Op mijn vrijwilligerswerk zijn de Corona-maatregelen nog weer wat aangetrokken. Nu moet iedereen (client en hulpverlener een mondkapje op tijdens spreekuren. Ook denken ze/wij goed na over voldoende ventilatie.
Simpelweg gezegd zetten we de voordeur open na ieder gesprek. En de achterdeur ook dus het tocht lekker door. (Ramen zijn er niet om open te zetten) Nu kan dat natuurlijk nog prima, maar gaat het straks kouder worden dan vraag ik me af wanneer de eerste zeurpiet hierover gaat klagen.
Maar praten en bellen met een mondkapje op dat is toch wel andere koek dan stilletjes in de trein of bus zitten met zo'n ding op.
Dan dacht ik even aan mensen in de zorg die de hele dag met een mondkapje op moeten lopen en trok mijn keutel fluks in.
Heel bevredigend voelde het; om iets nuttigs te mogen doen en te kunnen doen. Om mensen te zien en te spreken.
Om te zeuren over de koffie hahaha! (Nee hoor...fijne koffie). Om te lachen om foute humor. Gewoon weer mee te doen.
Om te weten dat iemand op je wacht in de ochtend.
Zo anders dan de rest van de week.
In de middag zag ik mijn dochter en kleindochter. Wat was ik daar blij mee. Zo werd deze woensdag het hoogtepunt van de week.
Hoezee!
10 opmerkingen:
Nou dat is mooi. Hopelijk gaat het goed met je dochter en fijn dat je je kleindochter weer zag
Contacthonger. We zijn nu eenmaal sociale wezens. Slechts een enkeling kiest bewust voor kluizenaarschap.
Lijkt me moeilijker praten met een client. Je mist ook een stuk gezichtsuitdrukking,dat onderdeel is van de communicatie
;-) Ja, wat is werken toch leuk hè? ;-) Ik ben nog steeds zoekende naar hoe / waar ik dan zin in het leven vandaan haal, nu ik mijn collega's en "klanten" niet meer, of bijna niet meer zie en spreek......
Wat fijn dat je dochter en kleindochter kon zien. En dat je mocht gaan werken.
Toen ik van de zomer verkouden was en gelukkig negatief getest, moest ik op mijn werk ook een mondkapje op. Dit om te voorkomen dat ik bewoners zou besmetten. Want ook al ging het hier om een gewone verkoudheid, als bewoners in het verzorgingshuis gaan hoesten of andere verkoudheidsklachten vertonen moeten ze gelijk getest worden en in quarantaine totdat de uitslag er is. En dat geïsoleerd zijn van de rest is gewoon geen pretje. Daar heb ik het dragen van een mondkapje graag voor over.
Ha Cellie,
zo is die ene dag toch een soort van zonnetje voor je.
Lekker!
Ik was laatst in het ziekenhuis en het verwonderde me dat ik niemand met een modkaoje zag.
De specialist boog zich over me heen, ik kon zijn hete adem voelen (hahaha, nee hoor)
En mondkapje???? Nergens!
Ik draag het mondkaje nu buiten en overal.
Alleen niet in huis...
Groetjes!
Wat heerlijk voor jou dat je je 2 schatjes hebt gezien, binnenkort 3. En dat je weer begonnen bent met je vrijwilligerswerk. Ik denk dat je gisteravond lekker moe was na zo een dag.
Klinkt allemaal zalig blij en positief. Heerlijk om te lezen :)
Dat was dus een geslaagde woensdag, heerlijk voor je!
Ach die mondkapjes, ik vind het prima hoor!
Fijn hè, om weer lekker aan de gang te zijn. Het is fijn om je nuttig te voelen en weer een beetje structuur in je dag/week te hebben.
Wij moeten op het werk ook alles tegen elkaar open zetten. In het leslokaal zitten we dus flink op de tocht ( ja, daar heb je de eerste zeurpiet al :-)), en bij de buitenlessen ben ik al een paar keer verregend.
En dan voel je weer een kuchie of een snottebel en denk je, nee, niet weer hè... Denk je de boel goed te ventileren, vat je weer kou en mag je je weer laten testen.
Een reactie posten