We've got him!

Van de week vertelde ik een vriend wat ik allemaal niet meer deed doordat ik een tijd zo slecht in mijn vel zat en terwijl ik het me hoorde vertellen, bedacht ik ook dat de enige manier om dit (durf niet, kan niet meer, bang dat, stel dat, etc) te doorbreken, de tijger in de bek te kijken is. Net als met mijn fiets-opstap angst er daadwerkelijk mee aan de slag gaan. Stap voor stap, tot ik weer vrijuit leef.

Dus stapte in het boemeltje richting badplaats en ik was zo blij dat ik gewoon niks ergs voelde. Geen angst, geen hoge bloeddruk of lage voor mijn part, zweten deed ik sowieso want het was nog klammig in de trein, maar dat kwam niet vanuit gedrag. Het was nog een oud boemeltje met hoge afstap en zonder airco.

En wat was het ontzettend heerlijk om de zee weer te zien. Niet op het strand geweest, bij de zee, maar dat komt vast ook nog wel. Vond het een beetje boven budget om iets te gaan drinken en zo ook de vis op de boulevard; de vis wordt duur betaald en voelde mezelf geheel NIET zielig dat ik niets bliefde. Want een bewuste keus. Mooie zandsculpuren gezien. Maar vroeg me af of ze van echt zand waren of toch van ander materiaal.

Ik weet nu in ieder geval dat er GEEN ontvangst-committee van mijn vorige werkgever me op staat te wachten.

a. Kan ze allemaal niks schelen

b. Kan ze allemaal niks schelen

c. Ze weten waarschijnlijk niet eens meer wie ik ben

d. Zit vrijwel allemaal in mijn eigen hoofd.
e. Kan ze allemaal niks schelen
f. Kan ze allemaal helemaal niks schelen.

En in de ochtend als eerste bij de Ikea gratis koffie gedronken. Hoera. En de papieren catalogus opgehaald. Ook Hoera. Je moest er echt om vragen en ze lagen dus niet meer voor de grijp.
En blij dat ze een houten vitrinekastje weer in het assortiment hebben, want ergerde me aan wat spullen in mijn slaapkamer die toch wel stofnesten worden. Maar achter glas is beter. Wel het kastje afstoffen dan. Maar dat is makkelijker. Denk ik.

 En misschien ga ik het nog eerst wel een kleurtje geven. Heb al een paar van die kastjes gevuld met bijv kindertekeningen, werkjes en lieve briefjes van mijn kinderen. Of een soort kijkdoos met dingen uit hun puberteit. Nog zo'n roze strippenkaart. Een 3D collage.

Mocht je vandaag niets te doen hebben, dan kan je naar de catalogus luisteren. Plaatjes via de site. Mocht je niet in slaap kunnen vallen...luister hier eens naar :)

Vandaag nog één hete dag doorkomen, maar ik werd vanzelf wakker, de zon scheen al, dus wist ongeveer hoe laat het was. Boodschappen rustig aan gedaan en daarna de was lekker buiten opgehangen. Misschien ga ik nog langs de bieb. Het mag, maar hoeft niet.

Of ik kan de Ikea catalogus gaan uitpluizen. Ter inspiratie. En morgen F1 in Spa. Ook leuk!

I love bread! zegt Oprah

Zo herkenbaar, op Netflix de stand-up vrouwelijke comedian Tracey Ashley via de serie They Ready.

Hoe ze uitlegt dat ze enorm van ijs kan genieten en tot haar verbazing de hoeveelheden die ze op kan (een hele emmer) tot verbazing leiden bij een clubje van Anonieme Overeters.

Heuh...daar gaat het toch om. De schaamte van je verslaving achter te laten en open te zijn over hoe wat waar en hoeveel.

Herkenbaar want mijn psycholoog stond met haar slanke oren te klapperen toen ik haar vertelde wat ik kon eten, ter demping van allerlei rotgevoelens. Waar een ander een paar glazen wijn per avond kan drinken of een aantal lijntjes neemt, of een pakje sigaretten oprookt, nam (en neem ik soms nog steeds mea Culpa) ik heel graag ijs.

Maar wat zij ook vertelt over haar interraciale huwelijk. De reacties van mensen. Hardop zitten lachen. En lachen is zo bevrijdend.

Mijn mobiel maakte telkens geen contact meer met mijn wifi. Dat is niet fijn want dan gaat alles van mijn tegoed af, terwijl er thuis gewoon wifi is. Dus online gekeken waar dat probleem door ontstaan kon zijn.

Even alles gereset (ja...het aloude ICT advies: haal de stekker er eens uit, werkt nog steeds) en dan zoekt de router naar de beste connectie. Bam!

Zo fijn als dingen weer werken en ik dat bovendien zelf kan fixen.

Voel wat spanningen in mijn lijf, dus is het zaak, net als die Dog Whisperer bij nerveuze honden doet, mijzelf daaruit te halen. Stop, niet nodig, hou op en ga wat doen waar je energie van krijgt. Niet haasten, niet precies op tijd willen zijn..niet nodig, hoeft niet, la maar waaien. Doe precies tegenovergesteld van wat je zou doen. Om een ander resultaat te behalen.
Braaf!!

The only gay in the village

In ons geval, de enige Afro-Afrikaan van het dorp.

Waren dolblij dat we een huis met een tuin toegewezen kregen. Niet in de stad, maar in een dorpje een paar kilometer verderop. Waar ook mijn werkgever was gevestigd. Niet omdat dat van oudsher zo was, maar op een bedrijventerrein met veel meer ruimte dus ook ruimte voor de drukkerijen. Dus woonden ook veel werknemers daar. En nog in de tijd dat deze werkgever een vinger in de woningaanwijzingpap had bij de gemeente.

Enfin...wij verhuizen, heel fijn want we woonden in een flatje met maar één slaapkamer en een kind.

Maar hoe mijn ex het gevoel kreeg dat hij overal aangegaapt werd in onze woonplaats, dat kon ik eigenlijk pas begrijpen toen ik met hem naar zijn thuisland ging en daar de enige Ubruni was. En zo ook na werd geroepen...He...witte!!! En dan zo'n hele stoet kinderen achter je aan lopend.

En dat voelt vreemd hoor. Daar staan we sta ik niet genoeg bij stil. Las van het weekend het verhaal van een Afro-Amerikaanse soldaat die in WOII meehielp aan de bevrijding van Europa, maar omdat in de USA er toen nog rassenscheiding was, dat voor hem een andere ervaring was. Als tweederangs mens.

Pas in Parijs werd hij als bevrijder gezien en als een meetellend volwaardige man. Moest nog tot de jaren zestig duren voordat hij in zijn eigen land dat officieel ook werd.

Slang

Gelukt hoor, om een nieuwe slang voor de douche uit te zoeken (wat veel keus nog), van een goed (Duits) merk, keek daar toevallig vorig jaar naar met mijn zoon, glad zonder ribbels, te monteren en vanochtend zonder lekken te gebruiken. Uiteraard gisteren wel uitgetest, maar ervaring leert dat het altijd nog kan gaan lekken na een tijdje door niet correct monteren of aandraaien. Dus oude leertjes nog maar bewaard.

Afbeelding van Manfred Richter via Pixabay 

Hup daar was Willem met de waterpomptang dus. Ooit werd ik uitgelachen door een collega toen ik zei dat ik ieder jaar van mijn vakantiegeld of electrische apparaten kocht of gereedschap, zodat ik simpele klussen zelf kan doen. Stond ik daar met mijn setje steeksleutels. Nu ben ik blij dat ik gereedschap heb.

Was gisterenochtend  al vroeg heet en benauwd, maar zo blij dat ik het kon doen, dat ik een fiets had waar ik op kon fietsen (en afstappen) en thuisgekomen ook nog snel de was opgehangen die in twee minuten droog was, dus het voelde als een prettige dag ondanks de pech van de kapotte slang. En zweethoofd. Zelfs eind van de middag toch nog even het gras gemaaid.

Ook had ik nog staan dat ik met contactpersoon moest bellen over dat sollicitatiegesprek van twee weken terug. Want ik zou binnen een week iets horen. Maar niets gehoord of gelezen. Pfffff.....schrijf dan in ieder geval dat de keus op een ander is gevallen, maar laat me niet zo bengelen. Als ze je willen, dan hoor je echt wel direct wat. Niet de grote stille heide.

Gisteren werkt contactpersoon niet. Vandaag maar bellen. Oh..zij is deze week met vakantie...OMG!
Snap wel dat ze een secretaresse nodig hebben.

Terwijl een ander bedrijf waar ik gesolliciteerd had juist keurig aangaf dat alles ontvangen was.

Nu eerst maar aan de koffie, vers gezet en even weer rustig worden en doorrrrrrrrrrrr...Maar dat doelloos solliciteren, elke dag, elke week, maanden en jarenlang. Als mijn kleren koud waren zou ik zeggen dat het me niet in de koude kleren gaat zitten. Maar die kleren zijn al aardig opgewarmd door binnen- en buitentemperatuur.

Rustig, kalmeer je brein en kijk nogmaals naar alles wat er mooi, lief en fijn is. En wat is dat veel!!

Motorclubs

Hier heb ik tijden terug zo enorm om moeten lachen. En lachen is altijd goed voor een mens.

Dus wie weet: jullie ook??

Vanochtend na het douchen, droogde ik de doucheslang af en brak het verbindingsstuk tussen slang en douchekop spontaan af. Dus moet ik vanochtend als eerste op zoek naar een nieuwe slang.

Twee opties: hier om de hoek bij de Big Bazar of een stuk verder en dan fietsen naar de bouwmarkten.

Ga eerst maar eens optie 1 onderzoeken. Nu is het nog relatief koel en ik moet toch nog een paar boodschappen halen, groente en kwark.


Maar balen..kennelijk kan dat ook. Maar is dan ook geen erg dure slang he...Participiza-slang-niveau.
En ja...ik snap het principe van goedkoop is duurkoop.

Haha...bedacht net dat het eigenlijk slimmer is, om eerst optie 2 te doen. Fietsen is goed voor me, ik kan het, ik durf het en een diepte-investering betaalt zich echt altijd uit. Dus hoppa...fiets pakken en wegwezen. Gaan!

Mooie zondagavond

Mooie uitzending van Zomergasten met een bevlogen arts en vrouw.

Vooral Nick Cave; prachtig en het fragment van Le Petit Prince na het persoonlijke verhaal over haar broer.

En mooi vuurwerk, zomaar gratis, gezien aan het eind van een weekend Festival in de buurt. Ook heel prettig. Hoef ik geen honderden euro's entreegeld voor te betalen.

Verder warme contacten met mijn naasten. Met vrienden. Niet dat ik iemand zag, maar ik weet dat dat draadje er is.

Mijn rondje Bless the House al gedaan, de was gaat zo aan de waslijn buiten en de badkamervloer ook gedweild. Vooral toen ik gisteren het blog van Annemiek Link naar haar blog Mijmeringen las. Niet miepen over wat ze niet meer kan, maar juist kijken naar wat er nog allemaal wel kan.

De koffie loopt door en ik mag van mijzelf zo even koffiepauze houden. Buiten onder de parasol. Heerlijk toch! Menigeen op kantoor zou daar veel voor over hebben.

Tip uit de praktijk

Geniet al jarenlang van de echt goede tips uit de praktijk van het BBC programma Gardeners' World.

Niet het type programma wat gesponsord is, dus koop dit en haal dit en zet grote nieuwe struiken in de tuin en maak van die leuke grafkist-achtige plantenbakken, maar echt down to earth. Opkweken vanuit zaadjes, vermeerderen van planten. Bewust omgaan met de aarde en ook nog eens zuinig daardoor.

Afbeelding van Vijaya narasimha via Pixabay 

Zoals deze tip hoe je je snoeischaren het beste onderhoudt en weer scherp maakt. Maar waar je nou al die handige stenen etc kan halen? Iets om hier te vragen aan tuinliefhebbers, maar schuurpapier en een drupje olie is gelukkig wel in huis. Dus aan de slag!  Klik op de link hieronder om die tip in een filmpje te zien. Erg fijn.


Tips van Gardeners World

Kent u die mop van die vrouw die zou gaan oppassen?

Die ging niet!

Nou ja, ik wilde wel en had alles de avond ervoor klaargelegd, voorbereid, nog een laatste was gedraaid die ochtend. Dingen ingevroren die niet in de koelkast goed zouden blijven, vooral met het warmere weer dit weekend en komende week. Fruit maar meenemen, denk eraan vuilnisbak te verschonen.

Uitgezocht wanneer de trein ging en omdat ik kleindochter uit het KVD moest ophalen, uitgezocht hoe ik daar het beste kon heenreizen, want niet in de wijk van dochter, maar verderop. Lopen (mmm...alleen een fietspad en lees dat ik ergens onder de weg en water moet doorsteken er geen stoepen zijn overal, misschien toch maar de tram en bus). Is OV opgeladen genoeg, alle logeerspullen mee. Enfin...de welbekende zaken die je doet als je een paar nachten elders verblijft.

Komt schoonzoon op het vliegveld erachter dat zijn paspoort niet meer geldig is. En noodpaspoort laten maken is nogal kostbaar in zijn geval en bovendien te weinig tijd, dus zijn reis helaas afgeblazen. Zijn grootmoeder was inmiddels al begraven, dus daar wist hij van dat hij niet bij kon zijn.

Afbeelding van jacqueline macou via Pixabay 

Moest er eigenlijk alleen maar om lachen toen ik het van mijn dochter doorkreeg, als in tsja....dat gebeurt hem waarschijnlijk ook maar één keer want zijn lesje wel geleerd. Duur lesje, want ticket was geboekt en kan niet meer teruggestort worden. Gelukkig alleen voor de heenreis.

Kennelijk ben ik toch tamelijk flexibel, want ik schoot niet in de stress en kon er oprecht om lachen en heb ik nu gewoon een 'vrije' week en kon in ieder geval de propvolle groenbak nog laten legen, want anders zou de lege bak een aantal dagen aan de straat staan en dat is zo eenzaam voor die bak.

Kon rustig de was van de droogmolen halen. En vooral genieten van de rust in mijn hoofd. Niet meer overkokende hersens door een wijziging van de plannen op het allerlaatste moment. Maar gewoon laconiek accepteren dat dit is hoe het is en dat er ergere dingen zijn. En dat het verder niet mijn probleem is. Want daar ben ik nogal snel toe geneigd. Malen over problemen die niet aan mij zijn om op te lossen.

Koffer uitpakken, spullen in de kast en klaar.

Huisbezoek

Dat was nog eens een aangenaam huisbezoek.

Afbeelding van Free-Photos via Pixabay 

Nee, niet van diegenen die tellen hoeveel tandenborstels er in de badkamer in het rekje staan, maar van een dame die ik jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren terug via het bloggen heb leren kennen en nu een zeer dikgewaardeerde vriendin is.

Luisterde ademloos naar haar verhalen. En gun haar oprecht wat adempauze.

Maakte me weer extra bewust van het feit hoe goed het momenteel met me gaat en dat ik me kan verheugen op dit huisbezoek. Nog niet zo lang geleden was dat allemaal geheel anders, verheugde ik me alleen op slapen, op de donkere nacht. Niets hoeven voelen, zien, horen en meemaken.

En nu kan ik nog steeds nagenieten van de mooie rozen die ze meebracht.

Mijn dochter was van de week even met haar dochter bij haar oma (volgt u het nog) langs geweest zei ze. En ze liet een foto zien waarin haar dochter mijn moeder (haar overgrootmoeder) i-pad instructies gaf. Komisch gezicht.

En dan hoorde ik daarna dat de oma van mijn schoonzoon is overleden. En hij niet meer op tijd voor de begrafenis kan zijn, want die is direct de volgende dag al. En zo snel een vlucht regelen is ook niet zo simpel te regelen. Het moet allemaal maar kunnen met thuis en werk.

Dus ben ik dankbaar dat ik misschien wel een handje kan helpen op wat voor front dan ook, maar in ieder geval oppassen. Hoorde in de gesprekken met mijn vriendin alweer dat eenzaamheid zo'n niet onderkend probleem is. Of eigenlijk het niet gezien zijn. Zelfs door familie.

Vroeger in mijn kerkgemeente zeiden ze graag: Laten we omzien naar elkaar en keken dan het liefst zo ver mogelijk weg om naar de medemens. Wat er onder hun neus gebeurde of in eigen land dat was kennelijk onzichtbaar. Of was minder prestigieus.

Toch begint ieder omzien bij je naaste. Familie en vrienden. Buren. Die stille vrouw achter haar rollator die je altijd passeert op weg naar je werk. Zeg gewoon eens Goedemorgen!

Ben nu een aantal dagen op huisbezoek bij mijn kleinkind zodat er opvang is in het weekend en nog wat tijd erna,  - dus even geen blogs - want even naar het buitenland voor een begrafenis daar ben je zomaar een week zoet mee. Maar alweer dankbaar dat ik het kan doen.

Dus nog snel de was buiten hangen, kan het drogen met dit mooie weer, uitzoeken hoe ik naar het Kinderdagverblijf moet lopen of met tram en bus en weer terug. Kleindochter zit allang niet meer in een buggy dus lopen kost meer tijd met kind aan de hand. Maar ach...tijd zat, geen haast. Als ik me dat maar blijf inprenten, dan is het allemaal ontspannen.

Moest nog wel weer de code van mijn koffertje opzoeken in de krochten van mijn Whatsapp verkeer. Want wel ergens opgeschreven, maar kon niet meer vinden waar of in welk boekje. Herkenbaar??
En herkenbaar dat er duizenden notitieboekjes her en der liggen?

Boekrecensie; de val van Helios

De naam van de schrijfster sprak me aan, net als de foto op het boek(je). Dus meegenomen.

Maar raakte nogal in de war door de loop van het verhaal. Waar ging dit henen. Hoe, wat waar en waarom.

Het gaat om hoe een psychiatrisch patient haar dag doorkomt. Hoe zij dit ervaart en dit is beklemmend beschreven. Ik werd in haar verhaal gezogen. Ook is er de zoektocht naar haar vader.
Wel mooi taalgebruik.

Maar ook stukken die magisch realistisch zijn dus vandaar voor mij de verwarring. Er zit heel wat in, maar dat komt er voor mij niet helemaal uit.

Een sprookje, een mythologisch verhaal van alles een beetje. Dun boekje dus zou zo uit moeten zijn, maar dat gold niet voor mij. Wat ook niks zegt.

Miss Marple en haar woonplaats - Mad of Miet

Luister veel naar de gratis app De Luisterbieb en nu ben ik al met het zoveelste luisterboek van Agatha Christie bezig.

Nu een verhaal over Miss Marple op vakantie.

Maar was direct klaarwakker toen ik de voorlezer de woonplaats van Miss Marple hoorde uitspreken..

Neeeeee....fout... St Mary Mead spreek je toch niet uit als MAD. (Kan ook best zijn dat de voorlezer een tekst had waarin dat fout getyped stond. St. Mary Mad). Maar aan het eind van het verhaal zei ze het weer. St. Mary Mad.

Of ben ik nou zo dom?

Anglofielen, spring er maar in. De voorlezer van het boek de Wraakgodin spreekt het, naar mijn mening, wel correct uit (Miet).

De kantjes eraf lopen

Had een keertje getimed hoe lang het duurt om 'even' het gras te maaien, aan te harken en dan huphuphup de kantjes te knippen en alles op te ruimen. Binnen 25 minuten, dus ook maaiertje uit de schuur sleppen, alle spullen klaarzetten en alles weer opruimen na afloop etc.

Afbeelding van Zoeycla via Pixabay

Dus wist dat ik echt nog tijd genoeg had om dit 'eventjes' te doen voordat ik naar een afspraak ging. En het loslaten van de gedachte dat het perfect moet, dat maakt dat ik dit binnen die tijd kan. Want natuurlijk kan ik nog de randjes beter knippen, afsteken, weet ik veel. Maar dat hoeft niet. Van mijzelf.

Dat scheelt heel wat stressmomenten. Minder hoeven van mijzelf. De eisen wat lager stellen. Of eigenlijk niks eisen, maar alleen maar zin ergens in hebben. Dat is zo'n verschil. Dat ik tegen mijzelf kan zeggen dat ik zin heb om nog eventjes het gras te maaien. Of er de kantjes af te lopen. Al werkt knippen beter is de ervaring.

Lang, heel lang wachten wordt nu eens positief beloond.

Eindelijk, eindelijk en nogmaals eindelijk en had ik al gezegd eindelijk, ontving ik bericht van mijn afhandelaar van de gemeentelijke belastingen dat mijn verzoek om kwijtschelding van de Gemeentelijke Belastingen is toegekend.

Hoera!

Hoera!!

en

Hoera!!!

 

Kan ik dit bedrag uit mijn budgettering voor dit jaar halen. Want had het bedrag nog laten staan, zolang er niet bekend was of ik wel kwijtschelding zou krijgen. Voor 2020 staat het er weer vrolijk in, want ik weet niet want de toekomst brengt. En mijzelf rijker rekenen is niet slim.

En al helemaal nadat een andere Belastinginner, het Waterschap vond dat ik niet voor kwijtschelding in aanmerking kom. Met dezelfde bedragen, dezelfde stukken, dezelfde inkomsten en hetzelfde 'vermogen'.

Hoe vreemd en krom is dat. Alsof de ene dienst in kilometers telt en de ander in mijlen.

Maar niet zuur doen nu; ik ben er blij mee.

En voel me een Rijk Wijf. Om maar een inspirerende blogger te noemen.

Zit aan mijn eerste kop koffie voor vanochtend. Want eerst mijn rondje Bless the House gedaan. En toch maar wel mijn beddengoed in de was gedaan, kan het lekker buiten droog wapperen. Zie her en der een donkere wolk, maar die waaien over. En ach...kan het niet buiten hangen, dan hang ik het toch binnen? 

Maar niets zo lekker als in de avond (of ochtend als je nachtdienst hebt gehad) in een vers opgemaakt bed te stappen. Een soort luxe gevoel. En daarom strijk ik altijd mijn slopen, gewoon en ik vind het mooi staan en kreukels krijg ik vanzelf wel in mijn wangen, daar heb ik gekreukelde slopen niet extra bij nodig. Mijn dekbedhoes hang ik altijd zo op dat de kreukels er niet eens in komen. En het hoeslaken trekt zich vanzelf uit de kreukels. 

Goh, ben ik vergelijkbaar met een hoeslaken. Nou ja, with a little help from my friends.

Voor het eerst in vier jaar

Berekende dat het al zo lang geleden was dat ik een sollicitatiegesprek had. Vier jaar geleden. Ruim. (Nou ja...buiten het gesprek voor mijn vrijwilligerswerk, dat was natuurlijk ook een sollicitatiegesprek, maar daar staat er minder op spel).

Uiteraard voordat ik solliciteerde uitgezocht of ik het goed kon bereiken met OV. Nou ja...redelijk, niet echt ideaal, maar volgens de normen moet ik gewoon genoegen nemen met 3 uur reistijd.

Op de dag zelf bedacht ik ook dat als ik nou dat hele end ging reizen (ben dan zeker een hele middag weg), ik er best nog wel iets 'leuks' aan vast kon knopen. Maar dat deed ik voorafgaand aan. Want tegen de tijd dat ik klaar was, was ik misschien wel helemaal afgeknoedeld.

Dus ging ik naar het Cobra museum, waar er momenteel een tentoonstelling is over Vrouwelijke kunstenaars in en rondom Cobra.

cc Cobra Museum

Interessante zaken gezien en gelezen. Dat veel vrouwelijke kunstenaar zichzelf toch nog altijd ondergeschikt vonden aan hun mannelijke collega's. Maar ook dat sommigen liever niet wilden trouwen, want dan moesten ze hun kunst eraan geven. En anderen juist hun kunst opgaven omdat ze hun partner alle ruimte wilden geven. Zo ging dat in die tijd. En ook dat sommige leden van de COBRA groep die vrouwen niet erkenden.

Ik ben niet echt superfan van abstracte kunst, maar het proces, het denk- en daarna het maakproces blijft altijd interessant. Moest ook denken aan het bezoek van die Marokkaanse vrouwen van Groeten uit Holland aan dit museum. Dat ze overal even aan wilden zitten. Maar dat een van hen vertelde dat je alleen mag kijken in een museum. Niet aanraken. Dat aanraken wilde ik ook namelijk. Vooral bij sculpturen.

Zo...even wat cultuur gesnoven, gratis naar het toilet om te kijken of ik er nog representatief (voor wat?) uitzie en dan nu de volgende bus naar mijn bestemming. Volgens 9292.nl nog maar 5 minuten lopen vanaf de bushalte en dan was ik er.
Helaas Pindakaas waren er grote werkzaamheden begonnen aan een brug en de wegen precies voor het gebouw, waardoor ik nog een kwartier moest omlopen. Dat je het gebouw ziet liggen en dan nog een grote cirkel er omheen moet lopen. Een hele grote cirkel. Weer terug naar het busstation bijna!

Gelukkig zoek ik altijd een verbinding uit met nog ruimte voor uitloop en dan nog genoeg ruimte om op tijd op de plaats van bestemming te arriveren en dat ik dan nog even op adem kan komen. Maar nu leek alles in de war geschopt te worden. Maar nog steeds keurig op tijd. Wel voelde ik me niet zo frips en fruitig meer. Warm en klammig. Zweet op het voorhoofd. Vast niet representatief (meer).

En me niet beter, qua kleding, voorgedaan dan ik ben, want die tijd heb ik gehad en ambieer ik niet meer. Zeg maar dasje, tasje, jasje.

Oh en uiteraard keurige hakken. Blij dat ik die niet aan had gedaan, want lekker door zandbergen strompelen.

En hield vast aan de maximale hoeveelheid uren die ik nog wil werken. Want er zijn meer dingen in het leven dan werken alleen. En voor het geld hoef ik het niet meer te doen. Ik weet dat ik met heel weinig ook rond kan komen. Zonder schulden. En met af en toe nog ruimte voor iets leuks als een museumbezoek (vooruit....dankzij de sponsoring door mijn kinderen door dat als verjaardagskado te geven).

Eigenlijk was ik totaal niet gespannen tijdens het gesprek en vroeg me af waarom ze mij hadden uitgekozen. Dan ben ik eigenlijk nogal wantrouwig. Is de nood zooo hoog? Nemen ze dan iedere kandidaat aan die zich aanmeldt?

Nou ja...ik ga het wel horen of er nog een tweede gesprek komt. Weet wel dat ik nog steeds een andere en kennelijk professionele indruk maak. Rustig, kalm, niet van de wap te krijgen. Maar dat is dus niet zo. Want ben ruim twee jaar ernstig van de wap geweest. Dat ik niet eens meer Engels kon verstaan. Of een boek lezen. Of op zoek was naar een hoog gebouw.

Zen met Bob Ross

Net voordat ik naar mijn slaapkamer vertrek, kijk ik graag nog even op de zender Viceland die Bob Ross uitzendt.

Hij schildert op een ogenschijnlijk eenvoudige manier landschappen en hoppa...weer een happy little tree erbij en nog een leuk hutje met 2 paletstreken. Het lijkt allemaal zo makkelijk te doen, dat ik bijna ter plekke dit ook wil gaan doen. Voor de gein van het doen. Voor de rust die hij uitstraalt. En het plezier wat hij heeft in het doen. Vooral het plezier.

En zijn ontspannen manier van praten, vandaar dat veel mensen heel ontspannen van zijn programma's worden. Net als ik.

En die lekkere klodders verf op zijn palet. Dat is andere koek dan een kloddertje Roze hier!

Op Youtube zijn er nog veel, heel veel van zijn lessen terug te vinden. Urenlang die rustgevende stem. Heerlijk!

Wake up, Cellie, wake up!!

Net als de vrijwel net zo bekende Sylvie Meis, doe ik dat ook zo, in de ochtend. Ik sla mijzelf eens even flink op de bolle wangen, maar dan die aan de achterkant en start de dag.


Wake up

cc Silvie Meis

En vandaag lekker een heel stuk gesnoeid in de voortuin. Omdat ik daar zin in had en het ook wel zo praktisch is om dat vandaag te doen, aangezien de groenbak binnenkort geleegd wordt. 

Lekker buiten bezig geweest en tuinieren is, dat moet ik mijn moeder nageven, altijd therapeutisch positief. Je bent buiten, je werkt met je lijf, je zit lekker in de aarde te poeren, met planten en struiken en in mijn geval die ene boom. En denkt even aan niets anders dan lekker tuinieren. Heilzaam. 

Misschien ga ik straks nog wel even wat in de achtertuin rommelen. Besef goed dat dit rijkdom is.

Mijn lijf doet het, ik heb er ook nog zin in en ik heb er tijd voor. Die combinatie komt niet zo vaak voor als ik voor vanzelfsprekend aanneem. Wat zeg ik; een tijd terug was die combinatie bij mij ook niet voorradig.

Wake up!

Terug in het zadel

Als ik terugkijk op mijn werkende leven, heb ik dat al ettelijke keren gedaan. Opstaan en terug in het zadel. Helemaal weer opnieuw beginnen. Onder aan de ladder. Dus ook qua salaris-opbouw. Terug naar de allereerste trede. Nieuw beroep. Nieuwe werkgever. Accepteren dat dit noodzakelijk is, want het is nu eenmaal niet anders.

Door een verhuizing, re-organisatie, faillissement of ontslag.

Dat betekende ook dat er nu vrijwel geen pensioen is opgebouwd want werkte in bedrijven waar dit niet bestond, maar grappig en gelukkig genoeg kon ik dit al snel relativeren.

Heb een tijdje een eigen onderneming gehad. In de wilde jaren in de IT. Maar te kort om echt iets op te bouwen want kreeg de kans om ergens een functie te vervullen en ging daarvoor. Want wilde wel ergens 100% op focussen. En in een dure tijd want kinderen die studiekosten maakten. En een ex die geen kinderalimentatie betaalde.

Kan ik mijzelf nu alweer opnieuw uitvinden? Nogmaals; ik heb diverse malen in mijn werkende leven een switch gemaakt. Iets gedaan waar ik geen ervaring mee had, maar net als Pipi Langkous denkend, dat ik het daarom wel kon. Wat ik vaak als feedback krijg is dat ik een indrukwekkend CV heb. Wat koop je daarvoor als je toch niet in het plaatje past.

Ook vrijwilligerswerk gedaan waar ik geen opleiding voor had, maar al doende geleerd. En juist daardoor kanten van mijzelf ontdekt die ik heel erg waardeer. Die niets te maken hebben met targets halen of commerciele doelstellingen.

Ergens, tijdens de periode van ziek zijn, ben ik dat vermogen kwijt geraakt. Of liever gezegd het vertrouwen dat het wel weer goed komt op werkgebied. Weet dat ik dat weer wil terugvinden. En ik vind het heel erg langzaam en in kleine beetjes door vrijwilligerswerk te doen. Iets terug te kunnen geven.

En de schaamte van het tijdelijk niet werken, wil ik ergens ver ver ver achter me laten. Want altijd gewerkt, altijd betaald aan allerlei premies, dus niets om me over te schamen.

Nu nog een zadel vinden, misschien moet ik er wel eentje zelf maken, en er weer op gaan zitten.

Afbeelding van Rudy and Peter Skitterians via Pixabay 

Grote Leider/lijder

Omdat het hier soms heel erg stil is in huis, is het doordringende geluid als van een Koreaanse Nieuwslezeres nogal aanwezig. De buurvrouw belt denk ik dan urenlang met de Grote Leider en dan bij voorkeur als ze de was buiten ophangt. Mobiel in de linker kimono-borstzak en bellen maar. Wel hard praten want anders horen ze je niet.

Kan het meestal wel negeren, maar hahah...nu even NIET.

Dus maar even het brein kalmeren en luisteren naar iets met een harp (hoe bijbels) en Philip Glass.

Zoooo...

Beter??

Veel beter!

(oh, help, krijg trek in een Snickers!).

Moest wel weer enorm lachen om deze Australische nieuwslezer:

En lachen is altijd goed. Vooral om alles weer te relativeren. Gisterenavond bericht dat kleindochter niet zo lekker is. Of ik eventueel kon oppassen, maar misschien ook niet, want eerst even langs de huisarts en kijken hoe ze zich vandaag voelt.

Dan sta ik dus al vroeg klaar om eventueel te kunnen vertrekken, alles klaargezet daarvoor en zie dan dat de treinen niet tot haar station rijden. Dat ik er zo ontzettend lang over doe om een stukje wat ik met de auto in 25 minuten rijd met OV te doen, dat ik daar bijna boos over word, maar ook weet dat dit totaal onzinnig is. Het is zoals het is. Boos worden zorgt er niet voor dat ik opeens wel een auto heb. Of een prive-helikopter. Of grote drone.

Ik heb geen auto meer en reizen kost daardoor extra tijd en helemaal als je ergens zo snel mogelijk wil en moet zijn. Laat los, adem in, adem uit. Doe die omroepster even na en lach maar weer.

Plannen weer gewijzigd en gelukkig maar want kleindochter kan gewoon naar de opvang, met een puffertje tegen de benauwdheid. En spelen met andere kindjes leidt lekker af.

Mooie Film: The Hours

Keek van de week online naar de Zomergastenfilm. Dat was The Hours.

Mooie film en nog mooiere muziek erbij. Van Philip Glass. Die muziek maakt het nog intenser. Want dat vond ik wel van deze film. Niet een oppervlakkige feel-good film.

En mooi hoe de verhaallijnen aan het eind bij elkaar komen. Dat het niet alleen drie separate verhalen zijn, maar er overlap en samenhang is.

De actrice die Virginia Wood speelt verraste me aangenaam.  Aanrader. Nog op NPO Start te zien.

Wie is je vader en wie is je moeder?

Eindelijk was de omslagdoek/sjaal voor de schoonmoeder van mijn dochter klaar. Toevallig net op de dag dat het Offerfeest (feest voor moslims) begon. Goede timing voor dit kadootje.

Ik heb online opgezocht hoe je dit breiwerk mooi kan blocken (mooi in model stomen) en met behulp van wat tuinstoel-kussens, heel veel spelden (en goed nakijken dat er geen enkele achter blijft) en een stoomstrijkijzer is dit heel erg goed gelukt, al zeg ik het zelf.

Ik had wat banen in kabelpatroon gebreid en dat krult dan altijd wat meer in dan 'normale' steken. En de rand wordt zo ook netjes recht in plaats van nogal kronkelig.

Vanochtend op tijd uit bed - het is weer een gewone 'werk' week tenslotte en zo heerlijk dat ik nog steeds blij word van mijn rondje Bless the House. En dat ik er de energie voor heb.

Het hele weekend nergens heen geweest, niet eens een boodschapje gedaan want ik concludeerde dat ik genoeg in huis heb. En het is prettig om even her en der te kijken, maar dat leidt vaak tot kopen en dus maar even niet nu. Maar dankbaar dat er nog steeds meer dan genoeg is. Meer dan genoeg.

En ook maar weer vrolijk verder met solliciteren vandaag.

Zomergasten vond ik interessant om te kijken. Maar moest wel even doorzetten, merkte ik. Zoveel nieuwe dingen geleerd over een continent waar ik eigenlijk weinig van af weet. En wat een mooi persoonlijk verhaal over de hoofdpersoon. Pas aan het eind. Maar de aloude Surinaamse vraag: wie is je vader en wie is je moeder, werd daar fraai beantwoord en daardoor werd het eindelijk een interessanter gesprek. En begreep ik beter waarom Nina zo gegrepen wordt door Zuid-Amerika.

Werd alleen een beetje afgeleid omdat zij iedere keer haar ogen heel erg groot maakte bij zowat elke zin die ze uitsprak. Tic van mij om daar op te letten natuurlijk hahah..

Zomergasten niet helemaal uitgekeken, want dat is eigenlijk een beetje te laat voor me. Maar kijk het later nog wel af via NPO Start.

Mijn kopje filterkoffie smaakt heerlijk en ik besef goed dat die kleine dingen waarderen het leven mooier maken.

Hoop dat er vannacht ruimte is om wat vallende sterren te zien. Altijd weer bijzonder. Gewoon gratis entertainment.

The Clinton Affair gekeken

Interessante documentaire op NPO (nu nog gedeeltelijk gratis te bekijken online en anders via NPO Start) over wat eerst bekend stond als De Monica Lewinksy affaire, maar nu doordat de tijden veranderd zijn en ik denk ook door de invloed van de #Metoo beweging omgedraaid. Want het gaat erom wat hij zich permitteerde en vooral dacht waar hij wel mee weg kon komen. En niet alleen met juffrouw Lewinksy.

Die honger naar macht ook van het echtpaar Clinton. Weten hoe je man in elkaar zit, maar toch dit gedogen. Ogenschijnlijk. Want niemand weet hoe ze echt met elkaar omgaan. Misschien slaapt hij al jaren in de rechtervleugel en Hilary in de linker.

Maar ook hoeveel spelers in dit spel. En het spel is al eeuwenoud. Iemand met macht is aantrekkelijk(er). Maar dus ook iemand met zwakke plekken waar zijn vijanden hem op kunnen aanvallen en laten wankelen en wellicht laten vallen.

Maar dat afzetten is dus niet gebeurd. En Clinton blijft tot op heden een populaire man. Lewinsky blijft die fatale vrouw.

Net als Adam en Eva. Het was haar schuld tenslotte.

Nog slimmer zijn; het is bijna/gewoon schaken.

Als je een uitkering vanuit de participizzawet krijgt, heb je ook meldingsplicht. "Krijg" je geld, dan moet dit gemeld worden. Alles. Iedere ontvangen eurocent moet te verantwoorden zijn.

Ook al is dit je "eigen geld", in het geval van de Toeslagen waarin ik bewust mijn geschatte inkomen hoger heb opgegeven, zodat ik niet het gevaar liep/loop om, in geval van toch weer betaald werk vinden en daardoor een hoger inkomen, zaken terug te moeten betalen. Dus over 2018 minder toeslag ontving waar ik recht op heb.

Dat betekent dat ik het jaar erna nog een gedeelte nabetaald krijg. Dit is uiteraard geen inkomen, maar wel 'geld'. Jurisprudentie hierover is wel te vinden, maar iedere gemeente mag zijn eigen beleid voeren hieromtrent, dus tsja....altijd maar uitgaan van het negatieve, dan valt het altijd mee.

En hoe mijn gemeente dit dus ziet, daar is mij niets over bekend. Want gelukkig nooit eerder in deze situatie gezeten. Hoe de gemeente het ziet dat je zoiets NIET meldt en zij via de Belastingdienst daar zelf achter komen, dat is bekend. Strafkorting, of eventjes helemaal geen uitkering totdat de gemeente eruit is wat de consequenties voor je zijn. Daar valt genoeg over te lezen.

Dus bedacht ik ook dat ik niet meer hoef te denken in termen dat ik daar bang voor ben. Want; er gaat sowieso altijd weer iets veranderen en gebeuren. Bij elke mutatie (of wat ik noem een slapende hond wakker maken). Ik weet het, nu is het zaak om erop te rekenen dat er wat gaat gebeuren. Is dat niet het ergste; dan is dat meegenomen.

Betekent wel dat ik merk dat ik in standje Waakzaam sta, wat niet echt helpt bij het kalmeren en gelijkmatig blijven. Maar ook dat ik moet beseffen dat ik genoeg veerkracht heb om ook dit weer te overleven. Overzie het schaakveld en voel je dan niet een willoze pion maar een andere stuk met meer 'macht'. De Witte Koningin?

Afbeelding van Reinhold Silbermann via Pixabay

Dus heb ik netjes het formulier opgestuurd en daarin gemeld dat ik gelden teruggekregen heb van de inkomstenbelasting (over een jaar waarin ik nog geen beroep heb hoeven doen op hun uitkering) en van de Toeslagen. Met alle kopieen erbij uiteraard.

Ik ga ervan uit dat er over een maandje of twee een bericht komt dat ik die maand geen of minder uitkering krijg oh dus dan maar deze maand, want we doen er zo lang over om alles te verwerken (daarvan zie ik veel voorbeelden op mijn vrijwilligerswerk), want u heeft nu toch genoeg om het een maand mee uit te zingen.

Fiets gekocht ervan?? Tsja...domoor!

Wil ik datzelfde gezemel ook volgend jaar? Nee, liever niet. Uiteraard liever helemaal geen uitkering meer nodig hoeven, maar goed, ik hoop dat begrepen wordt dat dit voorop staat. Dus heb ik het geschatte inkomen over dit jaar nu lager gezet. Dan wordt dat nog dit jaar verrekend. En wat ik als toeslag krijg dat blijft 'onder de radar'. Nog niet op een bedrag gezet wat het waarschijnlijk echt gaat worden, want op de een of andere manier hoop ik toch dat ik ergens aan de bak kom. Maar wel wat realistischer. Iedere maand hou ik dit in tabellen bij, wat ik nog 'mag' verdienen. Dus volgende maand dit bedrag wederom bijstellen.

Die Chinese bordentruc..Ik kan zo het circus ermee in! Alleen komt er geen hond publiek. Nou ja..dat klopt niet; af en toe die Zwarte Hond. Maar die weet ik nog steeds met succes weg te jagen. Raus!!

Over die fiets.
De fietswinkel gaf aan dat ze me zouden bellen als hij in huis was, waarschijnlijk over 1,5 week of zo. Ik herinner nog dat ik mijn mobiele nummer doorgaf in plaats van mijn huisnummer en toen bijna zeker wist dat ik een omdraaiing in het nummer had doorgegeven. Maar ja...dan kan ik altijd nog zelf bellen wat de stand van zaken is.
Dus na 3 weken inderdaad maar gebeld en hoera hoera, de fiets was er  en ja, ze hadden me niet kunnen bereiken, echt wel een aantal keren gebeld.

Zo fijn om 'normaal' op te kunnen stappen op een fiets. En toen het lekker weer was, deze week,  de dag erna een lekker stuk gefietst, reed ik in een bos waar ik al maanden niet geweest was. Doe ik zelf natuurlijk, maar mijn wereld was toch wel erg klein geworden. En ook maar direct langs de Kringloop, want had een aantal spullen staan, al in tassen gedaan, zodat ze door mij makkelijk gebracht kunnen worden op de fiets, maar dat kwam er dus ook nooit van. Hoppa...doorpakken. Het gevoel krijgen iets gedaan te hebben. En vooral iets wat al maanden op de planning stond.

In de kringloop zag ik nog een ouderwetse handfilter met een DE merkje erop. Voor de diepte-investering van € 0,30. Kan ik ouderwets koffie 'opgieten', met echt heet water, want mijn elektrische koffiezetapparaat is nu echt mega aan het lekken. Wel heb ik genoeg DE punten om een nieuw te halen (GRATIS) dus dat ga ik ook maar binnenkort doen, maar dat heeft geen haast. Het liefst wil ik weer een blauw apparaat, maar dat is geen trendkleur, dus nergens te krijg. Of heel duur.

De laatste weken gebruikte ik - beetje gammel- het filtergedeelte van het apparaat op een Thermosfles, maar nu dus een stabieler versie van de Kringloop. En heerlijke koffie. Werkt ook prima.

Het regent hier en waarschijnlijk een groot gedeelte van de dag. Goed voor moeder Aarde. En voor wat binnenklussen. Jullie nog plannen vandaag?

Dennendal

Las een tijdje terug in de krant iets over Dennendal (het ging over allerlei memorabele zaken uit 1974) en aangezien mijn vader voor die organisatie gewerkt heeft (geWERKT he...niet daar gezeten werd er altijd lachend bijgezegd - dat kwam pas later in zijn leven, hoe ironisch) en die ontwikkelingen in geuren en kleuren vertelde was ik even terug in de tijd.

Niet dat ik er veel van begreep, maar ja...ik was 13 wat weet je dan van de wereld. Maar wel dat hij het goede ontwikkelingen vond en die directeur ook een fijne vent vond. Ondanks zijn lange haar (hahah!!) en zijn kabouter-ideeen.

Daarna moest hij onder een andere man werken en dat was een soort van oude NSB-er. Die mijn vader glashard duidelijk maakte dat omdat hij thuis van die 'zwartjes' had, hij promotie de komende jaren wel kon vergeten.

Tsja..dat kon allemaal nog in de vrolijke jaren zeventig. De druk die mijn vader toen voelde die moet zwaar geweest zijn. Dennendal werd toen ook vaak Tranendal genoemd door hem.

Beren op de weg

By design, Cellie, you are stronger than whatever you may create.

Including the lions and tigers and bears now in your life. 

Oh, my!

   The Universe

Altijd prettig om iets te lezen wat moed geeft. En te beseffen dat alles uiteindelijk ophoudt en weer anders wordt.

Boekbespreking: Serotonine van Michel Houellebecq

Zag dit boek liggen op de leestafel bij "nieuwe boeken" en moest er dus ook leesgeld voor betalen, maar was wel nieuwsgierig naar zijn schrijfstijl.

Had her en der wel wat dingen over de deze franse schrijver gelezen, maar omdat ik graag op basis van mijn eigen ervaringen een mening wil vormen, dit boek toch maar meegenomen.

Het is bijna komisch hoe hij bedenkt van zijn huidige (een Japanse die onder de categorie High Maintenance valt) liefdeloze en momenteel ook nog sexloze relatie af te kunnen komen en dan maar tot de conclusie komt dat hij haar moet ombrengen.

Interessante omschrijving van het boerenleven, het leven van een oude vriend van hem, hoe zwaar en hoe weinig winstgevend dit is. Wat leidt tot een boerenopstand. Die hij vrij analytisch omschrijft, als eeuwige buitenstaander. Maar ook gedrenkt in de zwaarmoedigheid van zijn depressie en het daardoor ook niet in beweging kunnen komen. Alsof niets hem meer raakt, hoe ingrijpend de dingen ook zijn. Wat wel kenmerkend is voor een depressie.

Hoe hij over vrouwen schrijft en ze indeelt in de aloude categorieen Neukbaar (en dan bij voorkeur stukken jonger) of niet (meer) vind ik nogal tenenkrommend. Maar past wel bij de soort man die hij omschrijft. Hij is alleen nog interessant voor dit soort dames door zijn welgesteldheid, maar zo berekende hij, dat is natuurlijk ook een keertje op. Dat genoeg geld hebben. En dus interessant zijn.

Zijn impotentie (veroorzaakt door een nieuw middel tegen depressies) en zijn leeftijd brengen hem veel frustratie en op het eind van het boek lijkt het wel alsof hij een soort van pure liefde ontdekt.

Maar ook dan frappeert hij weer door nogal radicale ideeen om deze liefde alleen voor zichzelf te kunnen houden. Niet te hoeven delen met wie dan ook.

Enfin..geen vrolijke Frans.

Eerste maandag van de nieuwe maand

Gisteren enorm genoten van de F1 van Hongarije. Max startte daarin voor het eerst in zijn loopbaan op Pole Position en reed lang, heel lang op de eerste plek. Totdat Hamilton nog een tactische bandenwissel uitvoerde en daardoor nog harder kon rijden en Max net in de laatste 4 ronde inhaalde.

Maar het bleef spannend daardoor. Want natuurlijk zat Max op zijn hielen.

En in de avond met veel plezier naar Zomergasten gekeken. Een interessante schrijfster met een aantal interesses die ik deel met haar, wat het nog prettiger maakte. En altijd weer prettig om aan het denken te worden gezet, daar zijn die grijze celletjes tenslotte voor. Maar toch kwam ik niet goed erachter wie de vrouw Hanna Bervoets nu is. Het analyseren van dingen is ze erg goed in, maar haar eigen wereld, die houdt ze liever voor zichzelf. Dat kwam pas aan het einde toen ze vertelde over hoe haar chronische ziekte haar leven beinvloedt.

Die eerste scene bijvoorbeeld daar miste ik vanuit haar empathie met wat die dieren overkomt. Ja..hoe de scene nog aangrijpender en dramatischer in elkaar werd gemonteerd, maar wat doet het haar?

Vanochtend traditiegetrouw, of eigenlijk is het routine-getrouw, mijn rondje Bless the House gedaan. Op het oog is het weer netjes. En oh ja..omdat het de nieuwe maand is, mijn wasmachine op 95 graden laten draaien (met 3 witte onderbroekjes erin, kan geen kwaad die krimpen niet enorm) en het doucheputje van haren etc ontdaan (dit vind ik echt het allersmerigste klusje, maar het moet regelmatig, aan de haren te zien). Dus adem in en hoppa, voor je er erg in hebt is ook dat weer gedaan.

Lekkere koffie gemaakt al zeg ik het zelf en daar ook bewust van genieten. En dan ook nog maar weer een sollicitatiebrief eruit gooien. Ook dat hoort erbij. Of misschien wel twee als ik de 'kracht' heb, dan hoef ik morgen even niks. Op dat vlak.

Waarom zoveel (jonge) mannen baarden hebben

Hoorde van de week een comedian het uitleggen: Iedere man wil iets kunnen wat een vrouw absoluut niet kan.

Vandaar die baard. Omdat tegenwoordig vrouwen alles doen en kunnen wat mannen doen. En kunnen. En deden.

Want zeg nou zelf; kent u een vrouw met een baard?

Rond het begin van de eeuwwisseling naar de twintigste eeuw, zag je ook zeer veel mannen met baarden. Ook toen was er een periode dat vrouwen meer rechten wilden en kregen en toetraden tot mannenberoepen.

Alweer was de baard nog steeds iets alleen voor mannen.

Goh...zou erop moeten afstuderen! De psychologie van de baard.

Afbeelding van rawpixel via Pixabay 

Wat vindt u van een man met baard? Kent u nog een man zonder baard? Oh ja...mijn eigen zoon heeft ook een baard, meestal kort dus niet zoals bovenstaande heer.

Mooie muziek van Morse en Endeavour

Las dat de componist van onder andere de themesong van Morse en Endeavour en Lewis, Barrington Pheloung, is overleden.

Vond en vind dit altijd zulke prachtige muziek. Herkenbaar ook, net als die series. Kijk daar altijd heel graag naar. En die muziek omlijst het prachtig.

De eerste keer bij hem eten

Zal het nooit vergeten.

Hij helemaal trots dat ik dan bij hem, in zijn kutflat (zijn uitdrukking he..) wilde komen om een hapje te eten. Hij zou voor het avondeten zorgen.

Het viel me op toen ik in de keuken kwam, er geen pannen op het vuur stonden waarin iets te pruttelen stond. Of iets in de oven. Gewoon iets simpels hoor, geen drie sterren menu. Maar ik kwam uit mijn werk, dus dacht dat hij al druk bezig zou zijn. Had net een uurtje in de file gestaan dus was er wel klaar voor.

Toen hij zijn koelkast opentrok viel me op hoe georganiseerd maar ook nog al obsessief netjes het eruit zag. Een voorraad van vooral veel vla en vla en vla. En oh ja. Vla. Geen groenten, geen fruit, geen kaas, geen hartig beleg. Alleen dus die pakken vla. Chocoladevla. En één pak Vanillevla. En 5 repen melkchocolade. De allergoedkoopste.

En een aantal platte pakjes. Die herkende ik niet.

Ping!!!

Kom schat, we kunnen eten. En hij scheurde de Struik-maaltijden open die hij verwarmd had in de magnetron. Niet eens op een bord gedaan, maar zo uit de verpakking op tafel.

Hij begreep niet helemaal goed waarom ik dit niet zo romantisch of zelfs sfeervol vond. Hij at altijd zo. Hij kocht 5 van die maaltijden voor een hele week en op zaterdag kwamen zijn kinderen dan at hij frites en appelmoes met ze en op zondag meestal een gebakken ei. Niets mis mee toch? Dit deed hij al een paar jaar zo, heel goedkoop. Ja, nu moest hij nog één erbij kopen, want die ene at ik nu op. Kwam zijn planning helemaal in de knop. Dat moest ik de hele avond horen.

Wachten en wachten en wachten en nog langer wachten

Wachten of ik - nu ik al wat jaren een heel laag inkomen heb - sommige jaren zelfs onder bijstandsniveau blijkt achteraf - , vrijstelling krijg voor de gemeentelijke belastingen en voor de waterschapsbelastingen.

De aanvragen zijn de deur uit, al maanden terug. Op het tweede - waterschap -  kwam uitsluitsel. Jammer de bammer, maar u heeft wel € 50,-- teveel 'vermogen'. Er zat een berekening bij. Dus betalen maar.

Bezwaarschrift geschreven met heel veel bijlagen. Heb wel betaald ondertussen, want de man van de belastingen heeft altijd voorrang en kannie wachten en wilde het risico niet lopen dat er 'gezeik' kwam. Die stress was het me niet waard.

En alweer wachten maar.

Hoelang??

Tsja. Hu Lang Nog is een Chinees zeg maar.

Reken er gewoon op dat ik wel alles moet betalen, dan valt het altijd weer mee. Maar dat het allemaal zo lang moet duren? Zouden ze nog mensen nodig hebben bij die overheidsdiensten? Of is dit het normale werktempo?

Ach..ik wacht nu ook al meer dan twee jaar op een terugbetaal-regeling van ook iets van de Gemeente. Kennelijk zoekgeraakt of de ambtenaar die het onder zijn hoede had werkt er niet meer en heeft de stukken niet goed overgedragen. Je lacht wat af. Oh nee...je wacht wat af. Bij het intake-gesprek in februari het hier nogmaals over gehad, maar nee hoor, dat zocht de gemeente zelf wel uit. (Mag ik nu even besmuikt lachen!!).

Al die bordjes moet je dus zelf draaiende houden, als in een Chinees staatscircus.

Grappig; net dit blog geschreven valt er een brief van de Waterschapsbelastingen in de bus. Die ik dus al betaald had omdat de betalingstermijn verliep en ik zeker geen gezeik wil met Belastingdiensten, maar wel een bezwaarschrift geschreven naar aanleiding van de afwijzing van mijn verzoek tot vrijstelling. Bezwaar omdat mijn vermogen op dat moment kunstmatig te hoog was. Dus niet structureel.

Afgewezen!!!

Daarbij volgens mij gewoon copy-paste gebruikt van de eerste brief want nergens, nergens wordt er op mijn bezwaren ingegaan. Dat ik 'teveel' vermogen had, door een eenmalige storting, alles tegelijk van diverse uitkeringsgelden. Geen salaris he...uitkeringsgelden. Dus niet een vetpot. Dat ik die brief schreef vanaf de Bahama's.

Maar ja...mevrouw, dat eigen vermogen he... En dan hebben we het over een bedrag van 1025,-- wat je mag hebben. Dat is een belachelijk laag bedrag. Eén keertje vertraging in uitbetalingen of een wisseling omdat je werk hebt gevonden en moet wachten op de uitbetaal-dag en het is het op.

Vind je het gek dat zoveel mensen die geen buffer hebben of een kleine, zo snel in de financiele problemen komen?

En dat er zoveel verschillende regels zijn voor wat je wel mag "hebben" aan vermogen.

In de Bijstand mag als alleenstaande zonder kinderen € 6.020,-- aan 'vermogen' hebben. (Vermogen is dus ook inclusief de waarde van een auto, motor, je antiek, je aandelen, cash geld en het saldo van je bankrekeningen).

Maar voor vrijstelling voor waterschapsbelastingen zegt mijn waterschap dat dit € 1025,-- is.
Het Nibud geeft aan dat het aan te raden is als alleenstaande met een huurwoning (mijn situatie)
€ 3.600,-- aan buffer te hebben. Voor noodgevallen, zoals een kapotte koelkast, wasmachine etc.

Wil je in onze gemeente in aanmerking komen voor de voedselbank dan mag je aan vermogen slechts € 750,-hebben.

In iedere gemeente of waterschap kunnen de regels weer anders zijn. Dus het scheelt ook nog waar je 'arm' bent. En dan wil ik helemaal niet weten hoe frusterend het is als je ondersteuning vanuit de gemeente (WMO) nodig hebt omdat je gezondheidsproblemen hebt. En in gemeente A de zaken ietsje fijner zijn geregeld, of lankmoediger, dan in gemeente B.

Pure discriminatie, maar omdat de doelgroep die gebruik moet maken van dit soort zaken toch niet protesteert, want geen geld voor een advocaat en/of geen energie meer om ook dat aan te vechten, kan dit gewoon. Stilletjes ingevoerd. En heb je hier nooit mee te maken gehad, dan overvallen deze regels je compleet.

Heb wel een potje omdat ik erop reken wel die belasting te moeten betalen, maar hahah....dat telt dus ook mee als Vermogen. Snij ik mezelf drie keer in de vingers.