Recht op

Het scheelt denk ik een hoop dat ik niet (meer) een mindset heb dat ik 'er recht op heb'. Op vakantie, op uitjes, op nieuwe kleren, schoenen, auto voor de deur, om de zoveel weken naar de kapper gaan voor een uitgebreide behandeling, op entertainment, bioscoop, vermaakt worden of een grote 'echte' kerstboom met alle ballen uit de nieuwste collectie of een zes-gangen diner met Kerst en met Oud en Nieuw een kaartje voor Youp op de eerste rang (die 30 kaartjes zijn allang vergeven natuurlijk).

Door die andere mindset heb ik vrijwel alle luxe kunnen schrappen. Niet omdat ik dat zo leuk vind. Begrijp me goed. Zit ik overdag met de kachel op 16 hooguit 17 graden. Om geld te besparen op de redelijk vaste last 'Energiekosten'. Maar dan lees ik ergens dat een beetje kou lijden goed voor je lijf is en dan bekijk ik het met die positieve insteek. Burn baby, burn.

Ben minder boos maar accepteer dat dit het is. En daar moet ik het mee doen. En in mijn hoofd het zinnetje -  en hoe kan ik dat toch voor elkaar krijgen. Want natuurlijk schuilt er in mij nog een luxe paardje, op zoek naar een warme stal. Met graag veel verse hooi en een worteltje op zijn tijd. En mooie rode lippenstift. Al schijnt het dat mooie wenkbrauwen nu helemaal het Ding zijn. Sinds onze lippen onder het mondkapje verborgen zitten.

Maar he...ik heb geleerd (op de harde manier weliswaar) dat ik dat kan. Dat is een overlevingskracht. Met weinig geld toch heel vaak tevreden zijn. Ondanks een rukjaar, wat zeg ik een hele verzameling van rukjaren. Jaren dat ik hard moest werken tegen een salaris onder het bijstandsniveau. Jaren dat ik niet wist waarom ik nog mijn bed uit zou moeten rollen. Niemand wilde mij meer, op elk niveau van het leven - dacht ik, voelde ik. Elke dag gaf hetzelfde uitzichtloze beeld. Niet dat dit zo was he. 

Een sociaal isolement. En dat maakte enorm eenzaam. (Dan is deze Lockdown niet zo ingewikkeld voor mij) Naast moeten rondkomen van een laag inkomen. En horen van mensen die dan nog wel even lekker uit eten willen gaan en her en der koffietjes drinken met altijd iets 'erbij'. Natuurlijk. Want daar heb je recht op. Dat moet je jezelf gewoon gunnen meid. Doen hoor. 

En tegelijkertijd, terugkijkend, waren er in diezelfde jaren ook mooie dingen. Kostbare, niet ergens in te kopen dingen. Het heeft me geleerd dat ik opener mag zijn over mijn situatie, maar wel goed moet kijken naar wie. Niet iedereen is dat vertrouwen waard. 

Het is mazzel dat ik zie dat ze er zijn, die lichtpuntjes. Dat maakt een zwarte donkere lucht gevuld met sterren. Dat de liefde en vriendschap van een aantal mensen en mijn kinderen om me heen er (nog steeds) is. Dat wildvreemden me mooie e-mails stuurden. Of zomaar een enveloppe met iets waardevols erin. (Uitkijken voor die tas boodschappen-effect he). Maar ook dat ik daardoor weer leerde om te geven. Om dat gevoel ook aan anderen te geven. Die worstelen met van alles en nog wat. Wat vaak onzichtbaar blijft voor de buitenwereld. 

Die misschien op het materiele vlak er stukken beter voorstaan. Die in mijn ogen 'alles voor elkaar hebben'. Weinig te klagen hebben. Maar is dat werkelijk zo? Niemand weet wat er zich achter de voordeur echt afspeelt. Of in iemands hoofd.  En nooit leed met leed vergelijken. 

Mijn werktelefoon en laptop zijn afgeleverd dus ik kan aan de slag volgende week. Online, maar dat ben ik wel gewend. En alle doe-zaken zijn vrijwel afgerond. Gemeld bij de Keesmanager dat ik werk gevonden heb, genoeg uren om uit de ondersteuning te zijn. En af van de betutteling. En de constante angst zijn dat ze weer gaan graven in je bankafschriften. En opmerkingen hebben over een storting van een broer. Dus bij alles nadenken. Alles. Ook nog officieel melden, anders geldt het niet, dus deze week nog een formulier daarvoor invullen. Zullen ze wel mijn contract willen zien of aan het eind van de maand mijn loonstrook, maar kom maar door. 

Ook af van allerlei verplichte trainingen, waarbij je onderworpen wordt aan trainers die eigenlijk een Aluhoedje op moesten hebben maar dat past niet want zoveel boter op hun hoofd en bovendien zulke aperte nonsens verkondigen dat ik er witheet van werd. En dat ook heb geuit. Het spoorde mij alleen maar aan om zo snel mogelijk uit deze situatie te komen. (En misschien is dat hun verborgen agenda ook wel, denk ik cynisch).

Dat nadenken moet nog steeds, want met een paar honderd euro bruto boven het bijstandsniveau verlies je het recht op allerlei potjes, dus onder de streep ben ik 'slechter' af. Er komt niet een royale tijd aan. 

Maar ik vind het prima, want geen bemoeienis meer. Mijn administratie is weer van mij. Hoe ik mijn dingen doe, welke keuzes ik maak ook. En daar heb ik, voor mijn gevoel, recht op.

Zo, Koffietijd! Wel het goedkoopste merk, maar er is nog koffie. Want het beste van het beste daar heb ik geen recht op, maar is uiteraard wel lekker. Maar geen recht. 

Dankbaar dat ik elke dag nog te eten heb gehad, een dak boven mijn hoofd en een warm en veilig bed. Dat gun ik iedereen. Rust in je hoofd doordat de basiszaken er zijn. 

Oh ja, voor ik het vergeet: een grote inspiratiebron: Inspirerend blog