Rolmops

Heel even wilde ik me in mijn dekbed inrollen als een rolmops. Lekker veilig. Lekker warm. Maar bedacht me hoe de dagen van iemand die me lief is er vaak uitzien. In bed blijven, heel lang en dan overdag ook nog weer dutjes doen. Moe, maar meer moe door weinig vooruitzichten. Zichzelf daar niet uit kunnen trekken. Niet meer zelf die vooruitzichten kunnen zien of maken. En daarbij nog een flinke portie angst en paniek en allerlei dwanghandelingen. 

Dus hou wel die vaste dagindeling aan. 

Dus hop! Aankleden!

Voor ik uit bed rolde - zoals een rolmops dus - las ik een artikel, of eigenlijk twee op Blendle, over verborgen armoede. Hoe je heel makkelijk in de schulden kan komen door verlies van baan of partner. En vooral nu in deze Coronatijd komt dit steeds vaker voor. Of net op het randje balanceren.

Want je kan niet in een maand tijd enorm bezuinigen op alle financiële lasten en verplichtingen. Dat kost vaak nog een paar maanden. Of langer. Want vaak eerst nog in shock door het verlies van een baan of dat plotselinge inkomensverlies. Of je denkt vast te willen houden aan leven op je oude niveau. Misschien ook uit valse schaamte. En met kinderen is dat nog ingewikkelder. Die willen ook wel eens een verzetje of iets nieuws of iets leuks. Of moeten gewoon weer nieuwe schoenen of iets voor school.

Wat ik heel herkenbaar vond is dat je wel op posten gaat bezuinigen, die je eigenlijk nodig hebt om je nog een beetje mens te voelen. 

Waarover ik regelmatig lees dat mensen dat zo missen nu, maar omdat dit eventjes en tijdelijk niet kan vanwege de Coronamaatregelen. Een uitje, een kopje koffie ergens drinken, naar de bioscoop, met je vrienden uit eten gaan. Dat je sociale leven eigenlijk niet meer bestaat.

Als je het op die manier altijd had ingevuld natuurlijk. 

Want ik snap en weet dat je koffie ook in een (hip) thermoskannetje van thuis mee kan nemen. En dat broodje ook. En op tv ook films kan kijken. Of als je geen tv hebt, je DVD collectie bekijken of die van je tante Jans. En op de fiets kom je ook een eind. Natuurlijk.

Wat ik vooral ingewikkeld vind is dat 'reizen' zo duur is. Eventjes naar mijn dochter en kleinkinderen of nog verder naar mijn moeder dan ben ik een paar tientjes kwijt. En heb je een budget van die paar tientjes per week om boodschappen van te kunnen doen, dan valt dat af. In ieder geval gaat het minder vaak dan je zou willen. Of eet je een weekje soep; dan kan het wel. De soep kwam me onderhand de neus uit. 

Niet een erg productief dagje, maar ach...niemand die erover klaagt hier thuis. Dus laat ik dat dan ook maar niet doen. Net als onderstaande heer.

Oh ja: Luz en Guusje gaan door voor kanskaart op de koelkast met ijsblokjes automaat voor het goed 'raden' van het apparaat. Nog uit de vorige eeuw. Ook nog maar die megagrote doos drieentwintig keer  dubbelgevouwen en in de karton afvalbak bij het afvalparkje gebracht. En die tuinstoelen etc. die staan binnen en droog. Hoezee!