat klopt!), dat ik nu even ontzien mag worden (pffffffff...hoelang nog dan?), dat ik al mijn sociale skills even geparkeerd heb en dat de hele wereld daar verdorie maar begrip voor moet hebben...etc etc.

Wat was het heerlijk om lekker met mijn zoon te zijn. En zoals mannen daar goed in zijn, gewoon wat doen. Even naar het tuincentrum want hij wilde wat nieuwe planten voor in huis omdat er luis in was gekomen en door de extra warme zomer de plant het loodje had gelegd. Ondanks zijn pogingen om de plant luisvrij te krijgen.

Was zeker een half jaar geleden dat ik in een tuincentrum was, dus extra prettig en daar ook even gelunched en kunnen praten. Echt praten. Die koetjes en kalfjes maar in de wei gelaten.

Nivea staat voor Niet Invullen Voor Een Ander trouwens. Iets waar ik enorm goed in ben. Dan ga ik van mijn eigen manier van denken en doen uit en mijn nog steeds tamelijk vastgeroeste patronen en vul dan in dat hij (mijn zoon in dit geval) dus ook zo concludeert en denkt.

En dat is dus helemaal niet zo.

Altijd terugkoppelen. Is dat zo? Zie ik dat goed? Of hahah...valt er niets te zien en is het gewoon mijn eigen bril. Met die filters. Van die hele dikke.

Nou ja...van dat spontaan langskomen, uiteraard kan dat altijd. Bij mij ook. Maar moet onthouden dat dat ECHT gemeend is als hij zegt dat dit altijd kan. En kan het niet, (damesbezoek??? heel erg Nivea hoor) dan zegt hij dat wel.

Makkelijk he.

Waarom doe ik daar dan zo verdomde moeilijk over?

Zucht.

Mutsengedoe vind ik het dan. Nodeloos drempels opwerpen die niet nodig zijn. Daarmee zit ik mijzelf vooral in de weg. Want hoe leuk is het altijd dat contact met hem. Altijd. Nu ging hij nog denken dat het aan hem lag. Dat hij misschien te kritisch was. Dat ik hem ontweek.

Niks ervan.

Waar ik bang voor was, is dat ik zou gaan janken, dat de emotie me teveel werd, maar ook dat was helemaal niet aan de orde. Omdat ik van te voren al goed had nagedacht over mijn eigen aandeel in het zo lang elkaar niet zien en ik eigenlijk allang zag dat mijn aandeel wel voor verbetering vatbaar was/is. Dus het was geen verrassing, noch 'vernedering' en al helemaal geen aanval. Ik kon het hebben en sterker nog, ik wilde het hebben. Want alles is in liefde gezegd.

Verbeteren

Mijn projectje - werk de "nieuwe" Coaxkabel weer netjes weg - kostte wel wat denk- en vooral doe-werk.

Denken kan ik heel goed, doen wat minder. Althans; nee, dat klopt niet. Ik kan niet uuuuuren achter elkaar bezig blijven. Of ik word afgeleid door iets anders, of ik ben het zat of moe. Weggelekte energie. Of ik ben het gewoon beu. En zou willen dat iemand het voor me deed. Hahah! Kabouters bestaan niet, dus doooooorgaan.

Dus besloot ik om het project in stukjes te hakken. En me vooral niet door mijzelf te laten opjagen. Of aan een bepaalde graad van Perfectie te moeten voldoen. En zo vorderde dit Projectje alras heel snel.

Juist door op tijd iets compleet anders te gaan doen (even in de zon zitten en een boek lezen) en daarna weer - met timer - verder te gaan. En vooral dingen On the Fly te doen. In het kader van als het niet gaat zoals het moet, moet het zoals het gaat.

Vroeger bij ons thuis werd mijn moeder al heel erg chagrijnig als mijn vader ook maar probeerde op die manier zijn klussen te doen. Nee...niet goed, niet netjes, niet opgeruimd, niet af...Hij was ook geen klusser, maar ja...in Nederland lijkt iedereen een geboren klusser te moeten zijn. Wat grappig is, want van vrienden in andere landen hoor ik dat die daar gewoon iemand voor inhuren.

Och...kon mijn moeder (toen) gewoon maar de troep de troep laten. Accepteren dat het niet perfect ging. Dan was het allemaal veel ontspannender voor haar en voor mijn vader geweest. Maar als er maar een vorkje scheef lag in de vork- en messenla of oh nog erger...er eentje kwijt was...dan was het weer de hele avond mis. Wie was nu weer zo'n sukkel geweest dat er een vork kwijt was. Wij natuurlijk (wij= haar kinderen) of mijn vader, of haar moeder, want wij waren allemaal sloddervossen, dom, onoplettend. Allemaal over een vork. Of soms nog dommer over een schilmesje. Koop je nu per 2 bij de Action voor een dubbeltje.

Pas nu of eigenlijk toen mijn vader het huis uit ging door zijn ziekte,  geeft ze me door dat ze het huishouden nu vaak maar met de Franse Slag doet, want er is toch niemand die het ziet. En ze heeft ook nog een hulp in de huishouding dus het is meer de Turks-Franse slag.
Waar wij vroeger als kinderen al wisten welke dag er wat gedaan moest worden (alleen door mijn moeder, niemand hoefde te helpen, wij deden het toch niet zoals zij het wilde en dat had ook weer te maken met het feit dat zij vroeger toen zij een jong kind was alles zelf moest doen en haar moeder heel lui was), heeft ze dat strakke stramien nu gelukkig losgelaten.

Weet zeker dat heel veel perfectionisten enorm gaan lachen als ze mijn kabelproject bekijken. Want hier nog een stukje draad te zien en daar en he...dit kan.. Maar die laat ik gewoon lekker lachen, want dat is sowieso gezond. En ik ben tevreden dat het me gelukt is. Zonder stress.

Heb zin in een afspraak met mijn zoon later. En hoop dat ik van mijn koudwatervrees afkom om spontaan even langs te gaan.

Omdat het niet spontaan is - moet ik plannen. Ook financieel.
Omdat ik denk dat hij te druk is; hij zegt tenminste altijd dat hij weer een volle agenda heeft;
Omdat ik denk dat ik daar niet bij hoor, die agenda - niks meer te vertellen;
Omdat ik niet in zijn stad durf te zijn;
Omdat ik denk dat ik de ex werkgever tegen het lijf loop;
Omdat ik denk dat de bus langs mijn voormalige werkplek rijdt en ik dan weer terug in de tijd word geslingerd.
Omdat ik vind dat hij een auto heeft en dus makkelijker 'spontaan' langs kan komen.

En verzin zo nog maar wat onzinnige dingen.

Maar genoeg: we gaan elkaar weer even zien. Kijk ernaar uit en niet - zoals voorheen - met angst en beven dat er kritiek geuit gaat worden. Mag, want als hij dat zo voelt, dan IS dat voor hem zo. Ik moet vandaag het woordje "maar" in de la leggen en alleen maar goed luisteren. En genieten van zijn gezelschap. Heb mijn dochter een handje geholpen door een tijdje op te passen op haar kind. En wel te durven en kunnen reizen (ok...op haar kosten). Nu dus (wat meer) aandacht aan mijn zoon. Gewoon door er te zijn.

Enfin...in de genietstand!

Balkon

Moet eerlijk toegeven dat het gesprek met de fanclub met een aardig en empathisch mens was. Die leek te begrijpen wat het effect op mijn gezondheid is geweest van mijn laatste werkkring. En nog is. Dat ik maaaaaaaaaaanden doe over het breien van een piepklein babytruitje en dat dat kind nu al op een brommer rijdt. Dat veel dingen waar ik voorheen blij van werd nu buiten mijn rijk/reikwijdte lijken te liggen. Ik kan er net niet (meer) bij. Dat het me tegenvalt hoe langzaam mijn herstel gaat.

Wat de fanclub daar zelf van denkt en als conclusie trekt, dat is onbekend nog. Alweer hoorde ik dat er grote achterstanden zijn. Wat me wel verbaast want overal lees je dat er nog nooit zo weinig mensen zonder werk zaten, dus weinig of veel minder werk aan de winkel qua werkloosheids-uitkeringen verstrekken en de administratie daarvan (zo lijkt het). Maar misschien wel meer aan andere soorten.

Had me al voorgenomen dat hoe het gesprek ook zou zijn, ik daarna nog in ieder geval even 'iets leuks' ging doen. Niet direct terug naar huis en onder de dekens kruipen. Hoe moe ik me zou voelen; beleef iets! Meer levendigheid in mijn leven.

Dus verder gereisd met de trein. En uit mijn potje "Leuke dingen doen" mezelf getrakteerd op een kopje koffie met appelgebak en - doe eens gek - een toef slagroom (Eigenlijk vind ik appeltaart met een schep Griekse volle yoghurt lekkerder!). The full Monty. Op een heerlijk terras in het zonnetje en ik stond erop dat ik nu eens op de eerste rang ging zitten. Niet ergens achteraan of op een rotplek en dus ook niet op een natte stoel. En ook niet op een terras met kartonnen bekers. Heerlijk: Lekker mensen kijken.

Als eerste had ik een pontje (gratis he)  heen en weer genomen - lekker de wind in de haren - , nu eens een andere opstapplaats en dan zie je ook weer andere dingen. En alweer zo'n enorm groot cruiseschip. Het pontje leek een mini-bootje. Realiseerde me pas achteraf dat nog maar een tijdje terug,  er een aanslag was op het station, maar dat ik me daardoor niet liet afhouden om op het station te zijn. Het was trouwens nog net zo druk als anders. Gelukkig!

Ondertussen, op dat terras gezeten,  keek ik ook naar de omgeving en zag ik een historisch gebouw waar ik al jarenlang een keertje binnen wilde kijken. Wilde dat balkon wel eens van de andere kant bekijken. En ik zag dat er bordjes "Open" stonden. (Die heb ik thuis niet; handig!). Gelukkig heb ik altijd de Museumjaarkaart in de knip en kon ik gratis naar binnen. En oh zo heerlijk - gratis even naar het toilet waar ze handendrogers hadden aan de kraan, waardoor mijn nogal vochtige haar (van de zenuwen en de boot) ook direct werd drooggeblazen! Kan ik nu zeggen dat ik op een Koninklijke Plee ben geweest.

Prachtig, indrukwekkend en wat een vriendin mij vertelde die daar vroeger regelmatig kwam om rondleidingen te geven, een gebouw door de burgers van deze stad opgericht. Jammer dat het nu geen stadhuis meer is. Dat het nu een paleis is en onze Koning er regelmatig gasten ontvangt doet niets af van de historie.

Op een gegeven moment merkte ik wel dat ik genoeg Koninklijke vertrekken had gezien en kroonluchters en allerlei mooie beelden en het beroemde balkon (wat nogal smal is) en ik naar huis bliefde. Dat Paleis stond er nog wel eventjes en mocht ik weer de behoefte hebben dan kon ik er alsnog een keer een kijkje nemen en focussen op bijvoorbeeld alle mooie plafonds. Of beelden. Of mooie empire meubelen. Of de structuur van het gebouw zelf.

Via de nieuwe Noord-Zuidlijn richting huis gereisd - dat wilde ik ook graag nog doen die dag -  en wat een indrukwekkend lange roltrappen. En een mooi station op het Rokin. En supersnel op een treinstation en vandaar verder gereisd richting huis.

Was blij dat wat ik me had voorgenomen, ook had uitgevoerd. En zo van een niet zo leuk uitje,  of zeg maar "het uitje waarvan je wist dat die zou komen",  een fijne dag gemaakt. Wat er hierna ook gebeurt.

Woensdag; anti uitsteldag

In het kader van bovenstaande motto van de Flylady, iets doen wat je lang uitstelt (of zou willen uitstellen in dit geval) toch maar de kabel vanaf de zolder losgehaald. Had er eigenlijk geen enkele bal zin in. Maar ja, toch maar even zin maken. Opgerold en uitgerold.

Toen nogmaals goed online gekeken wat ik moest doen om te testen of het aan de kabel ligt. De oude kabel nog intact gelaten. Dat was al 'een uitdaging' om naar het punt waar de kabel uit de muur komt, te ontwarren welke kabels wat doen en waarvan welke kabel is. Meteen maar diegene die ooit naar een splitter op mijn kamer liep, eruit halen. Niet meer nodig, ik kijk al jaren geen tv meer op mijn slaapkamer. Later even helemaal weghalen.

Ik leerde ooit van een broertje van me om labels aan de kabels te doen, maar daar had de kabelaar niet van gehoord. Ik ga dit toch maar even doen. Dan is alles makkelijker te herkennen. Wat een oerwoud van kabels en snoeren. Heb daar zo de pest aan. Toch maar wat kabelgootjes leggen dus.

Enfin...de test met de kabel rechtstreeks van mijn tuner naar het beginpunt geeft goed beeld. Hoera.
Nu de kabelstekker uit de stekkerdoos halen en kijken of de rest het ook nog doet.

Telefoon en internet.

Ja, ook dat werkt nog.

Dan mag ik dus nu de oude kabel definitief vervangen door de nieuwe (van mijn dochter dus) Coaxkabel. Maar eerst alle stofnesten weghalen en het een beetje logischer neerleggen. Kan naast stoffen ook stofzuigen en ach...ook even een sopje ertegen aan.

Oh nee...eerst even pauze, want ik draai zelf al lichtjes door. Teveel zooi en chaos. En aangezien er geen deadline op dit klusje zit, mag die pauze. Zo lang als ik wil. En als ik pas morgen de kabel netjes wil wegwerken...Nou.dan doe ik dat toch?!! Macht kein flaus aus dat die midden door de kamer ligt. Niemand zeurt erover en niemand ziet het. Heb ook geen konijn die eraan kan knabbelen of dat mijn poes erover struikelt. Gelukkig heb ik relatief lange benen.

Niet haasten, rustig werken en vooral ervan genieten dat je dit zelf hebt kunnen fixen. Met de middelen die je al had.

Foto van Pixabay

Minder plastic

Grappig dat gebruik van plastic folie op spullen in de koelkast. Heb nu een diep bord in de koelkast staan met een plat bord erop. Geen folie nodig en het blijft toch 'goed'.

Verbaas me ook al jaren erover dat Nederland het zo stylish vindt om net als Amerikanen op straat koffie te drinken. Al lopend. Dat had je 30 jaar terug niet. En dus ook niet al die bekers met een plastic deksel erop.

Oh...en nog wat; kan me ook niet herinneren dat wij panisch werden als we geen flesje water bij ons hadden. Van plastic uiteraard. We hadden gewoon niks bij ons. En toch bleven we in leven. En gehydrateerd. Kennelijk.

Of al die bekers met rietjes erin. Of uberhaupt in een bar een cocktail met een rietje. Zie je veel (ok...ik zie dat op tv hahah...) en ik vind het net kleuters met een zuigflesje. Maar gooi al die rietjes op een hoop en je hebt toch heel veel overbodige rotzooi.

Jaren terug, toen mijn auto langdurig ter reparatie moest, kocht ik bij Ikea een Bejaardenboodschappen-karretje op wielen, moesten mijn kinderen enorm lachen. Hahah..mam. Daar loop je toch voor lul mee.

Dat zal best wel, maar het spaarde zoveel zakjes en plastic boodschappentassen uit. Want ik gooi al jaren de losse appels en ander fruit zo op de band en hoppa in de bejaardenkar. En thuis ook weer zo in de kast of koelkast. Losse prei, brocolli - niks zakje. En wat tot op de dag van vandaag nog steeds heel fijn is, is het niet meer hoeven sjouwen van zware tassen. Gewoon rollen.

Een tijd terug - goh een heeeeeeeeeeeeeele tijd terug - toen ik een dagje erop uit ging, zat er een bon voor gratis koffie bij de NS dagkaart. Maar ik had mijn kleine thermosflesje bij me en vroeg of ze die koffie in mijn flesje konden doen (pastte onder het apparaat zag ik al). Weer een plastic beker uitgespaard.

Gewoon een beetje opletten en je kan al een stuk minder plastic 'gebruiken'. 

Dik onzichtbaar

Keek weer eens naar een aflevering op TLC van mensen die extreem dik waren en dus ook extreem veel moesten afvallen.

De arts van dit programma vertelde dat 95% van zijn clienten in de loop van de tijd weer terugvalt tot het oude gewicht en ook dus gedrag (of eigenlijk andersom).

Ook de man waar het in deze aflevering over ging dreigde tot die 95% te gaan behoren. Hij was al 90 kg in een jaar afgevallen, maar was nog steeds extreem dik en moest nog wel meer dan 100 kg eraf zien te lijnen. Maar toen kwam de klad erin. Hij ging zelf bedenken dat hij eigenlijk best wel een ander dieet kon volgen, hield zichzelf eigenlijk voor de gek (oh...dat kan ik ook zo goed: aha...gember is goed voor je => gemberkoekjes zijn dus prima. Een blokje chocolade is niet het HELE blok) en at allerlei dingen die hem niet echt hielpen - vooral niet na een maagverkleining - om af te vallen.

Ze klonken goed - hij had gehoord dat vegetarisch eten beter is voor je hart - maar in zijn geval hadden ze een ander effect, juist doordat hij een verkleinde maag had. En nog zo'n 100 kg moest afvallen om op een gezond gewicht te komen. Dus hij was nog zeker wel een jaar bezig met het naar zijn streefgewicht toe werken. En dan begon het eigenlijk pas. Op gewicht blijven.

Foto van Pixabay

En zijn nieuwe manier van eten was ook wel makkelijker inpasbaar in zijn gezinsleven. Dan kon hij gewoon eten wat zijn kinderen en vrouw ook aten. Brood en Koolhydraten dus. Niet wat de arts hem voorschreef.

Maar wat hem uiteindelijk de das omdeed was zijn zelfbeeld. Toen hij boven de 300 kg woog, was hij als mens en man onzichtbaar. Hij was gewoon altijd "die dikkerd". Zonder persoonlijkheid leek het wel. Hij viel al genoeg op door zijn omvang. En tegelijkertijd was hij ook alleen maar Die Dikke.

Nu hij 'dunner' was, werden er dingen van hem gevraagd. En verwacht. Dingen die het gewone leven van je vraagt. Bewegen, met je kinderen dingen doen, een sociaal leven en in zijn geval ook een baan. Hij had gelukkig een vrouw die kostwinnaar was.

Als je zo dik bent, heb je een perfecte manier om onzichtbaar te zijn. Je kan niks...en niemand verwacht ook iets van je. Dat is een heel erg 'rustig' leven.

Toen ik ooit bijna 40 kg was afgevallen, vond ik het heel ingewikkeld dat mensen die mij voor het eerst zagen, me als een gewoon persoon zagen. Zonder zelf aangevroten handicap. In mijn hoofd voelde ik me nog net zo onzichtbaar als voorheen. Annie die het tassie vast mag houden. Maar nu werden er wel dingen van me verwacht. Op basis van hoe ik eruit zag. Ik herkende die vrouw niet in de spiegel.

Is het daarom veiliger om weer terug te keren naar dik(ker) zijn? Waar het leven voorspelbaar was. Want zelfs een onveilige situatie is herkenbaar en wordt vaak verkozen boven nieuw en misschien wel prettig. Of liefdevol zelfs.

Weer genoeg stof om over na te denken. Wel grappig dat ik tijdens mijn therapie sessies het hierover had, maar er kennelijk maar tot laagje 1 werd gedolven. Meer tijd en kennis was er niet.
Ook precies wat deze man aangaf nu hij door de arts naar een therapeut werd gestuurd. Dat hij soms schrikt van wat er allemaal opgegraven wordt als ze aan laag 2, 3, 4 en nog meer toekomen. Welke beerput trek je open? Over het waarom en hoe werken overlevingsmechanismen, ook al zijn ze zeer slecht voor je.

Vanochtend de timer gezet en lekker in de voortuin gewerkt tot hij afging. Ik waaide wel zowat weg en onkruid opvegen hoefde bijna niet. Lekker om met je hoofd in de wind buiten te zijn. Kopje koffie en daarna nog een keer tot de timer ging.

Nu dwing ik mijzelf om even een blokje om te gaan. Kom! Makkelijk toch, want volgens mijn eigen theorie ben ik onzichtbaar. haha!!!

Maffe directeuren/managers en andere psychopaten, deel 2

Ooit had ik een manager die me opdroeg om iemand thuis, toen die persoon ziek was,  te bellen over iets totaal onbenulligs. Wat ik hem ook zei.

Nee, je MOET bellen.

Nou, nee, voor zoiets ga ik iemand die ziek is niet lastig vallen.

JE MOET

Nee hoor, dat doe ik niet.

JE MOET (en tegelijkertijd klapperde zijn kunstgebit vrolijk mee en vloog het spuug uit zijn mond).

Ik herinner me nog zo de lange gang waarin alle kantoren lagen en dat iedereen zijn kop buiten het kantoor stak om toch maar niets te missen van deze conversatie, want hij schreeuwde nogal.

JE MOET DOEN WAT IK JE OPDRAAG.

Behalve als het totaal onzinnig is. Dus niet.

Foto van Pixabay

Uiteindelijk beende hij pisnijdig weg. Het grappige vond ik dat hij daarna juist meer respect voor mij kreeg en ik na een tijd het verzoek kreeg om Credit Manager te worden. Misschien was het een soort test, hoe goed ik met moeilijke klanten om kon gaan.

Zo, tijd voor een kopje koffie vindt mijn innerlijke manager! Maar eerst nog even buiten de was ophangen. Kan nog even lekker.

Vast- en kreupelloperds

Mijn tv-beeld geeft op sommige zenders - net diegene die ik wil kijken uiteraard - soms en nu regelmatig blokjes en het beeld loopt dan vast. Dan valt er niets te zien. En ik heb maar 1 tv in huis. Tenzij je live een psychose-ervaring wil meemaken, is dat niet zo prettig kijken.

Dus online gezocht wat dit zou kunnen zijn. Mijn provider adviseert een test te doen met een andere kabel, dus dat zou betekenen dat ik die eerst moet aanschaffen. Heb geen voorraadje kabels liggen. Op zich is dat wel een redelijk advies, want die kabel ligt er ook al weer jaren (volgens mij vanaf dat ik hier woon) en de specificaties voor Coaxkabels zijn nu wat anders dan toen.

Mmm. Toch moet ik nadenken over de aanschaf van een kabel. Ja, een kabel!! Moet er maar even niet aan denken dat de tv aan vervanging toe is. Al zou ook dat best kunnen qua leeftijd. Ook daar moet je geld voor reserveren.

Haha...en altijd brengt de nacht weer de oplossing: al luisterend naar een luisterboek vannacht bedacht ik me dat er een nog een lange coaxkabel van de zolder naar mijn slaapkamer loopt, waar indertijd een splitter stond, toen dochter nog thuiswoonde. Ga maar even vragen of het goed is of ik die gebruik (had ze toen zelf aangeschaft, want baalde van slecht beeld).

Oh ja...ik luisterde naar een luisterboek van Sylvia Witteman en die had het over nieuwe electrische tandenborstels kopen omdat de oude kapot waren en keek in de ochtend naar mijn borstel, bleek het kopje niet rond te draaien. Dus nieuw borsteltje erop en hij doet het weer goed. Waar een boek al niet goed voor is!

Eerst maar even de forse rekening (nou ja...voor MIJ fors, want voor sommigen is dat het bedrag wat ze aan hun huisdieren uitgeven per maand aan zorgkosten) voor het eigen risico voor 2018 betalen. Ik wist dat die rekening eraan zou komen, maar die over vorig jaar kwam pas dit jaar en nu komt de rekening van de vervolgsessie therapie nu al. Nou ja...niet piepen...dan is het reservepotje Ziektekosten leeg en kan ik weer gaan opbouwen (hahah...van de AH zegels!) voor 2019.

En strategisch denken. Want jezelf kunnen bedruipen - dus genoeg reserves hebben op papier - daarmee snij ik mijzelf in de vingers bij de diverse zaken waar je als minima (getver...dat ik nu alweer een tijdje in die categorie val) 'recht' op hebt zoals kwijtscheldingen. Heb je teveel spaargeld, dan ben je alsnog de Sjaak. Wordt je 'gestraft' voor je zuinige gedrag. Kan je beter Lang Leve de Lol leven (lijkt het) en dan straks van alle potjes gebruik mogen maken.

Maar zo wil ik niet in het leven staan. Ja, ik wil wel lol, maar ook nog enigzins zelf de broek kunnen ophouden. Zelf de touwtjes of de bretels in dit geval,  in handen willen houden. Ook al zijn ze nog zo uitgepluist ondertussen.

Merk dat het me wat doet - en dat zijn dan geen Mooie Gevoelens - als ik lees dat sommigen fantaseren over alweer een vakantie, hoppa bij stramme spieren direct een sessie bij een therapeut of masseur kunnen boeken en wat lekker (daar fantaseer ik ook wel eens over, sowieso aangeraakt worden), of hoe zou het zijn als je minder had of juist mensen die iedere week reisjes maken, het ene uitje na het andere.

Ja, ik weet en snap dat dit geen productieve gevoelens zijn en ja, ik snap heel goed dat daar je geluk niet in zit en ja en ja en ja, ik zou niet willen ruilen met een ander want ik kan niet achter de voordeur kijken, maar mea culpa, ik heb die gevoelens wel degelijk.

En wegstoppen of doen alsof ik een soort van Moeder Theresa ben, da's ook weer niet goed. Erken gewoon dat ik die gevoelens heb en dat ik het soms moeilijk vind om veel minder financiele armslag te hebben. Het heeft niets te maken dat ik al die dingen anderen niet gun. Alleen moet ik onder ogen zien dat mijn leven er anders uitziet. Alleen anders. Niet slechter of mooier. Of mindfuller.

Wat me wel altijd heeft geholpen is de zin: Hoe kan ik dat dan toch voor elkaar krijgen? Zoeken naar alternatieve methodes en dan niet een bivakmuts gaan breien en de ING-bank een bezoekje brengen (geld zat daar - alhoewel; is die boete al overgemaakt?), maar weer gaan zoeken naar wat me plezier geeft, waar ik (blijvend) en gratis blij van word en wat ik vrij eenvoudig kan verkrijgen. De glimlach van een kind bijvoorbeeld.

Dat kopje koffie.
Een vers opgemaakt bed - lekker alles in de was gedaan en mijn bed weer lekker fris opgemaakt.
Douchen met een lekkere geur
Was ophangen
Nu het eerder donker is, waxinelichtjes aan in de avond.
Op tijd naar bed en op tijd er weer uit.
De mensen om me heen waar ik van hou dat laten weten.
Op de kalender vast schrijven wanneer ik weer naar de kapper zou kunnen. Coupe bijhouden dus. En per maand daar geld voor reserveren.
Naar de bibliotheek en dan daar gratis al die dure bladen lezen. Heerlijk! Scheelt ook weer zooi in huis. Gisteren ruim € 20,-- uitgespaard.
Oh ja...ik durfde het toch wel aan om dat stuk te fietsen en op- en af te stappen!
Opruimen en dan niet weer nog meer zooi in huis halen. Inzien dat ik nog steeds kan geven vanuit mijn overvloed.
Minstens 1 x per dag hardop lachen. Hardop!!!
Maak eens een praatje op straat.
Elke dag even naar de foto;s van mijn kleinkind kijken. Hoe blij ze is. Zo was ik als klein kind ook ooit.
Schenk aandacht aan hoe je eruit ziet. Schouders omlaag en naar achteren. Passende kleding en vooral geen zweet-truitjes (veel mode in grote maten(winkels) zijn van zweetmateriaal gemaakt brrrrr).

Vorige week zaterdag (of zondagochtend technisch gesproken) stopte de bus een stuk voorbij de halte - kennelijk mijn stopteken niet gezien -  en dus kon ik niet gelijkvloers uitstappen, maar moest ik een stuk lager uitstappen. Een soort van vrije val leek het. Dat ging niet zo soepel (donker, vrolijk na een mooi feest) en dus merkte ik dat ik een beetje kreupel liep de dag erna. En daarna en nu nog wel een beetje.

Ik was misschien wel kreupellam hahahah!

Maar goed; blijven bewegen dan trekt het wel weg.

Foto van Pixabay

Drink meer koffie

In de boekbeschrijving met bovenstaande titel van het boek van Bertil Marklund, waarin hij een aantal gezondheidsadviezen - op wetenschappelijke basis -  geeft die nogal tegendraads lijken - zoals Drink meer koffie - , viel me onderstaand stuk vooral op met betrekking tot stress en eenzaamheid. 

Dat raakte me, want kan beamen uit eigen ervaring dat dit waar is. 

Maar ook de laatste zin klopt. Want je kan ook een te volle agenda hebben. Misschien omdat je moeilijk nee kan zeggen of omdat iedereen even tegen je aan wil praten. Of omdat je ergens woont, waar 'iedereen' je ziet. En je denkt dat je aardig moet zijn en dus met iedereen een praatje moet maken, of je er nou zin in hebt of niet. En jouw eigen verlangens maar weer wegstopt.


Dus vandaag maar meegedaan met Heel Holland Hijgt en straks een lekker kopje koffie maken. 

,Mensen zijn groepsdieren, met een diepgeworteld verlangen naar sociale relaties. Ooit was dat nodig om als soort te overleven. Een sociaal leven met betekenisvolle relaties stimuleert de aanmaak van 'feelgood-hormonen', waardoor ontstekingen verminderen en je immuunsysteem sterker wordt. Uit onderzoek blijkt dat mensen die hechte, positieve relaties hebben, sneller herstellen van ziekte. Eenzaamheid heeft net zo'n verwoestend effect op de gezondheid als roken, overgewicht of een te hoge bloeddruk. Dat geldt overigens ook voor stress. We zijn gewend om de hele dag bereikbaar te zijn, informatie te verwerken en beslissingen te nemen, maar de stress die dat geeft richt veel schade aan de gezondheid aan. Zorg dus niet alleen voor een hecht netwerk, maar maak jezelf ook regelmatig onbereikbaar voor alle prikkels uit de buitenwereld."

I did not have sex with..

Oh nee, dat heb ik verkeerd gezegd. Zo bedoelde ik het niet. Tsja...wij zijn thuis opgevoed dat orale sex niet het echte ding is. Dus niet telt.

Wat...heb ik gezegd dat het samen opgroeien van verschillende culturen totaal is mislukt ergens bijvoorbeeld in S....Nee..oeps, oh sorry...zo heb ik dat niet bedoeld hoor. Dat meeeeeeeende ik helemaal niet.
Krijg ik nu de Zwarte Piet? Oh...maar daar geloof ik niet meer in hoor. Hahah!!

Wat?

Nee joh...dat meeende ik niet, zo bedoelde ik dat niet. Ik wil graag die Zwarte Piet.

Wat zeg je Pietje P.  Ga jij weer de Moraalridder uithangen? Jij moet tot op het bot alles heel correct hebben uitgelegd gekregen met nederige excuses erbij. Zeg maar Nee, dan krijg je er Twee zal je bedoelen. Nee Zesenzestig.

Wat is de politiek toch heerlijk voor komieken. Want ze hoeven hun eigen teksten niet te schrijven, maar kunnen gewoon citeren.

Foto van Pixabay

Overdaad

Toen ik gisteren mijn gifje uitkoos onder mijn blogje over Kanniewaarzijn-zaken had ik moeten zien wat het advies van het Universum over die dag was, want dan zou ik wat geruster zijn. :)


Whatever your problem or challenge may be, Cellie, laugh at it. Laugh long and hard. 

Because you are forever and it is temporary. 

Love you,

   The Universe

Inderdaad; de situatie waarin ik nu zit, is tijdelijk. Uiteindelijk komt er steeds meer licht aan het eind van de tunnel schijnen en schiet ik zo, hoppa....die tunnel uit!

Vandaag regent het hier al vanaf vannacht. Want ik werd wakker en hoorde het heerlijke geluid van regen op een schuin dak. En het onweert ook al de hele tijd. Zag de bliksem en dan tel ik altijd even hoe lang het duurt voordat de donder volgt.

Het is donker, ook al is het midden op de dag, ik moet lampen aandoen om goed te kunnen werken achter mijn laptopje (of mijn ogen zijn zo slecht dat het niet anders kan haha). Het onweert en regent bijna constant.

Fijn voor de tuin al die regen. En blij dat ik vandaag geen dringende afspraken heb, dus ik hoef niet natgeregend te worden. Het mag wel.

Heb genoeg te eten in huis, de huur is betaald, ben redelijk gezond, kan gewoon door de regen LOPEN als ik dat zou willen, met mijn kinderen gaat het goed (hahah...allebei ergens in een zonnig buitenland). Dus voel ik me vandaag dankbaar voor alles wat er goed is. En eigenlijk is dat heel veel.
Ik moet er alleen oog voor blijven hebben en houden.

Droomde van de week over mijn vader. Eigenlijk toen hij nog geen vader was, maar een jonge man. Die nog allerlei dromen had. Mijn dromen hebben vrijwel altijd een boodschap, dus maar eens gaan uitzoeken wat die is.

Had het gisteren nog met een vriendin erover dat we zoveel keus hebben als we naar de supermarkt gaan. Een overdaad aan keuzes. Het hele jaar rond. Zij is hier niet geboren en vertelde dat zij vroeger vaak elke dag hetzelfde at. Maar zonder klagen. Want iedereen zat in die situatie. En was blij dat er te eten was.

Bruine bonen met Rijst

Kanniewaarzijn, deeltje zoveel

Nog steeds geen schriftelijke bevestiging met details ontvangen van de afspraak bij de fanclub. Die telefonisch werd gemaakt, gebeld door een 'anonieme' beller. Dus ik moet dan maar geloven dat het echt de Fanclub was. Voor hetzelfde geld is het een grappenmaker, met een rottig gevoel voor humor.

Dus hinkte ik op twee gedachten:

- Niet gaan. Ze zoeken het maar lekker uit daar.

- Toch maar weer zelf (pro actief he) uitzoeken hoe het zit. Want met de stress van de consequenties van het niet gaan zit ik meer in mijn maag. Of stop hem vol daardoor.

Naar nummertje 2 gehinkt dus. Bellen, in de wacht hangen, belkosten maken.

Tsja..oh ja....die brief ligt nog in de postkamer.

Postkamer?? Bestaat dat nog in deze digitale wereld? Waar je als lid van de fanclub bijna niets meer via de post kan doen, maar alles digitaal moet regelen? Asjemenou! En Sapperdeflap.

Kreeg nu de details van de afspraak, omdat IK daarom vroeg, per telefoon door en ja...wel allemaal laat inderdaad.

En uiteraard later bedacht ik dat ik had moeten vragen of ze die brief even naar me wilden mailen. Inscannen en klaar is klara. Maar ik denk dat dit een gevalletje ingewikkeld zou worden.


Oh en...de brief moet u laten zien als u zich meldt. Uhm....woehahhahahaah...Kanniewaarzijn!!

Betekenis - Zomergasten inspiratie

Las dit weekend een boekrecensie van iemand die ik nog van heeeeel vroeger kende. Zijn eerste boek geschreven. Na jaren in die wereld te hebben rondgelopen, ontzettend mooie boeken vertalend nu eindelijk debuterend met zijn eigen boek.

Die vertaalde boeken daarvan gaf hij me in stapels mee toen ik bij hem was na een bijzondere ontmoeting met een happy end.

Leuk om te lezen dat hij nu ook eigen werk heeft gepubliceerd, want schrijven dat kan hij. Zulke mooie brieven, met lopende fantastische volzinnen. En ik was toen erg gevoelig voor mensen die zich goed kunnen uitdrukken, een grote woordenschat hebben en passende woorden op het juiste moment gebruiken.

Wat leuk dat die herinnering weer even boven water kwam. Toen ik nog dingen durfde. En ook deed. Hahah!

Enorm genoten van de laatste Zomergasten van dit seizoen met de psychotherapeute Esther Perel. Mooie gast en weer stof tot nadenken. Leven en niet alleen maar overleven, al klinkt die laatste zin wel heel erg arrogant en oppervlakkig als ik naar de familie-achtergrond van Perel kijk. Maar meer levendigheid in mijn leven hebben, dat wil ik graag. Dus aan de slag.

Vanochtend mijn rondje Bless the House weer gedaan en dat voelt nog steeds, na al die jaren,  fijn. Omdat ik mijzelf een opgeruimde schone omgeving gun. En juist door regelmaat en routines is het ook bij te houden. Loopt het niet uit de klauwen. Nu de was nog even buiten ophangen, dat geeft ook altijd een voldaan gevoel. Simpel, maar fijn.

Zag mijn buurvrouw haar auto wassen en dus gaat het morgen regenen. Dat is altijd een goede, en meestal betrouwbare barometer.

Mooie uitspraak die Perel deed (en geloof ik van een andere therapeut, haar voormalig docent, was):

Zekerheid is de vijand van verandering

Hakkentherapie

Wat had ik er een plezier in het me voorbereiden voor een feest van een lieve en oude (als in langdurige vriendschap) vriendin. Nadenken over wat ik aan zou doen (zonder iets nieuws te hoeven kopen of te denken dat het alleen maar leuk zou zijn met een nieuwe outfit), de schoenen uit hun doos halen waar ze al bijna 3 jaar instonden. Nog steeds mooi en leuk en hakken. Droeg ze voor het laatst op de bruiloft van mijn dochter.

Nu mijn haar een stuk korter is, haalde ik van achter uit de kast een oude krultang (wel elektrisch hoor) en probeerde een soort pijpekrul in het haar. En veeeeel haarlak, want bij mij gaat alles er zo weer uit. Sorry Ozonlaag.

De dag ervoor mijn nagels verzorgen - gewoon een neutraal lakje, want knalrood dat 'durf' ik nog steeds niet. Zit daarvoor teveel in de planten, in de aarde, met mijn handen in heet sop etc.

Oh ja...check of ik nog hele panties in huis heb. Goh..die gaan 'gewoon' soepel aan. En neem inderdaad mijn sneakers mee voor de terugweg. Wat een heel fijn idee was, want dat liep stukken relaxter.

Uitgezocht welke bussen ik moest hebben en welke bussen terug. Ook niet onbelangrijk.

Dus met hakken aan, make-up en krullen strompelde/liep/trippelde ik naar de bushalte en shit...ik hoorde de bus al aankomen. Was hij te vroeg, of triptrapte ik megatraag?

Gelukkig stond een passagier nog even een praatje te maken met de chauffeur en een beetje als een hijgend hert en na 3 x zwikken bereikte ik de bus. En kreeg te horen dat deze chauffeur altijd wacht op een mooie vrouw. Ik nog omkijken of er nog meer mensen waren, maar hij bedoelde toch echt mij.

Onderweg nog een praatje gemaakt met de chauffeur en ik voelde mij zeer gezien en dacht aan de magie van hakken, maar ook dat ik kennelijk nu met ander haar en daardoor andere uitstraling, zachter overkwam. Of zoiets.

Wel leuk om zo je reis te beginnen.

Het was een geweldig feest, op een mooie plek met lieve mensen waarvan ik sommigen al meer dan 35 jaar ken. Die een groot deel van mijn achtergrond deelden (opleiding, werkgever, stad) en zo merkte ik dat ik de hele avond wel bij iemand aan een tafeltje zat of stond en me geen moment 'ongewenst' of 'hier hoor ik niet' voelde.

Sterker nog; ik liep de toiletruimte en dacht 'Goh, wat ziet die vrouw er leuk uit'. Was ik het zelf, in de spiegel. Je bedenkt het niet!

Vandaag even telefonisch contact met mijn mega drukke zoon. Ik zit ermee dat ik hem te weinig zie naar mijn zin en ik me laat tegenhouden door allerlei zelfbedachte 'kan ik niet' dingen. Of 'hij heeft het al zo druk' en dan het initiatief maar bij hem leg. Dus vroeg hem vorige week of we nu maar eens konden afspreken, want wil hem graag weer zien.

Dat verwijt hoorde/concludeerde ik dus ook in ons korte gesprek. Zijn agenda is al weer overvol en dan trek ik zelf de conclusie dat ik daar niet meer in pas. Wat niet zo is, maar wat heeft hij nou aan zo'n zeikmoeder, die al een hele tijd maar thuis zit, niks durft en ook niks te melden heeft. Ik vul dat zelf in he....ik zeg dus niet DAT het zo is. Of dat hij dat zo denkt.

Genoeg werk aan de winkel weer voor mij. Want ik hou enorm van hem, net als van mijn dochter en wat ik heel belangrijk vind is er voor mijn kinderen zijn. Betrouwbaar en een rots zijn. Eigenlijk enorm compenseren wat mijn ex-echtgenoot niet doet. Die vindt meer dat zijn kinderen er voor hem moeten zijn.

Momenteel ben ik meer een rots van poreus materiaal. Het staat leuk, ziet er uit als een rots, maar je kan er niets mee.

Had voor mijn vriendin een schilderijtje gemaakt. Ingewikkeld kado, want houdt ze wel van zelfgemaakte freubels? Tijdens het maken moest ik telkens denken aan wat ik ooit, honderd jaar terug, van een docent hoorde. Dat je niet teveel moest poetsen aan een werk. Als het goed was, dan was het goed. En op tijd ophouden met nog meer, nog beter, nog mooier. Dus even afstand nemen en dan weer met nieuwe ogen kijken.

Toen ik vanochtend thuiskwam van het feest, lag de post op de mat. Post wordt op zaterdag altijd heel laat bezorgd, maar een brief van de fanclub zat er nog steeds niet bij. Werd ik na afloop van zo'n mooie avond toch nog boos. Want op maandagen wordt er geen post bezorgd en dan was het al te laat.

Op wat eigenlijk werd ik boos?
En heeft dat zin,  dat altijd maar vechten tegen de fanclub-bierkaai. Of uberhaupt tegen alles 'moeten' vechten.

Ga nu maar even terug met mijn hoofd naar hoe het voelde toen ik dat compliment (waar ik de chauffeur hartelijk voor bedankte) ontving.

Maandag is vroeg genoeg om mijn strategie omtrent de fanclub te bepalen. Nu F1 kijken!