Keek naar Promenade op NPO Start. Uiteraard alleen naar de eerste uitzending; voor hogeropgeleiden en mensen in de Randstad.
Hahah...erg grappig en een flinke tik naar alle talkshows en de jopie popie kijk-ons-eens-weten hoe het heurt.
Natuurlijk keken zij - de (grachtengordel)elite, de Hoogopgeleiden en de Randstedelijken - niet naar The Masked Singer van RTL4. Not done om naar de commerciëlen te kijken. Uberhaupt tv te kijken.
Diederik in zijn Hugo de Jong outfit (hoe krijgt hij die riem dicht???)
Maar daarin vroegen ze wat het moment van 2020 was voor de spelers van Promenade. Ook weer humoristisch en satirisch.
Niet aan te wijzen. Want er zijn er meerdere. Niet alleen dat ik op 60 jarige leeftijd toch nog een baan vond. Dat is fijn, maar niet het moment. Eigenlijk zijn er zoveel 'momenten'. Een schakelketting van 'momenten'.
Momenten waarop mijn hart even stil stond. Corona in de schoonfamilie. Tot twee keer toe. Liep met een sisser af.
Het bericht dat ik voor de tweede keer Oma mocht worden.
Zestig geworden. Geen groot feest, mijn hoofd zat ergens anders en buiten dat is er Corona en kan er weinig.
Dat mijn zoon nieuwe stappen in zijn carriere zette maar nog fijner dat hij een leuke relatie heeft.
Maar ook het bericht dat de echtgenoot van mijn dochter de stekker uit hun huwelijk trok terwijl zij 25 weken zwanger was. Hij er niets gezamenlijk aan wilde doen om te kijken wat er nog kan, behalve scheiden. Enorme haast ook. Toen mijn nieuwe kleinkind 3 weken oud was, woonde haar ouders apart van elkaar. Vers gescheiden.
Zien hoe sterk mijn dochter is. En het belangrijk vindt voor de kinderen dat de band met hun vader blijft bestaan. Maar geen onbezorgde zwangerschap of kraamtijd heeft gehad.
Mooie momenten door aandacht van vrienden. En van blogvrienden.
Dankbaar dat ik dit jaar gezond bleef.
Snappen dat schrijven een grote opluchting is. Ik schrijf het van me af. En er blijken een aantal mensen dit op prijs te stellen.
Laatste dag van het jaar 2020. Morgen een nieuw jaar, nieuwe kalender en weer nieuwe mogelijkheden. Zoals elke nieuwe dag die biedt.
Het scheelt denk ik een hoop dat ik niet (meer) een mindset heb dat ik 'er recht op heb'. Op vakantie, op uitjes, op nieuwe kleren, schoenen, auto voor de deur, om de zoveel weken naar de kapper gaan voor een uitgebreide behandeling, op entertainment, bioscoop, vermaakt worden of een grote 'echte' kerstboom met alle ballen uit de nieuwste collectie of een zes-gangen diner met Kerst en met Oud en Nieuw een kaartje voor Youp op de eerste rang (die 30 kaartjes zijn allang vergeven natuurlijk).
Door die andere mindset heb ik vrijwel alle luxe kunnen schrappen. Niet omdat ik dat zo leuk vind. Begrijp me goed. Zit ik overdag met de kachel op 16 hooguit 17 graden. Om geld te besparen op de redelijk vaste last 'Energiekosten'. Maar dan lees ik ergens dat een beetje kou lijden goed voor je lijf is en dan bekijk ik het met die positieve insteek. Burn baby, burn.
Ben minder boos maar accepteer dat dit het is. En daar moet ik het mee doen. En in mijn hoofd het zinnetje - en hoe kan ik dat toch voor elkaar krijgen. Want natuurlijk schuilt er in mij nog een luxe paardje, op zoek naar een warme stal. Met graag veel verse hooi en een worteltje op zijn tijd. En mooie rode lippenstift. Al schijnt het dat mooie wenkbrauwen nu helemaal het Ding zijn. Sinds onze lippen onder het mondkapje verborgen zitten.
Maar he...ik heb geleerd (op de harde manier weliswaar) dat ik dat kan. Dat is een overlevingskracht. Met weinig geld toch heel vaak tevreden zijn. Ondanks een rukjaar, wat zeg ik een hele verzameling van rukjaren. Jaren dat ik hard moest werken tegen een salaris onder het bijstandsniveau. Jaren dat ik niet wist waarom ik nog mijn bed uit zou moeten rollen. Niemand wilde mij meer, op elk niveau van het leven - dacht ik, voelde ik. Elke dag gaf hetzelfde uitzichtloze beeld. Niet dat dit zo was he.
Een sociaal isolement. En dat maakte enorm eenzaam. (Dan is deze Lockdown niet zo ingewikkeld voor mij) Naast moeten rondkomen van een laag inkomen. En horen van mensen die dan nog wel even lekker uit eten willen gaan en her en der koffietjes drinken met altijd iets 'erbij'. Natuurlijk. Want daar heb je recht op. Dat moet je jezelf gewoon gunnen meid. Doen hoor.
En tegelijkertijd, terugkijkend, waren er in diezelfde jaren ook mooie dingen. Kostbare, niet ergens in te kopen dingen. Het heeft me geleerd dat ik opener mag zijn over mijn situatie, maar wel goed moet kijken naar wie. Niet iedereen is dat vertrouwen waard.
Het is mazzel dat ik zie dat ze er zijn, die lichtpuntjes. Dat maakt een zwarte donkere lucht gevuld met sterren. Dat de liefde en vriendschap van een aantal mensen en mijn kinderen om me heen er (nog steeds) is. Dat wildvreemden me mooie e-mails stuurden. Of zomaar een enveloppe met iets waardevols erin. (Uitkijken voor die tas boodschappen-effect he). Maar ook dat ik daardoor weer leerde om te geven. Om dat gevoel ook aan anderen te geven. Die worstelen met van alles en nog wat. Wat vaak onzichtbaar blijft voor de buitenwereld.
Die misschien op het materiele vlak er stukken beter voorstaan. Die in mijn ogen 'alles voor elkaar hebben'. Weinig te klagen hebben. Maar is dat werkelijk zo? Niemand weet wat er zich achter de voordeur echt afspeelt. Of in iemands hoofd. En nooit leed met leed vergelijken.
Mijn werktelefoon en laptop zijn afgeleverd dus ik kan aan de slag volgende week. Online, maar dat ben ik wel gewend. En alle doe-zaken zijn vrijwel afgerond. Gemeld bij de Keesmanager dat ik werk gevonden heb, genoeg uren om uit de ondersteuning te zijn. En af van de betutteling. En de constante angst zijn dat ze weer gaan graven in je bankafschriften. En opmerkingen hebben over een storting van een broer. Dus bij alles nadenken. Alles. Ook nog officieel melden, anders geldt het niet, dus deze week nog een formulier daarvoor invullen. Zullen ze wel mijn contract willen zien of aan het eind van de maand mijn loonstrook, maar kom maar door.
Ook af van allerlei verplichte trainingen, waarbij je onderworpen wordt aan trainers die eigenlijk een Aluhoedje op moesten hebben maar dat past niet want zoveel boter op hun hoofd en bovendien zulke aperte nonsens verkondigen dat ik er witheet van werd. En dat ook heb geuit. Het spoorde mij alleen maar aan om zo snel mogelijk uit deze situatie te komen. (En misschien is dat hun verborgen agenda ook wel, denk ik cynisch).
Dat nadenken moet nog steeds, want met een paar honderd euro bruto boven het bijstandsniveau verlies je het recht op allerlei potjes, dus onder de streep ben ik 'slechter' af. Er komt niet een royale tijd aan.
Maar ik vind het prima, want geen bemoeienis meer. Mijn administratie is weer van mij. Hoe ik mijn dingen doe, welke keuzes ik maak ook. En daar heb ik, voor mijn gevoel, recht op.
Zo, Koffietijd! Wel het goedkoopste merk, maar er is nog koffie. Want het beste van het beste daar heb ik geen recht op, maar is uiteraard wel lekker. Maar geen recht.
Dankbaar dat ik elke dag nog te eten heb gehad, een dak boven mijn hoofd en een warm en veilig bed. Dat gun ik iedereen. Rust in je hoofd doordat de basiszaken er zijn.
Oh ja, voor ik het vergeet: een grote inspiratiebron: Inspirerend blog
Vanuit onze gemeente bedacht men dat mondkapjes toch wel heel erg duur zijn voor ons arme luitjes. Dus kregen wij er twee.
Twee.
2!
Niet wegwerp. Maar wasbaar. Helaas maar op 30 graden want een donkere kleur en dan kan de kleur natuurlijk verschieten op 60 graden, wat de aanbevolen minimale was-temperatuur is voor wasbare mondkapjes. Van een materiaal waarvan ik vermoed dat ze daar eerst winterjeans in Siberië van maakten, dus lekker ademen door zo'n ding. Sluit ook niet goed af bij de kin, erg ruim. One size fits all (not) dus. En een laf ijzertje bij de neus van te slap materiaal gemaakt. Schat in zo'n stripje waar je de vuilniszak mee vast doet.
Ik mis nog een leuk embleempje van de Gemeente erop. Dat je herkenbaar bent als uitkeringstrekker, participatiewetgenieter met je gekregen mondkapje.
Had ik eigenlijk nog even moeten wachten op de gratis verstrekte fiets. Met embleempje. Deden ze honderd jaar geleden ook. En alles komt weer terug. Net als in de mode.
Er is geen enquête geweest om te peilen of wij hier prijs op stellen. Behoefte aan hebben. De wethouder heeft dit in zijn Ivoren Torentje bedacht. Per post verzonden. Wat kost dat grapje dan totaal wel niet?
Op mijn vrijwilligerswerk liggen stapels wegwerp-mondkapjes klaar voor bezoekers die ze zelf niet bij zich hebben. Maar vrijwel iedereen komt al binnen met een mondkapje op. Want we weten het allemaal hoe en wat de verplichtingen zijn.
Nogal betuttelend ook dat opsturen van die mondkapjes. Laat mensen toch hun eigen verantwoording nemen! Ik vind dat ongewenst pamperen. En al die mensen die net buiten de boot vallen, want laagbetaald werk, maar nergens recht op, die moeten dan maar zelf voor hun mondkapjes zorgen?
Misschien was het handiger geweest om te checken of wij hier behoefte aan hebben. Misschien beter een leuk zelfmaakpatroontje meesturen op verzoek. Of online (want iedereen moet online kunnen zijn, anders kan je niet eens een uitkering aanvragen) aan te klikken. In het kader van geef een mens een vis..of geef je die hengel. Of vraag of een aantal van ons - uitkeringstrekkers - een klein projectje mochten doen om die mondkapjes te maken. Van goed materiaal en met een goed ontwerp. Win-win situatie.
Bah...ik word altijd nogal opstandig van dit soort nutteloze acties. Kweek je hier goodwill mee? Het volluk van gratis mondkapjes voorzien? Goede wethouder!! Die ziet onze noden! Twee, echt...wel twee gratis mondkapjes. Die je niet echt goed kan wassen, zodat ze niet eens virusvrij zijn daarna, maar dat dondert niet.
Nu de Kerstdagen weer achter de rug zijn, maak ik altijd even snel een lijstje op van de zaken die dit jaar opgegaan zijn en ik in de loop van het jaar (het liefst deed ik dit na Kerstmis, maar de winkels zijn dicht, dus dat kan nu niet) bijkoop. Nou ja, dan maar een lijstje dus.
Inpakpapier heb ik nog een half rolletje van. Altijd grote hoeveelheden op voorraad gehad, vooral toen mijn kinderen nog thuis woonden en ook wel eens wat in wilden pakken. Of later langskwamen of ik nog wat inpakpapier had. Nu zag ik dat dit voornamelijk Sinterklaaspapier is en dat wordt weinig gebruikt nog. Dus Kerstinpakpapier op het lijstje. Maar niet in overdreven hoeveelheden.
Kijk na hoeveel kaarsen je nu nog hebt en koop die ook alvast bij. Nu liggen er nog genoeg rode (stomp)kaarsen in de winkels, vaak in de uitverkoop. En anders zet je ze op je lijstje. Dan weet je dat je die nog moet aanschaffen.
Ook in diezelfde uitverkoop haal ik graag servetten. Heb nu nog een pakje liggen, maar hou van varieren. Maar niet voor de hoofdprijs.
Kerstversieringen heb ik echt niet meer extra nodig. Heb ik al ruim genoeg van. Kerstlampjes ook niet. Alles doet het nog. Zou alleen kostentechnisch op led-lampjes over moeten stappen, maar ook dat komt nog wel. Ooit.
Wel in de loop van het jaar alvast een zo'n groen blok Oase halen. Bederft niet en vaak totaal uitverkocht rondom de Kerst.
Maar zo'n Kerstvoorraadlijst werkt voor mij. En gewoon beseffen dat er alweer genoeg is, ieder jaar weer. Zelfs in schraperige tijden. Omdat ik van niets iets kan maken. En kan kijken naar wat er wel is.
Krijg van de week mijn werklaptop en telefoon, dus heb ik de middelen in huis om te starten met mijn betaalde baan. Vanuit huis in verband met de Lockdown. Dus mijn laatste maandag waarop ik mijn Bless the House routines rustig kan uitrollen, maar ik weet ook dat ik die dan gewoon op een ander tijdstip kan doen. Als ze maar gedaan worden. Juist de routine en regelmaat helpen mijn huishouden opgeruimd en schoon te houden. En mijn hoofd.
De was zit in de machine, daarvan ben ik ook al jarenlang gewend toen ik werkte, om dat in de avond te doen of heel vroeg in de ochtend wassen en ophangen, dus dat is ook niks ingewikkelds. Dat het nu overdag kan en zelfs op maandag wasdag is luxe. Straks bed lekker schoon opmaken. Heerlijk dat gevoel van schoon en fris.
Ook dat kopje koffie rond 'Koffietijd'. Heerlijk rustpunt. Op mijn lijstje nog regelen zaken voor 2021 staat alleen nog de knoop doorhakken wat betreft andere ziektekostenverzekeraar. Maar daarvan weet ik dat ik daar niet 'bang' voor ben, ik wil het alleen goed hebben uitgezocht en welbewust kiezen. Niet meer alleen op "zo goedkoop mogelijk" scoren. Ik wil minder streng/hard voor mijzelf te zijn in de komende jaren op dat vlak.
Wil geen Scrooge zijn. Of worden. Of lijken. Ben het ook niet. Deel wat ik heb liever met de mensen die me na staan.
De kunst is natuurlijk met een inkomen wat niet echt hoog te noemen is, maar wel vrij van bemoeienis van uitkeringsinstanties (uitermate heerlijk!!), zo maximaal mogelijk te genieten.
Zo, nu die was opgehangen! Rondje Bless the House gedaan. En straks mijn bed nog even opmaken, maar ik laat de slaapkamer graag lekker 'luchten'.
Rare dagen natuurlijk, zo tussen Kerst en Oud en Nieuw. Sommigen al vrij, sommigen nog vrij en anderen uitkijkend om juist niet altijd 'vrij' te zijn.
Rond lunchtijd gisteren waren de slofjes klaar. In elkaar gezet en was er tevreden over. Wel een beetje lamme hand haha. Lijk ik wel een vrijgezel met een lang eenzaam weekend achter de rug.
Nu lijk ben ik net het cliché van zo'n ronde donzige brei-oma. Met niets anders omhanden dan haar breiwerkje. Gelukkig keek ik naar 2 lange afleveringen van een breiende Miss Marple en niets ontging haar. Niets in het menselijk gedrag wat tot moorden leidde. Het ontrafelen van hoe de zaken echt in elkaar zaten. En waarom.
Dan smul ik van die al oude plots. En de aankleding van die serie. Alweer herkende ik serviesgoed. En kleding, ook zo goed passend bij die tijd. Hou van die passende details. Geen jaren 80 horloge in een serie die begin jaren 50 zich afspeelt.
Ook mooi inzicht in hoe mensen in elkaar zitten. Je niet vergissen in hoe 'aardig' of meelevend iemand doet. Of liever; zich voordoet. Gebruik makend van wat je denkt te zien. Of wil zien in iemand. Of onbewust zoekt en dan toch weer een herfstvrucht (Eikel) hebt uitgekozen verkleed als Tamme Kastanje.
Gisteren waren ik en mijn dochter door mijn zoon en vriendin uitgenodigd om daar te komen eten. Nam mijn cadeautjes mee en legde die onder zijn kerstboom. En kreeg ook weer fijne dingen terug (maar dat was niet mijn insteek). Heerlijke pastinakensoep gegeten en als hoofdgerecht iets zo gemaakt dat iedereen ervan kon eten en een heerlijke zoete-aardappelen puree erbij. Mijn dochter had een schaal Tiramisu gemaakt, zo zalig. Gewoon ongedwongen bij elkaar zijn. Niet omdat het moet, maar omdat we het graag zo willen. En het ook nog eens kon, Corona-technisch.
Vandaag waai ik bijna de huiskamer uit. Even weer resetten. Terugkijken op fijne rustige dagen. En snappen dat dit niet voor iedereen zo is of is geweest.
Hoe fijn is het om met dit weer een dak boven je hoofd te hebben, een gevulde koelkast en een vol hart.
Kan meezingen met Hazes sr (ik zit hier heel alleen Kerstfeest te viehieren), maar doe het niet. Want half Nederland zit waarschijnlijk alleen. Of tegen zijn/haar zin alleen. Vanwege de Lockdown regels. Dus kan ik beter kijken naar hoe ik het fijn kan hebben. Want zit niet tegen mijn zin in alleen.
Kan goed alleen zijn en al jarenlang niet meer strakke tradities dat mijn kinderen langs MOETEN komen. Andere familie komt sowieso al nooit langs hier met deze dagen, behalve als mijn broer uit het verre Noorden overkomt. Mijn moeder gaf al eerder aan dat ze het helemaal niet erg vindt dat ze alleen is deze dagen. Ze snapt waarom en ook zij is denk ik blij dat ze weinig MOET. Geen grote afwas, niet van te voren al zich druk maken of er genoeg stoelen in huis zijn. Gewoon rustig en zelfs de Kerstkerkdienst online bekijken. Fijn dat mijn moeder dat ook zelf kan en snapt.
Ontspannen dus vandaag en vooral genieten van alles wat er wel is. En dat is zoveel.
Een heerlijke kop koffie met opgeklopte soja-melk in een Kerst-mok met een Eekhoorntje erop die ik vorig jaar bij de Blokker zag en zacht ei als ik ben, verliefd op werd en mijzelf cadeau gaf. Op mijn Kerstbord (ook al honderd jaar oud, maar wordt maar 2 dagen per jaar gebruikt) Kerststol die ik van mijn vrijwilligerswerk kreeg of eigenlijk claimde (erg grappig, er lagen er stapels van, ze moesten er vanaf - wat moesten ze er mee?? - en er werd gezegd dat dit voor arme mensen in de wijk was, waarop ik zei dat ik er dan wel eentje meenam voor mijzelf, want dit vakje kon ik aankruisen. Die blikken in hun ogen. Het lijkt echt wel alsof mensen die in dat veld werken, niet goed zien wat er onder hun neus gebeurt, tenzij je zichtbaar uitkeringstrekkende allochtoon bent of in hun denkhokje past van arme sloeber, met minder verstandelijke vermogens).
Afbakbroodjes in de oven. En gewoon toch nog maar even iets voor jongste kleinkind voor onder de boom aan het maken. Die was ik helemaal vergeten. Slofjes moeten het worden. As we speak, 1 slofje af, nu de andere nog. Improviseren, want wat dikker materiaal dan het patroon. En ooit ze als eens zoooo groot gemaakt dat kind een puber is als ze aankunnen. En schat in dat ze ze dan niet meer blieft.
De zon schijnt zowaar. Werd vanochtend wakker met flinke buien en een oranje gloed in de lucht. Erg mooi gezicht.
Gisteren niet naar die jankshow gekeken (All you Need is Love). Kan daar eigenlijk al jaren niet tegen. Opgeklopt sentiment. En al helemaal die kutslogan: Niemand mag met Kerst alleen zijn. Joh...bepalen we zelf wel.
Maak mijn eigen avond met entertainment wel. Dus lekker naar Miss Marple op BBC First gekeken en daarna Miranda Hart op de BBC. Heel ontspannen. Hou van die Britse Kerstsfeer. Ooit maakte ik met mijn kinderen van die slingers van gekleurd papier en kocht van die Xmas Crackers. Boemm!
Heb vandaag de kachel wat hoger gezet dan normaal in de ochtend omdat het Kerst is vond ik dat dit wel mag. Zit nog steeds ruim onder mijn gemiddelde verbruik voor gas, dus even de teugels wat laten vieren mag best.
Wens allen die dit lezen een fijn en gezellig Kerstfeest, hoe je het ook viert of invult. Met dankbaarheid voor alles wat er allemaal wel is. En de hoop dat we het in het nieuwe jaar met meer geliefden tegelijkertijd kunnen en mogen vieren. Of misschien juist niet, als dat je beter past. Dat je daar ook eindelijk voor uit durft te komen.
Leuke en aardige reacties op mijn Kerst Wonder. Het gevoel begint steeds echter te worden. Dat ik van de uitkering af ben. En vooral de betutteling en het constant met de financiële billen bloot moeten.
Vanavond ga ik stamppot rauwe Andijvie maken. Heerlijk.
De branche waar mijn interesse naar uit gaat - schuldhulpverlening - daar kreeg ik in de zomer van een vriendin een mooie vacature bij een gemeente over toegestuurd. Op mijn lijf geschreven dacht zij en ik ook, want zij zochten een ervaringsdeskundige.
Lang verhaal kort gemaakt; ik werd het niet.
Wel gebeld wat de reden was dat ik niet was uitgekozen, behalve dan dat er zich heel veel kandidaten hadden gemeld. In mijn tijd op een afdeling Personeelszaken was dat normaal. Begin jaren 80, grote werkeloosheid in Nederland. Op de meeste vacatures meer dan 60 reacties. Die we allemaal een schriftelijk bericht moesten sturen. Allemaal. Met een type-machine getypt. Niks even een mailtje.
De dame van HRM legde mij uit dat ze op zoek waren naar iemand die ook een specifieke opleiding in die richting heeft. En die had ik niet. Ja, wel een indrukwekkend CV. (Wat koop ik daarvoor...dat hoor ik nou al zolang!).
Dat gaf mij ook de doorslag om dan maar wel te gaan studeren voor een opleiding in omgaan met mensen met schuld en hoe je budget te fixen. Budgetcoach.
Pas laat begonnen, want ik wilde dat financieren met de toeslag vanuit de gemeente voor mensen die lang op een laag inkomen leven. Jammer dat de gemeente er weer zo heel lang over deed om te besluiten dat ik daarvoor in aanmerking kwam. Dat vond ik wel toepasselijk, met dat geld uit dat potje studeren voor die studie. En zo loosde ik ook weer geld 'weg' want dan had ik het jaar daarop *2021* misschien meer kans op kwijtschelding van gemeentelijke- en waterschapsbelasting.
Via mijn vrijwilligerswerk kwam ik regelmatig in aanraking met een bedrijf wat samenwerkt met gemeentes als mensen problematische schulden hebben. Op hun site gekeken en ik zag daar geen passende vacatures, maar wel de optie om een Open Sollicitatie achter te laten.
Goh...daar heb ik er al zo'n 53 van gedaan. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik 30 jaar geleden * Oma spreekt * ooit via een Open Sollicitatie aan een baan bij een Software Bedrijf ben gekomen. Op het juiste moment en kennelijk was dat ook mijn moment. Weet dus dat het kan. Maar echt wel mazzel als het zo loopt.
Ook de voicemail ingesproken van de recruiter van het bedrijf. Je weet maar nooit. En lekker pro-actief.
Werd ik de volgende dag teruggebeld dat er naar mijn CV zal worden gekeken. Jajaja..ook al vaak gehoord.
Zoals bij daten - Het ligt niet aan jou hoor, maar aan mij. Je hoort nog van me. Of: laten we vrienden blijven.
Toch belde het bedrijf mij een paar dagen later terug. Dat ik voorgesteld zou worden aan een manager die op zoek was naar iemand en ze dachten aan mij. Die manager stelde een datum voor, waarop we elkaar zouden zien, maar dan online via video vergaderen en hela hola....er was een functie, een nieuwe functie, voor 16 uur. Of ik interesse had, nadat er was uitgelegd wat die functie inhield.
Ook werd er direct gezegd dat men ook nog met een ander project bezig was, ook voor 16 uur. Stel dat in de loop van 2021 dat erbij kwam. Zou dat kunnen en zou ik dat willen.
Ja, ik wil.
En dus een baan. Betaalde werkkring. Niet voor zestien, maar voor twee keer zoveel uren, want andere project is ook binnen. Dus bijna fulltime. Salaris is wat ik zo'n beetje begin jaren negentig van de vorige eeuw verdiende. Daarmee ga ik er niet echt op vooruit financieel. Ga ik zo'n beetje 30 jaar terug qua verdiensten. Maar dat was niet mijn eerste insteek. Ik heb ergens een voet tussen de deur. En meer kans en zicht op verbetering en verbreding.
Contract en andere zaken zouden via HRM worden geregeld. Maar ik weet uit ervaring dat een contract pas een contract is als ik het getekend in huis heb. Ja, voorzichtig, misschien wel op mijn hoede, maar ook ervaringsdeskundige. Dat er van alles beloofd werd en puntje bij paaltje gekomen, werd alles 'vergeten'.
En rekenen en doorrekenen.
Toen werd het een soort van Het Pizzalied: Effe wachten....Ff wachten. Nog even wachten....tadatadaa...nog even wachten. Contact met HRM. Is onderweg. Nog even wachten...Weer contact..Is echt onderweg...Ik klampte elke postbezorger aan in de straat zowat...nog even wachten..
En toen werd het maar digitaal vast opgestuurd, op mijn verzoek, nadat ik nogmaals contact hierover opnam. Het getekende contract was toch echt onderweg. Echt! Het is er nu nog niet.
Dat was voor mij het punt, waarop ik het wilde geloven. Mocht geloven. Heb alle inlogcodes al, handboek personeel, een VOG dus laat die voorzichtigheid maar een beetje varen. Nog steeds bevat ik het niet helemaal hoor.
Dus een Kerstwonder(tje). Nou ja, in ieder geval een half jaar lang zolang het contract duurt en misschien dat ik na een week hier wel klaag dat het allemaal zo enorm tegenvalt. En natuurlijk is het al een raar begin want midden in de Lockdown, dus geen tourtje op de werkplek, Nieuwjaarsreceptie en dat soort dingen.
Maar ook geen verplichte sollicitaties meer, week in, week uit, dagelijkse gang van zaken. En op zoveel nooit meer iets gehoord. Nooit uitgenodigd. De moed bijna verloren dat ik nog 'levensvatbaar' was. En eigenlijk me al ingesteld op een leven als vrijwilliger en hopen dat dit me genoeg zinhoud gaf om blij en bij te blijven.
En ook niet meer onderworpen worden aan allerlei bureautjes en coaches die aan jou, werkzoekende, verdienen. Die totaal nul ervaring hebben met wat het betekent om helemaal onderop de Pyramide van Maslov te zitten, maar je toch maar influisteren dat je weer in je kracht moet komen te staan. Want dan komt alles goed heur.
Nooit vragen waar jij behoefte aan hebt in die training, maar gewoon hun methode of praatje over je uitstorten. Of dat je je CV helemaal anders moet indelen. Ook populair. Of op glitterpapier moet afdrukken. Of dat het zo goed is dat wij op de training aanwezig willen zijn. Willen?? Joh...dat heet gewoon moeten! Kom je niet, dan krijg je strafkorting in de vorm van minder uitkering. Lekker gemotiveerd dus.
En natuurlijk mijn eigen plan om met een opleiding de richting op te gaan van schuldhulpverlening. Wat ik nu ook al zou kunnen, maar waar vind ik betalende clienten. Dat zou toch in het hogere segment moeten zijn, die wat willen leren over budgetteren. Bezuinigen zodat ze misschien een potje kunnen maken voor die vakantie naar Mauritius in 2022.
Verder ontving ik vandaag een enorme bos bloemen. En ik heb werkelijk geen idee van wie. Er staan twee namen op het kaartje, die me sowieso iets zouden moeten zeggen, want een broer heeft dezelfde naam, dus die zou ik wel onthouden. En dan ook nog dat ze een corgi hondje hebben(of hadden). En nee, niet voor de buren, want mijn naam en adres staan op het Fleurop kaartje. Pijnig al de hele dag mijn hoofd hierover. Er zijn ergere dingen.
Maar of de bloemist heeft de namen van de afzenders verkeerd overgenomen of ik word nu toch echt vergeetachtig. Ik ken dat hondje eigenlijk alleen van Koningin Elisabeth II uit de UK. Maar ik betwijfel of zij mij kent en me een bos bloemen stuurt. Maar mocht dat het geval zijn. Dank u Majesteit!
En anders voor de gulle gevers van zo'n mooi boeket, diepe buiging. En heel erg bedankt. Veel te gek!
Kleinere vuilnisbak/klikko. Heb vrijwel nooit meer dan 2 niet zulke volle vuilniszakken per 2 weken en vaak nog minder. Afval scheiden en wat enorm scheelt is weinig koken uit pakjes en zakjes. Dat afval past prima in een kleinere, goedkopere klikko. Nakijken of die aktie er weer is dat je 'm gratis kan laten omruilen. Want meestal staan er administratiekosten voor. Of berekenen dat inleveren plus administratiekosten toch op jaarbasis voor de belastingaanslag een lager bedrag oplevert. Op de langere termijn dus.
Hoorde zo ook van de administratie van onze vuilnisdienst, dat onze gemeente in het nieuwe jaar ook een bak voor plastic afval erbij gaat doen. Dus 3 van die klikko's. Nu breng ik dat plastic naar zo'n brengparkje. Betekent dit ook hogere kosten? (Het zal wel want voor niets gaat de zon op).
De vaste telefoonlijn; zeg op. Niemand gebruikt die nog. Ik ook niet. Want bel mobiel. Kijk na wat dat scheelt per maand. Waarschijnlijk maar een paar euro, maar goed 12 x 2 is ook weer een leuk bedragje.
Nog een schenking doen aan een goed doel. Goed voor goed doel, goed voor belastingaftrek dit jaar. Goed om belastbaar inkomen lager te krijgen en daardoor ook weer goed voor de toeslagen.
Alle cadeautjes voor onder de boom of tak (weet niet wat mijn zoon heeft bij hem thuis, waar zijn zus en ik zijn uitgenodigd) zijn zelfgemaakt. Met liefde. En een klein beetje met schaamte dat meer er niet inzit dan een zelf gefröbeld dingetje. Of een thuisgemaakte 'cadeaubon'. Omdat de winkels dicht zijn door de Lockdown.
Die schaamte moet ik maar snel in 2020 achterlaten.
Want het gevoel overheerst dat ik vooral dankbaar ben voor alles wat er goed is en goed gaat. Een dak boven mijn hoofd, elke dag nog weer uit mijn bed mogen rollen, gezond en wel, met mijn kinderen gaat het goed, met mijn kleinkinderen (en hoe leuk en bijzonder is het dat dit woord in meervoud is!) idem.
Elke dag te eten, een veilige land om in te wonen. Supermarkten die vol liggen met de meest onwaarschijnlijke luxe eetzaken. En WC-papier.
Dus die i-tjes met puntjes zijn maar kleine dingetjes. En die puntjes helemaal.
Nee he. Nog steeds niet De Post waarop ik aan het wachten ben. Maar wie weet vandaag nieuwe ronde, nieuwe kans. Gisteren was het Kerstkaartenpost. Ook heel leuk en vooral lief, want post van sommige bloggers. Voel me dan echt een knieperd als ik zelfs moet nadenken of ik wel Kerstzegels genoeg heb.
Deed gisteren een rondje Kerstkaarten voor de buurt. Ontspannen werk, voor iedereen wat bemoedigends erop schrijven. Nadenken wat. En kreeg er eentje die ochtend in de bus van mensen uit de buurt die al jarenlang voor rottigheid zorgen. Zelf, of hun zoon. Misschien wel een soort van 'sorry'?? Of het moest van hun Maatschappelijk Werker.
Het regende wel keihard tijdens het rondbrengen, maar met die nieuwe jas, deerde dat me weinig. Had al een aantal andere kaarten in de bus van buurtgenoten ontvangen. Met op sommige dit jaar wat meer dan 'gr. de buurtjes' geschreven. Zo lees je hoeveel impact Corona 2020 heeft gehad. Op iedereen zijn leven.
Kreeg bericht van de woningbouwvereniging dat ik per 1 januari huurverlaging krijg. Dus weer rekenen, want hoe fijn dit ook klinkt, het heeft weer zijn invloed op de toeslagen. En de prognoses voor 2021 voor mijn budget.
En kan het zo maar zijn dat ik op papier minder huur betaal, maar onder de streep slechter af ben. Dus eerst weer rekenen. Is mijn budgettering 2021 nog wel kloppend?
Moest mij inhouden om dit niet in het weekend te gaan doen. Niet de sfeer te 'verpesten'. Gewoon mooie, zachte, lieve dingen zien en doen. Blij zijn dat mijn zoon en vriendin negatief testen op Corona.
Dankbaar voor 2 gezonde kleindochters.
In het weekend niet naar de essentiele winkels (aka Supermarkt) geweest. Bewust. Had er wel zin in hoor, maar moest van mijzelf de vraag stellen of het echt, echt en werkelijk noodzakelijk was, of alleen een 'uitje'. Een verzetje.
Dat laatste dus en dat antwoord vond ik stom. Van mijzelf. Dus nee...niet doen. Bovendien had ik nog maar € 8,-- op mijn rekening staan en tsja...het was dus ook nog niet eens financieel verstandig om een boodschap te gaan doen.
Af en toe word ik wel een beetje zat van mijzelf. Zo streng dat ik dan ben. Maar iemand moet het doen, dus dan maar Strenge Svetlana uit de kast getrokken. "Vier de hoerverlaging, maar niet met shop", zegt ze dan.
Dus maar met een tuinschaar in de tas even de hort op geweest. Waar er in het wild hulst met bessen groeit. En daarvan illegaal wat takjes geknipt. Spannnnnnnend! Alle bessen waren al van de struik gegeten, bijna.
Tonercartridge en spaarlampen die op waren en oude lege batterijen in de desbetreffende vakjes gestopt bij het vuilnisbrengparkje. Dat geeft ook een opgeruimd gevoel. Alles van dit jaar wat weg kan, wegdoen.
Keek op Netflix naar de tweede serie, nou ja...ik begon gewoon weer opnieuw met serie één en toen twee, maar nog niet helemaal af, van Hjem til Jul. Lekker nog wat in reserve gehouden.
Erg grappig, erg Kersterig en oh die sneeuw en net als vorig jaar vind ik dat sleetje zo leuk!!
Kijken; korte afleveringen dus goed vol te houden.
Ook fijn die Star Trek film op Spike. Alsof het weer jaren 70 zondagmiddag is. Met Captain Kirk.
Had bij de plaatselijke supermarkt een bosje Groene Kersttakken gekocht. Kan ik lekker mee 'spelen' in huis.
Hier wat groen, daar wat groen en zag dat ik nog oase in huis had, dus die in een bak water gegooid. Altijd goed om in huis te hebben. Dus op boodschappenlijst voor volgend jaar zetten. En ergens in oktober al inslaan. Nu nergens meer te koop. De takken liet ik nog wat dagen liggen in het schuurtje en toen had ik er zin in. Om een kerststuk te maken. Met die oase, dat groen en een grote rode kaars en nog wat frutsels. Vooral zo simpel mogelijk.
En wat takken gestoken bij het vaasje met judaspenningen en gedroogde takken met rode bessen van vorig jaar. Zo vergroende ik 'normale' stukjes en werden het opeens Kerst-achtige stukken.
Mijn zoon had zich laten testen op Corona, maar gelukkig negatief. Licht op groen voor contact in ieder geval. Zijn vriendin ook negatief getest.
De hoofdbanden zijn gebreid. Ook fijn dat ik nog Kerst-kadopapier in huis heb, want bij de supermarkten is alles uitverkocht. Is dat ook gehamsterd?
Groen is ook de kleur van rust. De dennengeur brengt dat ook. Graag nog veel meer groene lichten de komende tijd. Met groen wil ik het wel doen!
Because for all that you’ve already done, Cellie, all of life's elements have realigned to gain you an advantage, stack the deck, and prepare for legend making.
De ganglamp was kapot. Daardoor zat ik in het donker. Dus in de ochtend het trapje uit de schuur gepakt, nieuwe lamp uit voorraad en dat als karweitje nummer 1 gedaan.
Er kwam ook eindelijk een pakketje - kan door de brievenbus - binnen. Gewoon binnen Nederland en deed er 7 dagen over. Elke dag stond er dat het 'onderweg' was, maar kennelijk nog niet in het mandje van de postbode (er is hier elke dag een andere, dus geen vaste man of vrouw die je kan vragen hoe of wat).
De post was alweer geweest en zag de beste man grabbelen in zijn posttas (dat klinkt wel kinky) en er mijn pakketje - wat door de brievenbus kon - uit halen. Nadat hij dus eerst al de gewone post had bezorgd. Misschien was dat al eerder zo gegaan en had hij mijn pakketje over het hoofd gezien. Leesbril thuisgelaten of zo.
Zo wachtte ik ook nog steeds op 'belangrijke' post. Vanuit de overheid. En dat wordt nog steeds op papier bezorgd. Niet digitaal.
Snap heel goed, nu Nederland in Lockdown is, er nog veel meer pakketjes bezorgd zullen gaan worden en de bezorgers het nog drukker krijgen. Dus ik heb maar geduld. Iets anders zit er niet op.
Geen zin nog om de Kerstboom op te zetten begin van de week, maar ik had al wel her en der wat Kerstversieringen neergezet waar ik blij van wordt of waar mooie herinneringen aan vast zitten. Het beeldje van een Engel, waar ik altijd mijn collega mee herdenk die precies de week voor Kerstmis uit het leven stapte. Luisterde ik haar lievelingsmuziek die we ook op de crematie hoorden en stak een kaarsje voor aan aan. Zo fijn om dan in de avond een mailtje van een oud collega te krijgen die dat ook heeft gedaan. Ze is niet vergeten.
De Kerstbollen met sneeuw als je ze schudt. De lichtjes in een pot. De Yule Kerstkabouter die mijn zoon meenam uit Denemarken toen hij daar woonde.
Gelukkig kreeg ik nu wel zin in om de Kerstboom versieren. Nog meer lichtjes. En ook zo blij dat ik niets nieuws van mijzelf hoefde aan te schaffen. Om een trendy boom te hebben (voor wie?) of de juiste kleuren van dit seizoen. Gewoon alle dozen met Kerstspullen kunnen pakken, niet weer naar de winkel hoeven, genieten van alle ouwe getrouwen. Appte mijn dochter al dat ik nog steeds een zelfgefrutselde Kerstbal uit 1996 heb van haar. Lekker oud ding. Sentimentele muts he.. Kan me eigenlijk ook geen (Kerst)bal schelen. Liever dat, dan geheel emotieloos en koud.
Vandaag ben ik bijzonder sloom. Maar dat hindert helemaal niets. Rustig opstaan, lekker mijn bed afgehaald en in de wasmachine gepropt. De witte was draait en kan ik straks ophangen, de koffie loopt door en dan in de middag mijn bed met schoon vers beddengoed opmaken. Verder weinig 'moetjes'. Er moet al genoeg meestal. Dus geniet vooral van het nu. Wat er allemaal goed is en goed gaat en fijn is. Wat er allemaal niet meer is, tsja..dat is vervelend, maar het is nu gewoon niet anders. Mij helpt het altijd enorm om te (leren) kijken naar wat er wel is.
Blij dat ik altijd, in mijn niet goed kunnen plannen hoeveel nodig, teveel bollen wol koop. (Wol = namaakwol).
Dochter vond de hoofdband die ik voor haar dochter had gemaakt met bijpassende sjaal erg leuk en zoiets zocht ze voor haarzelf. Want net als haar dochter haaaaaat ze mutsen. Vanwege haar haar. Maar zo'n band om je hoofd en oren is toch wel heerlijk warm als ze op een koud station op de trein staat te wachten na een late avonddienst straks. En een sjaal wilde ze ook wel.
Dus breien maar!! En nog snel ook, want ik wil het af voordat ze weer, na haar zwangerschapsverlof, aan het werken gaat. Of eigenlijk als Kerstcadeautje.
Gelukkig had ik nog genoeg (namaak)wol op voorraad. Dus ben als die Oma van de Bol.com reclame aan het breien. Ik ben bang dat ik gewoon model sta voor die Oma. En hahah...grappig detail. Ik had toch niet goed de maat van het hoofd van mijn oudste kleindochter ingeschat, dus die moet ook nog een nieuwe. Haar kleine zusje past die hoofdband wel.
Tijd 'genoeg' want vanwege de strenge Lockdown mogen vrijwilligers niet meer op kantoor komen.
Ooit las ik bij een leuke blogster dat de beste raad voorraad is en dat klopt maar weer. Heb trouwens ook genoeg sojamelk in huis, havermout en dat soort zaken om het nog eventjes op uit te houden. Dus ik hoef inderdaad niet meer heel vaak naar de essentiële winkels.
Nu zag ik dat ze hier de Gall&Gall en de Chocolaterie ook tot essentiële winkel rekenen, want gewoon open! Nu moet ik toegeven dat wat chocolade op zijn tijd niet te versmaden is, maar dat is ook zeer uitgebreid te koop bij de supermarkten. Net als een wijntje. Sterkere drank..tsja. om te ontsmetten misschien bij uhm...vaccinaties?
Vreemde invulling van essentieel.
Moest trouwens iets op de post doen, wat de postbode om 15.45 uur pas bij mij in de brievenbus deed. Ik scande het in en liep naar de brievenbus om te posten, stond erop te lezen dat je post die je de volgende werkdag wil laten ontvangen en rouwpost etc beter naar het Postkantoor kon brengen. De Kerstpost was wel ok. Ik dus weer verder fietsen, naar het postkantoor, in een boekenwinkel, maar had wel gezien dat het voor posthandelingen open was. Om 16.00 uur al dicht. Lekker dan.
Dan maar in de brievenbus gemieterd. Was er wel klaar mee. Lang zoeken naar een brievenbus en dan ook nog constateren dat de service veel minder is. Eigenlijk alleen leuk voor Kerstpost. En die heb ik erg weinig, want postzegels zijn ook al duur. Voor mijn budget dan.
Zit hier zowat in het donker te typen, dus eerst maar eens wat lichtjes aan doen. Zo gezellig. En zo direct de (kunst)kerstboom ontvouwen. Ook uit voorraad.
Kan pas in het nieuwe jaar terecht bij de tandarts voor wat ik op mijn lijstje: (nu eindelijke echt eens) DOEN in 2020 had staan. Te druk. En eerlijk gezegd ook te laat mee begonnen om echt stappen te zetten. Weer, na jaren zorgvermijdingsgedrag vanwege de kosten, naar de tandarts. En dan moet ik voor een saneringsplan eerst toestemming van de zorgverzekeraar krijgen en dus moet mijn tandarts dat eerst indienen. Pas na die toestemming kan hij aan de slag. En moet ik ook zorgen dat ik in 2021 ook onder die voorwaarden daar verzekerd kan blijven. Perverse voorwaarden bijna daardoor.
Maar eigenlijk vind ik mijzelf al die moeite en investering niet waard. Heb het ook niet. Gooi er maar een kunstgebitje in. Klaar en niet (meer) hoge voor mij onbetaalbare kosten. Jarenlang. Want het is niet zo dat het na een rondje vullen en metselen klaar is. Ik schrik al als ik hoor wat één kroon kost. Een soort van The Crown investering in mijn ogen.
Altijd al een zwak gebit gehad. Vanaf kinds af aan al. Of eigenlijk - als ik terugdenk - nadat ik flinke porties antibiotica moest krijgen vanwege een levensbedreigende infectie in de buik toen ik 9 was. Was volgens de kinderarts een kwestie van net op tijd naar het ziekenhuis gebracht. En daar een aantal weken op het randje gelegen.
Later las ik dat die antibiotica invloed heeft op je gebit. Dus toen ik bij onze familietandarts kwam - die ook de schooltandarts was - hoorde ik soms dat ik wel 10 gaatjes had bij een halfjaarlijkse controle. Er werd nooit doorgevraagd. Bijna 'normaal'. Veel aandacht voor dat soort zaken was er niet thuis, noch bij de tandarts en in die tijd ook niet echt gebruikelijk. De tandarts die tegen mijn broertje altijd zei: Kop dicht en bek open". Was ik ook nog dik dus het zal wel door het snoepen komen. Mocht ik willen, want thuis was dat niet in grote hoeveelheden voorradig. Of alleen voor mijn vader beschikbaar.
Mijn moeder had op jonge leeftijd al een kunstgebit. Ik woonde nog thuis en weet nog dat ze flauw viel omdat ze in één keer alles liet trekken en dan direct de klappertjes erop, want ze wilde persé niet met een mummelmondje lopen.
Oorlogs-tanden zei ze altijd, maar goed. Nu was ze wel van alle tandartsbehandelingen af. Tot ze op latere leeftijd ontdekte dat er een nieuwe manier van 'vastzetten' van een kunstgebit bestaat. Met implantaten. Van die schroefjes waar je je (nieuwe) kunstgebit op vastklikt. En daardoor een betere grip en beet hebt. Nu kon ze opeens wel echt ergens in bijten.
Er is weinig aandacht voor de hoge tandartskosten. Voorheen zat dit in het ziekenfondspakket. Nu de zorgkostenmarkt een 'markt' is geworden en zorgen voor een vies begrip is geworden, moeten veel mensen het maar uitzoeken. En maak je door gebrek aan middelen niet altijd de juiste keuzes. Mea Culpa.
Iemand ervaring met een kunstgebit? En hoe bevalt dat? Lees het graag. Goede ervaringen (graag) en ook minder goede ervaringen.
Het lag in de lijn der verwachtingen, een strengere lock-down. De cijfers blijven stijgen. Dus moest er nog iets veranderen.
Maar zo komisch om te zien hoe mensen kennelijk de middag - en misschien ook wel de ochtend voor die Lockdown - als gekken gingen shoppen. Mea Culpa. Want mijn waxinelichtjes waren bijna op, toen ik vorige week ging kijken daarvoor, was de complete voorraad in de Action op. Wanneer er nieuwe komen? Geen idee. Oh ja en nog iets retour brengen op het postkantoor. Kan ook niet wachten en wie weet zijn die ook wel dicht. Dus wat ik 'nu' kan en moet doen, ook maar doen dus.
Moest van mijzelf nu nu nu nog zaken definitief afstemmen met de zorgverzekering. Om voor mijzelf het beeld heel helder te krijgen. En dus eventueel zelf te kunnen besluiten om over te stappen of toch te blijven. Tot twee maal toe kreeg ik een onbevredigend antwoord en sommige vragen werden helemaal niet beantwoord. Dus dan toch maar 'live', op hun plaatselijke kantoor, waarvan ik weet dat er zeer betrokken en deskundige medewerkers zitten. Die mij vorig jaar zeer goed hebben voorgelicht.
Enfin.
Daarna dus nog even het 'Grote' winkelcentrum in. Vond het al opvallend druk in de straat naar de ingang. Veel auto's die een plekje zochten. En binnen.. man man man man. Ik snap dat ik daar dus onderdeel van was, met mijn nogal niet essentiële verlangen om waxinelichtjes met 6 uur brandtijd te willen kopen. Maar tot 17 januari niks in de kast dat 'red' ik niet. (Zo praat ik het goed he...)
Er stond een rij van hier tot Tokio. Dus ik besloot dan maar niet naar de Action te gaan, maar de mindere kwaliteit bij de Hema te halen. Daar stond geen rij buiten. Wat moet dat moet nou eenmaal, zo suste ik mijn geweten. Jaaaaaaa, echt echt echt heel hard nodig die waxinelichtjes.
Oeps. In de winkel ook een enorme rij. De kassa's zijn aan de voorkant en de winkelmanager riep iedereen op toch vooral die 1,5 meter afstand te bewaren in die rij. Ook bij de zelfscan een enorme rij. Op de vloer stond ook aangegeven hoeveel afstand je moet houden en toch in elkaars nek willen hijgen. te dicht op elkaar staan. Ik voelde me nogal in het nauw gedreven. Stomme waxinelichtjes ook.
Louis van Gaal zou zeggen: Ben ik nou zo slim of zijn jullie nou zo dom?
Wat was ik blij dat ik weer op mijn fietsje zat. Met mijn zak waxinelichtjes van 6 uur brandtijd. Tsjonge!
En daarna even niks meer moeten. Alle moetjes zijn gedaan. Zelfs in de ochtend nog even korting geritseld op mijn NS abonnement. Dat kan ik goed - onderhandelen - en alles scheelt. Zo komt Splinter door de Winter.
Dan Rutte vanuit Het Torentje. Net Rapunsel. Alleen heeft hij geen lange blonde vlecht, zodat iemand hem gezelschap kan houden daar.
Vijf weken op slot het land. Niet naar de kapper, kinderen niet naar school, zoveel mogelijk thuiswerken, sportscholen dicht. Niet even shoppen bij het tuincentrum, je zult het moeten doen met de Kerstversiering van vorig jaar en verbouwen kan je ook niet als je geen materialen meer kan kopen.
Maar wat Dominee Gremdaat ons meegaf: Het land gaat op slot, maar wij blijven open.
Dit kamp gaat ook niet door: Jammer zeg!
Wat gaat er bij jullie allemaal niet door vanwege de Lockdown? En hoe voelt het?
De laatste F1 race van dit jaar. En gewonnen door Max Verstappen. Erg leuk om dit te bekijken. Nou ja, voor mij dan want ik hou ervan. Kan me voorstellen dat anderen het geen meter interesseert.
Daarvoor even snel een ommetje gelopen en meteen het "oud papier" in de container gegooid. Ook wat lege flessen weggedaan.
Een Kerstmondkapje gemaakt. Gewoon om om te lachen. Je moet het maar een beetje vrolijker maken. Overweg er nog een Kerstbal aan te hangen. Of een slinger! Hohoho!
Leuk gesprek aan de telefoon gehad met een vriendin die ik al veel te lang niet zag. Maar ik weet hoe druk haar leven is. Dus blij dat we op deze manier contact houden.
En dan is het alweer maandag als dit gelezen wordt. Alweer een nieuwe week. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Of nieuwe lockdown. Dat kan ook.
Niet allemaal gaan hamsteren vandaag he..Of naar de kapper of de bioscoop. Of nog even funshoppen.
De schrijfster die ik bewonder om haar kundigheid, maar ook haar levenskracht, heeft een signeersessie. Maar niet op afspraak, maar gewoon de tijden waarop de boekenzaak geopend is.
Nogal apart, want ik kan me heel goed herinneren hoe druk het altijd is op presentaties van haar boek en hoe zwart (nou ja..allemaal nette witte mensen vooral) het ziet van de bewonderaars. Had het prettiger gevonden als er tijd-slots waren gegeven.
Dus ga ik er niet heen.
Want het is in een andere stad, moet ik eerst met het OV reizen en weer terug, dus allemaal onnodige bewegingen.
Je kon ook een optie nemen op het laten wegleggen van het gesigneerde boek en dat doe ik dan maar en haal het wel op als het rustiger is in de winkel. Want kwam in het bezit van een boekenbon (daar schrijf ik later nog wel iets over). Niet met de feestdagen waar iedereen kennelijk nog 'gewoon' aan het shoppen is. Want zoveel nodig. Wat hebben we dan allemaal nodig nu?
Dit boek heb ik natuurlijk ook niet nodig. Maar ja, een nieuwe Mizee..ik word daar blij van en er zijn geen kinderhandjes aan te pas gekomen bij de fabricage van dit boek (toch?). Had haar graag willen spreken, maar ook dat vind ik nu niet verstandig. Niet het spreken, maar in een drukke winkel.
Wel verplaatste ik me eigenlijk geheel 'onnodig' om mijn pas bevallen dochter te bezoeken en omdat zij haar kindje nog niet mee mag nemen op de sportschool (pas met 3 maanden mogen ze in de creche daar), kon zij daar nog niet heen. Sowieso liet ze me zien, dat het overdag heel erg druk is. Je moet reserveren en vrijwel alle tijd-slots overdag zijn bezet. Al die thuiswerkers!
Maar toen ik in de trein op weg naar haar zat, appte ze dat er opeens toch een plekje was. Ik zou er dan net zijn, dus zo kon ik mooi even op mijn nieuwste kleinkind passen. Flesje geven, laten boeren..oeps de hik..
Wat doe je met een baby die de hik heeft. Laten schrikken is ook weer zo iets. Hoorde achteraf dat ze vaker de hik heeft na het voeden. En het ging ook weer over, want ze viel, met hik en al, toch in slaap.
Dochter was blij dat ze eindelijk weer naar de sportschool kon. Goed om haar conditie weer een boost te geven en daarmee haar weerstand. Oudste dochter zat op school en die zou in de middag weer opgehaald moeten worden. Die brengt en haalt ze lopend en zo haalt ze alleen daardoor al zeker 10.000 stappen op een dag. En haar baby is meteen lekker buiten. Want dat vindt ze ook belangrijk; frisse lucht.
Wat doet ze het toch goed, die dochter van mij. Nog een paar weken dan moet ze weer aan het werk. En dat gaat ook wel weer goed komen. Ze snapt dat het allemaal veel drukker wordt dan, maar ik weet zeker dat ze dat soort zaken goed regelt.
Ook blij dat mijn oudste kleinkind zo opgetogen was met haar boek wat ik voor haar verjaardag gaf. 3 weken terug was haar verjaardag, maar ook toen zaten we met Corona (haar vader was positief getest en in quarantaine) en daarna moest zij zelf even naar het ziekenhuis vanwege benauwdheidsklachten. Dus zomaar langs gaan, daar dacht ik en vooral haar moeder, ook wel eerst goed over na.
Is het voor alle partijen veilig en verantwoord. Of willen we het alleen maar graag omdat we het zat zijn en denken dat het best wel kan. Misschien dacht ik dat ook wel. Dat het voor mij niet geldt.
Zou ik met de auto naar haar toegegaan zijn, dan had er geen haan naar gekraaid natuurlijk. Maar ga je met het OV dan is reizen direct zicht- en traceerbaar. En moet je gedurende die hele reis een mondkapje op. Wat nog steeds veel mensen vertalen als "alleen over de mond-kapje". Zelden zoveel neuzen gezien onderweg.
Rolde laat in de avond weer mijn koude huis in. Nog even een lekkere warme kop thee en dan naar bed. Genoeg entertainment gehad voor die dag.
Just because you're not to mess with them doesn't mean you’re not to get busy doing all you can, with what you've got, from where you are.
The difference is in how you see what you do: you don't do all you can with an eye to hitting a home run, but with an understanding that for each door you knock upon and every stone you turn over, you're pitching the ball to me.
The more balls you pitch, the greater my options, and the farther the balls will sail.
Nog meer licht in deze donkere dagen, door de kaarsen in de kandelaar van Chanoeka. Elke dag eentje extra aansteken.
Maar nog belangrijker is het om als mens een licht te zijn. Voor anderen, voor jezelf. Waar donkerte is, toch licht brengen. Al is het maar met een simpel kaartje in de brievenbus. Of hallo zeggen tegen iemand.
Stel dat ik in de loop van 2021 wel een betaalde baan vind, wat betekent dit dan voor:
a. de toeslagen
b. de zorgverzekering voor arme luitjes waar ik onder val.
c. mijn huur (de woningbouwvereniging denkt erover om voor hele lage inkomen t.o.v. de huur, die huur of te bevriezen of te verlagen zelfs. Krijg ik in maart bericht over.
d. de inkomstenbelasting. Twee inkomstenbronnen geeft altijd 'gedoe' met te weinig betaalde inkomstenbelasting via salaris of uitkering totaal over een jaar. Dus bijbetalen in het jaar erop over dat jaar. En dus nu al kijken of er aftrekposten zijn.
Hoeveel zou ik moeten gaan verdienen om helemaal los te komen van dat toeslagensysteem. En is dat realistisch om te verwachten dat ik dat ergens ga verdienen. Ik ben geen 'gewilde' kracht meer.
Weer rekenen.
Dus alles doorrekenen en alleen maar voor het geval dat, moet ik nu al bezig zijn met december 2021. Stel dat...
Dat is tamelijk gekmakend. Voor mij dan. En dan kan ik nog wel aardig goed rekenen. Of laat dat door Excel doen.
Maar welke bronnen moet ik raadplegen. Waar vind ik die informatie. Ik vraag bij de zorgverzekering informatie aan en krijg antwoord in 'Vaagtaal'. Niets concreets. Ik wil gewoon weten wanneer ik geen recht meer maak erop. Kan ik dan halverwege uit de verzekering worden gegooid? Want in 2020 traject gestart bij mijn tandarts en dat wil ik graag afmaken (of eigenlijk beginnen), maar kan dat dan wel als ik 'opeens' toch geen recht meer heb op de vergoedingen uit deze verzekering. Gooien ze me er dan achteraf uit? Of halverwege? Of kan ik er per 2022 niet meer in (dat laatste zou ik snappen)?
Dus alweer zoeken en zoeken en daarna wederom dingen bij de zorgverzekering navragen (op papier) of dit zo klopt.
Ik haaaaaat Vaagtaal.
Tot twee keer toe vraag ik het na en tot twee keer toe blijven er nog allerlei vragen, schriftelijk gevraagd, onbeantwoord. Daar word ik niet heel blij van.
Toeslagen kom ik redelijk uit. Heel veel proefberekeningen maken en kijken of ik met nog minder toeslagen rond kan komen. Over 2020 kreeg ik al minder dan waar ik recht op heb omdat ik zelf de geschatte jaarbedragen veel hoger heb gezet. Door schade en schande wijzer geworden.
Dat dit betekent dat ik een lager netto bedrag heb om maandelijks mee rond te komen, dat accepteer ik. Liever dan de zorgen om het toch moeten terugbetalen achteraf. Terwijl het hele jaar 2020 de kans op betaald werk vinden laag is geweest. Ook door Corona. En de leeftijd, laten we die ook niet vergeten.
Het fiscale jaar 2020 is klaar. Ik weet dat ik een bedrag aan toeslagen nog tegoed heb. En dat bedrag ontvang ik op het moment dat de Inkomstenbelasting mijn belastbare inkomen 2020 doorgeeft aan de afdeling Toeslagen. Pas dan volgt er een definitieve berekening. Dus ergens staat er een klein potje met geld te wachten. Waar ik nu nog niet bij kan.
Maar ook; mocht ik werk vinden wat onder de bijstandsgrens zit, door te weinig uren, dan kan ik aanvullende bijstand aanvragen. Dat krijg je altijd pas als je je loonstrook hebt ingeleverd en dan nog moet je maar weer wachten wanneer dat moment is. Is dat halverwege de nieuwe maand of gewoon een maand later?
Ondertussen komen de vaste lasten natuurlijk op vaste momenten in die maand.
Dus zou ik liever een vast laag bedrag per maand verdienen, net iets boven of een paar euro onder bijstandsniveau zou nu al prima zijn, dan weet ik waar ik aan toe ben, dan weer opnieuw blijven schuiven met alle puzzelstukjes. En hopen dat er genoeg schuifvermogen is.
Gewoon nooit eens rust in de financiele afdeling. Even niet meer bang hoeven zijn. Dat vreet me op namelijk. En dan ben ik heel dankbaar dat ik geen schulden heb gemaakt al die jaren op een inkomen soms nog onder bijstandsniveau. Heel dankbaar. Dus zo enorm bang hoef ik niet eens te zijn. Dus.
Vannacht naar een aantal afleveringen van de podcast "De Krokante Leesmap" geluisterd. Een fijn en gevarieerd programma, vooral door de droogkloot Marcel van Roosmalen. Die altijd zo klaagt over het vreselijke dorp waar hij nu 'moet' wonen en dat daar vrijwel niets te beleven is. Ik moest zo lachen om hoe hij vertelde dat hij de chocolade munten van zijn kinderen had opgegeten en ze daardoor had behoed voor een enorme portie suikers.
Maar blij dat er podcasts en luisterboeken zijn. Want ik wil dan het liefst weer zachtjes in slaap dommelen dus dan is iets gaan bekijken online niet handig. Lezen zou nog kunnen, maar dan moet ik ook eerst weer een lampje aan doen en naar iets luisteren, daar hoeft niets voor aan te blijven staan wat fel licht geeft.
Op een vrij achterlijk tijdstip, om 00.20 uur op zondagnacht/maandagochtend, zendt de NPO3 deze BBC serie uit waar ook Barry Atsma weer een grote rol in speelt.
Mooie serie, over 3 zussen en hun moeder die allemaal als advocaat werken, behalve de jongste zus. Werken op een groot kantoor in Londen. Dat geeft mooie beelden, maar ook de druk van werken op een groot en prestigieus advocatenkantoor, met dito clienten. En ik hou ook van de aankleding, de huizen, de kantoren, de kleding en schoenen.
En het werk natuurlijk. Ooit werkte ik als secretaresse op een advocatenkantoor.
Waarom pas om middernacht uitzenden?
Anyways, je kan de uitzending altijd nog gratis een week nadat het op tv is geweest bekijken op NPOStart. Ben je later, dan moet je betaald lid worden, maar kan je de hele reeks bekijken. Net als het eerste seizoen is ook dit weer een aanrader.
Op de tv een brandend haardvuurtje. Met dat geluid erbij van knappend hout door het vuur. Je krijgt het er bijna warm van. Gewoon zo'n youtube filmpje gecast.
Toch maar eind van de middag de kachel wat hoger gezet. Want dat vuurtje was natuurlijk nep. En de tv straalt helaas niet zoveel warmte uit. Nog geen zin in de Kerstboom neerzetten, vooral niet nadat ik hoorde dat kleindochter zich even niet lekker voelde en zelfs naar het ziekenhuis moest. Jajajajaja...ik weet het; haar moeder appte dat kindlief gewoon als een dappere dodo vrolijk verder speelde, vooral omdat de ouders het ook niet zo groot maakten. Maar mijn hart gaat naar haar uit. Ben gewoon een zacht ei wat mijn kinderen en kleinkinderen betreft.
Gisteren had ik een zuurkoolstampotschotel gemaakt. Zoveel; daar kon ik wel een aantal dagen van eten. Wat weer prettig is - niet koken of nadenken wat ik moet eten. Dan doe ik in een één-persoons ovenschaaltje een portie voor in de oven. Lekker korstje erop. Heerlijk. De rest invriezen. Had het ook echt met aandacht gemaakt. Dan heb je even wat werk, maar eten smaakt beter als het met liefde en aandacht is bereid. Zelf door mij, voor mij.
Had op de hobbykamer nog een grote stopfles staan met kerstballen erin. Daar gooide ik een lichtjesslang in en hoppa....Kerst! Nou ja...een beginnetje. Allemaal uit voorraad. Niks nieuws.
Las nog wat in een boek. Een tijdschrift. Deed nog wat berekeningen en toen zat ik opeens in het donker.
F1 was snel klaar. Nou ja, voor mij en Verstappen dan. Hij viel uit doordat Leclerc hem van de baan afdwong en hij wel moest uitwijken en dus uitviel. Na een paar minuten al. Fijn dan.
Vind dat mijn oudste kleindochter haar december-abonnement nu maar eens moet opzeggen. Altijd rond deze tijd krijg ik een bericht dat ze vanwege luchtwegklachten in het ziekenhuis is opgenomen. Wilde wel langskomen, maar toch niet weer in het ziekenhuis. Als dat nu al zou mogen vanwege Corona.
Nee, dat moet maar afgelopen zijn.
Gelukkig hoefde ze dit keer niet een nachtje of wat te blijven, maar mocht met haar vader na Prednison en een pufje weer huiswaarts toen alles weer onder controle was.
