Een Kerst Wonder

De branche waar mijn interesse naar uit gaat - schuldhulpverlening - daar kreeg ik in de zomer van een vriendin een mooie vacature bij een gemeente over toegestuurd. Op mijn lijf geschreven dacht zij en ik ook, want zij zochten een ervaringsdeskundige. 

Lang verhaal kort gemaakt; ik werd het niet.

Wel gebeld wat de reden was dat ik niet was uitgekozen, behalve dan dat er zich heel veel kandidaten hadden gemeld. In mijn tijd op een afdeling Personeelszaken was dat normaal. Begin jaren 80, grote werkeloosheid in Nederland. Op de meeste vacatures meer dan 60 reacties. Die we allemaal een schriftelijk bericht moesten sturen. Allemaal. Met een type-machine getypt. Niks even een mailtje.

De dame van HRM legde mij uit dat ze op zoek waren naar iemand die ook een specifieke opleiding in die richting heeft. En die had ik niet. Ja, wel een indrukwekkend CV. (Wat koop ik daarvoor...dat hoor ik nou al zolang!).

Dat gaf mij ook de doorslag om dan maar wel te gaan studeren voor een opleiding in omgaan met mensen met schuld en hoe je budget te fixen. Budgetcoach. 

Pas laat begonnen, want ik wilde dat financieren met de toeslag vanuit de gemeente voor mensen die lang op een laag inkomen leven. Jammer dat de gemeente er weer zo heel lang over deed om te besluiten dat ik daarvoor in aanmerking kwam. Dat vond ik wel toepasselijk, met dat geld uit dat potje studeren voor die studie. En zo loosde ik ook weer geld 'weg' want dan had ik het jaar daarop *2021* misschien meer kans op kwijtschelding van gemeentelijke- en waterschapsbelasting.

Via mijn vrijwilligerswerk kwam ik regelmatig in aanraking met een bedrijf wat samenwerkt met gemeentes als mensen problematische schulden hebben. Op hun site gekeken en ik zag daar geen passende vacatures, maar wel de optie om een Open Sollicitatie achter te laten.

Goh...daar heb ik er al zo'n 53 van gedaan. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik 30 jaar geleden * Oma spreekt * ooit via een Open Sollicitatie aan een baan bij een Software Bedrijf ben gekomen. Op het juiste moment en kennelijk was dat ook mijn moment. Weet dus dat het kan. Maar echt wel mazzel als het zo loopt.

Ook de voicemail ingesproken van de recruiter van het bedrijf. Je weet maar nooit. En lekker pro-actief.

Werd ik de volgende dag teruggebeld dat er naar mijn CV zal worden gekeken. Jajaja..ook al vaak gehoord.

Zoals bij daten - Het ligt niet aan jou hoor, maar aan mij. Je hoort nog van me. Of: laten we vrienden blijven. 

Toch belde het bedrijf mij een paar dagen later terug. Dat ik voorgesteld zou worden aan een manager die op zoek was naar iemand en ze dachten aan mij. Die manager stelde een datum voor, waarop we elkaar zouden zien, maar dan online via video vergaderen en hela hola....er was een functie, een nieuwe functie, voor 16 uur. Of ik interesse had, nadat er was uitgelegd wat die functie inhield.

Ook werd er direct gezegd dat men ook nog met een ander project bezig was, ook voor 16 uur. Stel dat in de loop van 2021 dat erbij kwam. Zou dat kunnen en zou ik dat willen. 

Ja, ik wil.

En dus een baan. Betaalde werkkring. Niet voor zestien, maar voor twee keer zoveel uren, want andere project is ook binnen. Dus bijna fulltime. Salaris is wat ik zo'n beetje begin jaren negentig van de vorige eeuw verdiende. Daarmee ga ik er niet echt op vooruit financieel. Ga ik zo'n beetje 30 jaar terug qua verdiensten. Maar dat was niet mijn eerste insteek. Ik heb ergens een voet tussen de deur. En meer kans en zicht op verbetering en verbreding. 

Contract en andere zaken zouden via HRM worden geregeld. Maar ik weet uit ervaring dat een contract pas een contract is als ik het getekend in huis heb. Ja, voorzichtig, misschien wel op mijn hoede, maar ook ervaringsdeskundige. Dat er van alles beloofd werd en puntje bij paaltje gekomen, werd alles 'vergeten'.

En rekenen en doorrekenen. 

Toen werd het een soort van Het Pizzalied: Effe wachten....Ff wachten. Nog even wachten....tadatadaa...nog even wachten. Contact met HRM. Is onderweg. Nog even wachten...Weer contact..Is echt onderweg...Ik klampte elke postbezorger aan in de straat zowat...nog even wachten..

En toen werd het maar digitaal vast opgestuurd, op mijn verzoek,  nadat ik nogmaals contact hierover opnam. Het getekende contract was toch echt onderweg. Echt! Het is er nu nog niet.

Dat was voor mij het punt, waarop ik het wilde geloven. Mocht geloven. Heb alle inlogcodes al, handboek personeel, een VOG dus laat die voorzichtigheid maar een beetje varen. Nog steeds bevat ik het niet helemaal hoor. 

Dus een Kerstwonder(tje). Nou ja, in ieder geval een half jaar lang zolang het contract duurt en misschien dat ik na een week hier wel klaag dat het allemaal zo enorm tegenvalt. En natuurlijk is het al een raar begin want midden in de Lockdown, dus geen tourtje op de werkplek, Nieuwjaarsreceptie en dat soort dingen. 

Maar ook geen verplichte sollicitaties meer, week in, week uit, dagelijkse gang van zaken. En op zoveel nooit meer iets gehoord. Nooit uitgenodigd. De moed bijna verloren dat ik nog 'levensvatbaar' was. En eigenlijk me al ingesteld op een leven als vrijwilliger en hopen dat dit me genoeg zinhoud gaf om blij en bij te blijven. 

En ook niet meer onderworpen worden aan allerlei bureautjes en coaches die aan jou, werkzoekende, verdienen. Die totaal nul ervaring hebben met wat het betekent om helemaal onderop de Pyramide van Maslov te zitten, maar je toch maar influisteren dat je weer in je kracht moet komen te staan. Want dan komt alles goed heur. 

Nooit vragen waar jij behoefte aan hebt in die training, maar gewoon hun methode of praatje over je uitstorten. Of dat je je CV helemaal anders moet indelen. Ook populair. Of op glitterpapier moet afdrukken. Of dat het zo goed is dat wij op de training aanwezig willen zijn. Willen?? Joh...dat heet gewoon moeten! Kom je niet, dan krijg je strafkorting in de vorm van minder uitkering. Lekker gemotiveerd dus.

En natuurlijk mijn eigen plan om met een opleiding de richting op te gaan van schuldhulpverlening. Wat ik nu ook al zou kunnen, maar waar vind ik betalende clienten. Dat zou toch in het hogere segment moeten zijn, die wat willen leren over budgetteren. Bezuinigen zodat ze misschien een potje kunnen maken voor die vakantie naar Mauritius in 2022.

Verder ontving ik vandaag een enorme bos bloemen. En ik heb werkelijk geen idee van wie. Er staan twee namen op het kaartje, die me sowieso iets zouden moeten zeggen, want een broer heeft dezelfde naam, dus die zou ik wel onthouden. En dan ook nog dat ze een corgi hondje hebben(of hadden). En nee, niet voor de buren, want mijn naam en adres staan op het Fleurop kaartje. Pijnig al de hele dag mijn hoofd hierover. Er zijn ergere dingen.

Maar of de bloemist heeft de namen van de afzenders verkeerd overgenomen of ik word nu toch echt vergeetachtig. Ik ken dat hondje eigenlijk alleen van Koningin Elisabeth II uit de UK. Maar ik betwijfel of zij mij kent en me een bos bloemen stuurt. Maar mocht dat het geval zijn. Dank u Majesteit!

En anders voor de gulle gevers van zo'n mooi boeket, diepe buiging. En heel erg bedankt. Veel te gek!