While a child attending kindergarten, Cellie, cannot fully comprehend all the priceless reasons they are there—to socialize, make friends, grow, and prepare for ever higher realms of awareness—by that age they can, nevertheless, sense and grasp that their wise and doting parents have kept their very best interests in mind, and that is enough.
Because with this awareness, they can at least stop trying to figure everything out and simply enjoy their hand painting, alphabet lessons, and cat-naps.
Knowing that even if they break a crayon or some lad pulls a chair out from under them, they're still exactly where they should be, everything is going to turn out just grand, and everyone back home is as proud as can be.
And oh my goodness, Cellie, we are so proud of you.
Vroeg wakker in het weekend, maar dat vond ik nog veel te vroeg. En omdat ik het winterdekbed had samengesteld - vastgeritst - lag ik heerlijk warm. Luisteren naar een podcast. Naar een Blendle verhaal en wat later lezen in mijn bibliotheekboek. Wat een luxe-leventje!
En dan toch maar eruit. Gisteren mijzelf al afgevraagd of een bezoek aan de supermarkt echt perse noodzakelijk is. Of meer gewoonte of een uitje?
Eerst maar koffie maken, dat is zo'n heerlijk begin van de dag. Rustig en met aandacht opgieten. Mok voorverwarmen. Heerlijk. In de huiskamer is het nog maar 16 graden. Mmm...beetje fris. Maar in het kader van zuinig aan doen met alle vooral variabele 'vaste' kosten, toch me maar opwarmen aan beweging en die warme kop koffie. Pas laat in de middag mag de kachel wat hoger van mijzelf.
Even hardop lachen om de goede verkooptechnieken van deze 55-plusser: Aannemen die oudere werknemer! Word je ook warm van; lachen!
Hier in het dorp in de speelgoedwinkel zijn ze allemaal wit. Poppen, barbies, kap je kapsel-poppen etc. Kon er geen enkele tussen vinden met een getinte huid of zwarte haren, of kroeshaar of ander haar dan blond. Wat ik wel apart vond.
Van mijn dochter heb ik nog een Barbie bewaard, - bijna Vintage nu - het Kenia model. Maar die is weer heel traditioneel Keniaans. Ook leuk, maar bloed drinken en de schapen hoeden gaat ook vervelen na een tijdje.
Ze zijn er dus wel, maar niet heel veel en ook niet overal voorradig. Maar even verder zoeken dus.
Prettig gevoel als de planning van de dingen die je persé die dag wil afronden ook lukt. En je eigenlijk dan van jezelf mag verzuchten dat het nu "weekend" is. Ook al zijn de werk en weekenddagen geheel hetzelfde. Voor mensen die niet goed kijken.
Het is ook de kunst om juist als je een overvloed aan lege uren hebt, die ook bewust te vullen met 'niks'. Of zoals wij thuis zouden zeggen niks nuttigs.
Lees een boek, ga een eind lopen, kijk een aflevering van een serie op Netflix, doe maar; het mag. Nog steeds vind ik dat moeilijk. Ga ik tv kijken en breien. Toch wat omhanden.
Vanochtend staat er eerst een tijdje studie op de agenda, mijn Flylady taak voor vandaag, slopen strijken, de jaarbedragen voor de toeslagen nakijken en doorrekenen, want eind november schat de Belastingdienst je inkomen voor 2021 in en verandert dit dan omhoog of omlaag, dus kijk altijd goed of hun schatting klopt, oh ja, solliciteren natuurlijk en dan daarna 'niksen'.
Valt me altijd op dat mensen die Toeslagen uitvoeren/bedenken/ontwerpen, daar nooit zelf gebruik van hebben gemaakt. Of moeten maken. Of althans; zo komt dat over.
Dat je inkomen zo laag is dat je zonder die toeslagen niet rond komt. Dus ook niet de luxe hebt om te zeggen; ik zie er vanaf en bekijk achteraf wel of ik er recht op kon maken. Want dat is de veiligste manier.
Wat het betekent om zo afhankelijk te zijn van een systeem wat zich zo tegen je kan keren. De angst dat je toch het hele bedrag mag terugbetalen- duizenden euro's die je niet hebt- , want je maakte promotie. Wat eigenlijk geen promotie is in realiteit, want onder de streep hou je minder over. Of je werkgever dacht aardig te zijn en je een bonus uit te keren. Goed je best gedaan. Oeps..betaal al je toeslagen maar weer terug!
De onkunde en onbegrip ligt 'm hier ook in dat geen enkel Tweede Kamerlid een ervaringsdeskundige is. Sterker nog, veel mensen hebben nooit een laagbetaalde baan gehad en kennen de harde realiteit dus niet echt. Ja, van horen zeggen. En ohohoh wat leven we mee.
Weet jullie hoe het is als je al je lege flessen moet inleveren om nog boodschappen te kunnen halen? Of ha fijn jongens, we eten pannenkoeken als avondeten. Omdat er niks anders meer te maken valt want je huishoudgeld is al een week op.
Ohohoh...wat heb ik daar buikpijn van gehad zegt dan een hoge ambtenaar. Niet van de honger of van de stress. Voor de vorm alleen. Want niks mee gedaan. Hooguit een Rennie genomen.
Kan me nog goed herinneren dat ik een aantal jaren geleden op bezoek ging bij enkele Tweede Kamerleden, die zich bezig hielden met werk en inkomen. Dat zij (Cora van Mora) toen zei dat wij er helemaal niet uitzagen als werkelozen! Net als haar PvdA-collega trouwens.
Dat zijn dan onze volksvertegenwoordigers. Met weinig realiteitszin. Wat het inderdaad met je doet om elke maand weer te moeten nadenken of het slim is wat je doet, want stel dat.. Geen zorgenloos bestaan en de wetenschap dat het wel goed komt.
Had ik natuurlijk toen tijdens mijn bezoekjes aan die volksvertegenwoordigers mijn Ma Flodder outfit moeten aandoen, maar die zat in de was.
Ooit gaf ik een vriend het idee om niet meer te zeggen (en dat deed hij nogal vaak) dat hij afgekeurd was en in WAO zat, maar dat hij momenteel een sabbatical hield.
En kijk..opeens was hij 'interessant'. En kon hij ongegeneerd over zijn toekomstplannen vertellen, niet gehinderd door "Ja, maar jij bent ziek of gehandicapt dus..".
Plus dat hij nu eens niet dat gezeik van vooroordelen hoefde aan te horen. Raar, want er was niets veranderd, maar zijn labeltje was even anders benoemd.
Wat ook goed werkt is het droomberoep wat je wil hebben, gewoon nu alvast in je praatje "Wat doe je" mee te nemen. Dus was hij ineens motivator of coach. Ook reuze interessant.
Nu half kantoor-werkend Nederland thuis werkt, kan ik me bij ze aansluiten. Ik 'werk' ook thuis. Alleen zoek ik naar werk, terwijl die anderen werk in hun agenda krijgen aangeboden. Of werkschedule of weet ik veel. Maar in ieder geval maakt het mijn achter het beeldscherm zitten turen, veel interessanter.
Zo kon ik tegen de medewerker van het ontstoppingbedrijf zeggen dat een afspraak die dag wel kon, maar dat ik na die tijd een online meeting had.
Klinkt beter dan dat ik mijn breipatroon moet opzoeken. Voor mij althans. Want ja, ik wil kennelijk toch nog meedoen. In ieder geval mijn eigen broek kunnen ophouden, ook al is dat met minimale middelen, als het elastiek maar houdt. Of die bretels.
Oh..kom ik opeens op Mike Boddé. Hij was weer zo briljant afgelopen zondag bij Witteman zijn muziek programma. Voor mij echt een oplaadprogramma, vol prachtige muziek en musici die bevlogen zijn.
Doucheputje was al een tijdje verstopt. Dus van dat rotspul gekocht. Dat werkt dan 1 douchebeurt en eigenlijk weet ik al dat het niet werkt, want trek ik de wc door, dat borrelt de afvoer. En dat hoort niet. Ook niet uit beleefdheid. En zeker niet zonder bitterballen erbij.
Met de nog strengere Coronamaatregelen vallen dit soort reparaties bij mijn woningbouwvereniging onder "spoed". En ik vond het nu toch echt wel spoed worden toen ik in mijn badkamer ook in bad kon. Zonder bad.
Het was in een zucht verholpen. Gewoon mechanisch met luchtdruk. Vroeg nog om advies en kreeg het ouderwetse advies kokend water en soda preventief. Vooral niet die middelen uit de supermarkt. Slecht voor de leidingen.
Nu maakte ik al altijd de dag dat het alarm afgaat in Nederland, de 1e maandag van de maand, mijn afvoerputje in de douche goed schoon (brrrrrr..maar hoe vaker je het doet, hoe minder smerig het is. Ook weer een kwestie van bijhouden).
En goed ontstopt zijn is ook weer goed voor The Flow..
Had er gewoon zin in, dus wel in het weekend met mijn studie bezig geweest. Niet urenlang hoor, maar wel bewust ingepland en interessant om dingen te leren over zaken waar ik al heel veel van weet.
Zaterdagavond rustig aangedaan. Een breiproject weer helemaal uitgehaald. Het was toch niet zo zoals ik het voor ogen had en ach...het houdt me van de straat.
Nog wat zaken op mijn afstreeplijst gezet, maar zo werkt dat gewoon. Van boven streep je wat af en van onderen schrijf je er wat bij.
Met mijn Scandinavische broer online geoefend met een vergaderprogramma, zodat ik van de week goed beslagen ten ijs kom als ik dat in het echt moet gebruiken. En die software snap en mijn camera (onthouden; schuifje open zetten) en audio het goed doen.
Toch nog maar een was gedraaid en opgehangen uiteraard. En voor je het weet zit je weer in het schemer te typen. Wat is het al vroeg donker nu.
Wel een ommetje gemaakt al had ik daar geen zin in, want zondag dan moet iedereen opeens een ommetje maken. Maar niet miepen, jas en schoenen aan en gewoon gaan.
Volgende week zondag is het eerste advent. Toen ik het blog van Annemiek las over haar Kerstactie werd het al snel lichter in huis, zonder de lamp aan te doen. Doen jullie mee? Kerstactie Annemiek
Het doet mij weer beseffen dat we het allemaal in ons hebben om het leven van een ander te verlichten en daardoor ook dat van ons zelf.
Keek op Netflix naar een serie over een vrouwelijke schaker, die briljant is, al vanaf jonge leeftijd. Op een gegeven moment verslaat ze alle huidige kampioenen, zowel in alle staten als landelijk in Amerika en gaat het nog groter aanpakken.
Dan oefent ze met een Amerikaan die ik alleen maar kon zien als Andre Hazes (de zoon van de echte) inclusief Babyface en vlasbaardje en snorretje. Focussen op dat soort dingen doet dan een beetje af van het verhaal, want ik vind dat een onaantrekkelijk type man (jongen). Uberhaupt vlassnorretjes.
Maar wel een mooie en interessante serie, niet alleen over schaken maar ook over persoonlijke groei.
Daarin droeg een maat van Marius uit het 'crimininele circuit' in een plastic tasje van de V&D iets voor Marius wat hij wel kon gebruiken bij een klusje.
Dan ga ik fantaseren over hoe lang dat tasje al in de voorraad van de NPO ligt. Te wachten op de juiste scene.
En hoe vaak is dat tasje al elders gebruikt? Van dat soort zinloze vragen. Ja, daar kom je je tijd wel mee door natuurlijk. Grappig was dat ik vrijwel gelijktijdig met die scene werd geappt door een vriendin die ook zo van Klem houdt. Over dat tasje!! Dat we dat logo onmiddellijk herkenden.
Is het jullie ook opgevallen?
En zouden ze dan bij die afdeling van alle supermarkten en winkels tasjes hebben liggen? Voor het geval over twintig jaar een stylist bedenkt dat de hoofdpersoon met een oude Dirk-tas boodschappen doet?
En wat helemaal grappig is, dat ik even in het verhaal van de oprichters van Vroom en Dreesmann duik en erachter kom dat de familie Rosenmöller ook familie is en in de directie zat en dat die ene nu beroemde van die laatste familie Paul is, eerst heel groenig links en nu geheel niet.
Eindelijk een afspraak gemaakt bij de tandarts, na overleg met de zorgverzekering om zeker te weten hoe ik dit mag en kan aanpakken voor een saneringsplan. Heel druk bij de tandarts dus pas begin volgend jaar, maar dat dondert niet. Ik heb de eerste stappen gezet!! Trots op mijzelf.
Voor anderen iets wat je gewoon ieder jaar of half jaar automatisch regelt. Voor mij, de zorgvermijder en grote angsthaas voor hoge rekeningen van de tandarts, die ik niet kan betalen, niet. Al jarenlang niet dus.
En dan wel even doorpakken als ik antwoord ontvang van de tandarts hoe wij dit gaan aanvliegen en direct de telefoon pakken en bellen voor een afspraak. Hoppa!!!
Ook begin van de week voor de ogen een afspraak willen maken, maar die zijn nog dicht tot volgende week (denk in verband met de Corona-Lockdown en de locatie waar dit is (in een ziekenhuis). Maar ook die afspraak regelen.
En dan ook maar direct wat gaan regelen voor mijn gehoor. Wat ook minder is geworden, dus niet dat het geluid van de tv slechter is geworden. Of dat mensen zo mompelen of dat het door die mondkapjes komt.
Hoppa: Ook maar direct dat bedrijfje beantwoorden die vanuit de gemeente mij achter de broek aanzit om aan het werk te komen. En mij voorstelt bij bedrijven waarvan ik nu al weet dat dit niet gaat lukken, want geen diploma of opleiding daarvoor.
En natuurlijk mijn eigen sollicitatie weer de deur uitsturen.
Was opgehangen, nadat ik 'm natuurlijk eerst in de machine heb gestopt in de ochtend na het opstaan. Heel fijn allemaal.
Wat ik dacht en eigenlijk waarvoor ik me zorgen maakte, een lastig gesprek, bleek nadat ik dat even geparkeerd had, helemaal niet lastig te zijn. En snel opgelost door bij de bron na te vragen hoe of wat en klaar.
Dus dat dubbele zorgen maken was ook al niet nodig. Twixen zitten per 2 in een verpakking vaak. Behalve die kleintjes, die zitten apart verpakt.
En dan ook nog teruggebeld worden door iemand in mijn netwerk die mij wil voorstellen voor een betaalde baan ergens. In het werkveld waar ik graag terecht wil komen.
Las de post van Huisvlijt over een nieuwe methode bij het zagen van grote bomen zie hier haar blog erover en kreeg direct zin in een herfstkarwei. De Japanse Kers snoeien en de tak die mijn buren gemold hebben door die tak er boos af te kijken, netjes af te zagen. Het kan nu, want alle bladeren zijn er inmiddels wel afgewaaid.
Tak van 4 meter lang en zo dik als mijn bovenbeen aan het begin. Dus lekker zagen, niet teveel nadenken maar gewoon doen. Nou ja, eerst wel een veiligheidsbrilletje op, want het waaide nog steeds en zaagsel in je ogen zaagt wat minder fijn. In je hoofd ook trouwens.
Het is dan altijd even de vraag waar de tak henen valt en ik had al berekend dat hij in de tuin van die buren zou vallen. Dus na luid "Timberrrrrrrrrrrrrrr" te hebben geroepen, viel de tak inderdaad die richting op, maar was vrij eenvoudig en zonder beschadigingen bij de buren in mijn tuin te slepen en 'm daar in kleinere stukken te zagen cq knippen. De stukken waarvan ik dacht...leuk voor later in de achtertuin, voor een hekje of zo, bewaar ik in de schuur. Eerst maar drogen.
Maar wat een lekker gevoel even fysiek bezig zijn en dan ook nog buiten. Met daadwerkelijk zichtbaar resultaat. Beter voor de boom, dan een tak met een gerafelde wond. Nu netjes gezaagd, zodat de regen er niet in blijft staan. En na die ene tak zie ik natuurlijk nog meer karweitjes rondom die boom. En ook maar even gedaan, maar wel op tijd gestopt, voordat ik trillende armen kreeg. Morgen is er weer een dag.
Alweer een gerecht uit de Allerhande gemaakt. Nu de vegetarische volkorenpasta met prei en bonensaus. Wel iets aangepast naar wat ik in huis had. Maar als het morgen winderig is, dat weet u wat dat veroorzaakt heeft.
Ontroerend en prachtig en hoe liefde uiteindelijk mensen meer verbindt dan de verschillen. Verschillen in kleur, geloof, achtergrond.
Op Netflix.
Zakdoeken bij de hand houden. Veel.
Nu ik op IMDB wat meer over deze film lees, zie ik dat het een remake is van een film die ik ook al zo mooi vond: La vie devant soi, met Simone Signoret.
Met het risico saai te worden. Op maandagochtend mijn rondje Bless the House weer gedaan. Slecht geslapen, maar eigenlijk doe ik daar niet zo moeilijk over. Het is gewoon zo, morgen nieuwe ronde, nieuwe kans. Als ik dan toch weer indommel, na een paar podcasts, dan weet ik al dat ik dan ga dromen. Wat ook klopte.
Dus niet te snel opstaan, goed wakker worden en dan mijn bed afhalen, de witte was in de machine doen. Dekbedhoes gaat de volgende ronde, maar wel direct een haarelastiek om de onderkant gebonden, voordat ik de hoes in de wasmand deed. Kan er niets meer in verdwalen tijdens het wassen. En vergeet ik het niet als ik 'm de volgende ronde was.
Na de koffie-break kan ik de was ophangen.
En in de middag lekker mijn bed opmaken en ook de slaapkamer stofzuigen. Het scheelt in mijn hoofd welke woorden ik kies voor werkjes die ik voorheen stom, saai en repeterend vond. "Lekker, fijn, heerlijk". Dat scheelt echt.
Nog een rondje studeren gedaan. Veel zaken over sociale verzekeringen en toeslagen ken ik al uit eigen ervaring. Ervaringsdeskundige. Dat scheelt een hoop stampen qua stof. Gewoon uit mijn 'rijke' ervaring halen die kennis. En uit mijn vrijwilligerswerk.
Ga deze week ook huiswerk insturen. Zit je direct weer in de schoolse stemming. Huiswerk!!
Snel nog een ommetje gedaan en wat voor in de schoen van kleindochter opgestuurd. Wel met een kattenbelletje erbij voor mijn dochter of ze dit ok vindt. Niets zo vervelend als een dominante Oma.
Had nog old school pakpapier met zwarte pieten erop. Mag dat eigenlijk wel?
Klinkt saai en grijzig, elke maandag hetzelfde riedeltje, maar ik voel me toch voldaan.
Keek de eerste paar aflevering van Bad Bank, serie 1 (serie 2 staat er net deze week op), met een Duits sprekende Barry Atsma, op Netflix en daar werd op een bijzonder onaangename en onpersoonlijke manier een jonge vrouw ontslagen.
Dat deed me weer even terugdenken aan die dag dat ik een gesprek met mijn directeur zou hebben, waarvan in de agenda stond dat het een tussentijds beoordelingsgesprek zou zijn, maar toen ik de auto van de opperdirecteur/eigenaar van het concern het parkeerterrein op zag draaien, rook ik onraad. Hij kwam namelijk altijd alleen bij slecht nieuws langs.
Dat klopte ook. Hij schoof ook aan bij dit gesprek en kondigde direct aan dat dit geen beoordelings- maar een beëindigings-gesprek was. Weg met jou. En trouwens, ik had jou al verleden jaar moeten ontslaan toen je iets niet wilde ondertekenen. (Oh ja...ik zou mijn eigen graf moeten gaan graven en daar paste ik voor, toen al, want had alle mensen voor mij ook al ontslagen zien worden, elke maand weer een paar. Een kwestie van tijd wanneer mijn ontslag zou komen). Jij bent a pain in the ass.
In de serie wordt door een vrouw van HR geadviseerd om nuchter te blijven en vooral niet te janken. Dat deed ik ook, tot ik toch brak. Omdat hij me finaal aan het affakkelen was. Ik was zoals iemand tegen haar zei: "je kan niets, je bent niets, je bent een stuk stront".
En al mijn collega's, die zaten onder hun bureaus, bang als jonge hazen. Want de wolf was los. En hongerig.
Enfin...heb het overleefd ook al zat ik in de buik van de wolf, als de grootmoeder van Roodkapje. En werd mijn eigen jager die met een scherp mes zichzelf bevrijdde uit dat donkere gat. Heel donker gat. En stinkerig ook nog. Geen afscheidsfeestje van de collega's. Grote stilte. Bange stilte vanuit hen vooral. Dat mijn collega's me zo lieten vallen dat viel me nog het zwaarst. Het leerde me een kostbare les over loyaliteit.
Bad Banks..keiharde wereld. Waarin je op je laatste succes wordt afgerekend. Grootverdieners, maar ook grote risico's met nog grotere consequenties. Succes is verslavend. Welstand, status, erkenning, adrenaline, hebzucht: wat drijft ze/ons.
Leuk om Barry Atsma in zo'n rol te zien, nadat hij de keurige belastingman in Klem speelde.
Maar ik ken hem ook uit de BBC serie The Split waarin hij een niet zo kreukvrije advocaat speelt. Die serie staat nu op de zondagen pas tegen middernacht ingepland (waarom????). Jammer, want uitstekend acteerwerk. Gelukkig kan je 'm online de hele week via NPOstart op een tijdstip zien wat beter past in je dagritme.
Ontspannen zondag achter de rug. Bewust. Het was niet alleen hier maar ook in Turkije slecht weer tijdens F1. Daar hielpen de regenbanden niet echt. De een na de ander moest afhaken of weer achteraan aansluiten. Wel een interessante race daardoor. En vroeg klaar, want begon al in de ochtend.
Lekker recept gemaakt uit de Allerhande. Wel een beetje aangepast naar wat ik in huis had, maar smakelijk die gevulde paprika's met kikkererwten en geitenkaas. Genoeg nog voor morgen. Of als lunch.
En truitje voor nieuwe kleindochter in elkaar gezet. Nu wil ik voor haar zusje er ook eentje maken. Kan namelijk niet film/tv kijken en niets omhanden hebben.
Weer klaar voor de nieuwe (werk)week. Dat is natuurlijk grappig, want ik werk thuis. Oh nee..ik zit thuis. Neeheeee... Studeer thuis.
Lekker zo'n groentela vol met groene groenten (en rode voor de puntpaprika's). En een fruitschaal waar fruit op ligt. Niet teveel, want vind het zonde om dan de helft weg te moeten doen door rotte plekken. Dus koop dat fruit niet in grote hoeveelheden in.
Gisteren was er bij de supermarkt een actie voor de voedselbanken. Die ernstige tekorten hebben. Terwijl er steeds meer klanten bijkomen. Vooral nu door de Corona-crisis.
Dat lijkt me verschrikkelijk. Dat je geen budget meer hebt om boodschappen te doen (maar wel om te roken, zo herinner ik me dat voorbeeld uit Waar Doen ze het van; een keus voor je verslaving dus. En ik begrijp goed dat dit een vertrokken beeld geeft van de mensen die uit barre noodzaak bij de voedselbank aankloppen).
Weet dat ik met wat ik mijzelf als budget geef/heb voor boodschappen eigenlijk ook wel bij de voedselbank mag aankloppen, maar als ik de pakken witte broodjes zie, witte pasta en dat soort niet zulke gezonde keuzes, dan weet ik dat ik liever zelf verantwoordelijk blijf voor mijn inkoopbeleid op dat gebied. En dankbaar dat ik dat nog kan.
Een grote maaltijdsalade met stukjes kip, heel veel sla, paprika, komkommer, wortel, wat volkoren wokkelpasta, honing-mosterdsaus. Heerlijk.
Had ik natuurlijk ook kant-en-klaar kunnen kopen in zo'n plastic bak, maar nu had ik alle ingrediënten in huis en wist precies wat erin ging.
Ik denk dat deze jonge zanger leeft op Bruin Fruit. Zonder groente erbij. Groente? Bleh!! Nu grappig; over 30 jaar lekker dichtgeslibt.
Klik op deze link. Het is niet wat u denkt. Alhoewel a Dirty mind a joy forever is.
Had een fijn gesprek over financiele zaken en financiële opvoeding met mijn zoon. Over hoe wij financiële keuzes maken en maakten.
Zo heerlijk om daar met elkaar open over te kunnen spreken. Maar ook over zaken van het hart en geest en lichaam. En hoe die drie samenhangen.
Dat je door verkeerde keuzes te maken uit balans kunt raken en zijn. Maar de weg terug weer kunt vinden, door dat te onderkennen en in actie te komen. Uit liefde voor jezelf en voor anderen.
Ook al ben ik op papier niet rijk, toch voel ik me dat wel. Zeker weer na zo'n gesprek. Zag trouwens op mijn ommetje al een witte buitenkerstboom in vol ornaat. Nu al?
Via een link kreeg ik een tip dat er gedurende 18 dagen elke dag een gratis film te bekijken is op Pathé. Wat leuk!! Vooral omdat ik al heel lang niet in de bioscoop ben geweest. Ja, ons ben zunig. En dan ook nog Corona.
Bekeek dus een aantal films. Sommige niks an, maar omdat het me niets kost, is de psychische schade ook niet zo groot.
Bekeek de spannende film The postcard killings gebaseerd op een boek van Liza Marklund. Goede thrillerschrijver en zij schreef ook mee aan het script. Ook leuk om al die plekken in Europa te zien. Het station van Helsinki herinner ik me nog goed. Kom je vanuit het vliegveld zo in het centrum aan. Op het vliegveld hypermodern. In het centrum oude glorie. Nou ja, iets buiten het centrum en dan nog 'eventjes' een eind door de kou en sneeuw met je rolkoffertje (die niet echt lekker rolt op de sneeuw) lopen naar het hotel, wat aan de andere kant van de stad ligt.
Anyways...het ging ook over de Liefde die film en al snel kwam het beeld van Amor en Psyche voorbij. En toen dacht ik aan een blog wat ik onlangs ontdekte waar het hele verhaal zeer smakelijk en uitermate mooi geillustreerd aan de hand van allerlei kunst, wordt verteld, iedere keer een stukje. Goed om de mythen en sagen en oude Godenverhalen weer te lezen. De bron van onze verhalenkunst.
Goed voor mijn brein, dat heen en weer hoppen en associaties maken. Ik hop me gek in mijn hoofd.
Haakte een mand met daarin Sint Maarten snoeperijen aan een lange gardena-stok met klein harkje aan het eind en zo kon ik op ruim anderhalve meter toch veilig iets uitdelen. Voor dat ene kind dat toch langskwam. Nou, drie. Dus pak maar wat meer jongens!
Alhoewel ik gisteren wel 'mocht' had ik er toch geen enkele moer zin an. En had nog wel zo'n braaf lijstje gemaakt. Wat er allemaal gekocht moest worden. Wekker gezet. Op tijd eruit en direct naar de supermarkt met dat lijstje wilde ik. Zeer verantwoord bezig zijn.
Toch vroeg ik me in de loop van de ochtend - toen de tijd en wat telefoontjes mijn plannen alweer wijzigde - af of het echt echt echt nodig was dat ik naar de supermarkt ging.
En haalde een portie ingevroren zelfgemaakte soep uit de vriezer. Eerst maar eens die bevroren voorraad opmaken, voordat dit soepje ook weer een jaar in de vriezer ligt. En zo lang bewaren is ook weer niet goed.
Had nog 2 ontdooide bammetjes. Nou eigenlijk 2 en een kontje. Pindakaas genoeg. Nog 1 ei op voorraad...Kortom; Laat dat hysterische shoppen maar even zitten en focus op Studeren, administratie bijwerken en vooral rustig blijven in mijn hoofd. Er speelt nog steeds iets met wat ik noem " de Herfstvrucht" en daarvan ben ik meer onder de indruk dan ik laat merken. Maar mijn lijf spreekt boekdelen en anders mijn dromen wel.
Ik snap en weet inmiddels dat als ik mij weer onder de mensen begeef en dus meer risico loop op een 'besmetting' ik die voorraad op peil moet hebben. Dus wel even eieren, groente en fruit halen. En pas daarna sociaal bezig zijn. Langs mijn dochter gaan bijvoorbeeld. Of mijn zoon even ontvangen om bij te praten.
Maar nu even niet. Ook wel een leuke uitdaging. Hoe lang lukt dit? Niet omdat een glossy me dat vraagt - heel hip holland bezuinigt twee uur -, maar de omstandigheden en de portomonnee. Kan best zijn dat ik morgen wel ga. Maar vandaag even niet.
Wel lekker wat dingen opgeruimd en gesopt. Ruikt zo "Goede huisvrouw" achtig. Ben ik helemaal niet hoor, huishoudelijk gehandicapt zeg maar, maar die geur doet wonderen. Ook voor mijn hoofd.
En alert blijven. Geen kansen laten schieten. Zo kon ik mij helemaal niet buigen over wat voor leuke verrassing ik als vrijwilliger (vanuit onze Gemeente) kon uitkiezen. En ach...tijd zat toch? Uh...nee...want nu al is alles op. In 2021 nieuwe ronde, nieuwe kansen. Dus komt er een kans langs, onmiddellijk (en dat is reuze moeilijk voor een wikker en weger zoals ik) reageren. Nu, nu, nu.
Opgestaan, plaatsje vergaan. The train has left the station.
Dat er ook trage vrijwilligers zijn dat bedacht de ontwerper van dit systeem niet. Bedacht voor de Snelle Jelles, niet voor mij, Slome Sjaantje. Net het echte leven.
Gisteren was de laatste dag van mijn 10 dagen quarantaine. Omdat mijn schoonzoon positief was getest op Corona en ik wel contact heb gehad met mijn dochter en haar kinderen. Die het wellicht ook onder de leden konden hebben.
Het contact met hem was twee weken eerder, maar toen had hij nog geen symptomen dus dacht niet aan testen. Pas toen zijn werkgever dat verplicht stelde omdat hij de hele week moe en snotterig was (ja...IK weet wel waardoor) kwam eruit dat hij een positieve test had. De uitslag hoorde ik op een vrijdagmiddag. 11 dagen terug.
Dus vandaar.
Alles bij dochter onder controle. En hier ook. Dus ik mag me weer onder het volluk begeven. Met uiteraard wel in achtneming van de Coronaregels. Dus mijn ommetjes doe ik of heel vroeg of laat. Niet op spitstijden. En in het weekend niet naar een bos (nou ja, heel groot park) hier in de buurt, want daar loopt iedereen).
Bij Koffietijd van maandag maakten ze een vegetarische bami. Niet zo moeilijk want ik doe dat vaker. Als er geen vlees in huis is. Of gewoon lekker reepjes omelet er door heen mixen. Maar nu maakten ze ook de bami zelf van groenten. Met zo'n spiraalsnijder. He...wat leuk. Die heb ik ook in huis. Van dochter gehad. Kreeg direct zin in die bami, maar moest nog een dag wachten, want zat nog opgehokt. En geen verse groenten meer in huis om die bami te kunnen maken. Wel gewone bami, maar daar had ik geen zin in.
Ook goed om naar mijn voorraadbeheer te kijken. Want zag dat een aantal zaken op voorraad echt een aantal jaren over de datum waren. Dus echt gebruiken de voorraad, niet alleen maar voor de 'heb'. En dingen die ik echt nooit gebruik, niet op (meer) voorraad meer nemen.
Altijd op voorraad houden zijn uien en knoflook. De smaakmakers in de keuken. Kruiden en specerijen heb ik ook altijd genoeg. Maar ook die kunnen hun smaak verliezen als ze te oud zijn. Dus ook dat in de gaten houden. Ook goede test: kan ik nog steeds ruiken?
Zo neen:
a. Toch Corona
b. Of gewoon Alzheimer (zit in de familie volgens mijn moeder, alle Citroenen krijgen dit. En bedankt)
c. Te oude kruiden; nieuwe kopen dus.
Mijn Bless the House taak gedaan en de Flylady opdracht voor de keuken en omdat de koelkast nu een echo geeft als ik erin roep "Wie is de burgemeester van Wezel", ook maar uitgesopt.
Wat goed voor mij werkt is iedere keer die karweitjes opsplitsen. Na 15 minuten even pauze en dan weer door. Of vaststellen dat 15 minuten lang genoeg was. Want af. Zo studeer ik ook. Weet dat ik me kan blijven focussen. (Meestal dan) Niet te lang achter elkaar want dan ga ik toch afdwalen, weet ik. Ben een enorme afdwaler. Zoals vroeger, urenlang kunnen stampen, dat trekt mijn brein niet meer. En vroeger is 45 jaar geleden of zo. Rijtjes stampen. Dat is niet snappen, maar stampen. Snappen komt pas als je het geleerde toepast. Of echt de verbanden doorkrijgt.
Bij het uitmesten van het gootsteenkastje dacht ik snel klaar te zijn, want dit had ik een vorige keer al gedaan. Lees zeker een jaar terug. Want toen nog doorzichtige bakken gehaald bij de Ikea. Alles eruit en in plaats van los erin terug, in bakken gedaan, maar dan alleen wat ik ook echt gebruik. Overzichtelijk. Maar één bak was nog een oude bak (lachen joh!), dus vandaag maar eens kritisch naar de inhoud gekeken. De helft mocht weg. Bak schoongemaakt en met nog maar de helft erin ook weer overzichtelijker. Gaandeweg slippen zaken toch weer dicht. Dus blijven doen; even echt kijken wat je hebt. Zelfs de schoonmaakvoorraad. Want ga je dat ooit nog een keer gebruiken? Nee...weg ermee. Klaar.
Tijd voor een ommetje!
En om deze kaaranteine feestelijk af te sluiten maakte ik met de laatste eieren, nog ruim op voorraad sojamelk en volkorenbloem, heerlijke pannenkoeken. Ja, kinderlijke smaak kennelijk. Met ook nog het één na laatste plakje oude kaas. Door de helft dan kan ik er wel twee mee beleggen.
Had voor deze 10 dagen niet echt ingeslagen dus ben echt blij dat ik het op voorraad heb kunnen doen. En een beetje nadenken met welke ingredienten ik toch iets smakelijks kon maken.
Eén van de opdrachten was het schilderen van een vrouwelijk of een mannelijk naakt. De schilder die bezig was met het mannelijk naakt kreeg advies om 'alle uitstekende delen' eraf te laten.
Mmm?? Moest ik enorm om lachen bij haar schilderij van een mannelijk naakt.
Daarna werd haar schilderij beoordeeld toen ze nog aan het schilderen was door Simone Kleinsma en dat één onderdeel wel heeeeel erg groot leek.
De buren zullen wel gedacht hebben dat ik alweer naar Fawlty Towers keek.
Ging naar bed maar deed eerst nog een kruik, zo'n slappe van rubber, gevuld met warm water in mijn bed. Omdat ik mijn slaapkamer bijna nooit verwarm, was het daar aardig fris. En ik vond het zelf ook nogal fris, want had zoals gewoonlijk, een uur voordat ik naar bed zou gaan de thermosstaat op de nachtstand gezet. Plus dat het een heldere nacht was, dus dan is het buiten ook nog kouder.
Oh..wat heerlijk ouderwets en rustgevend zo'n kruik. Voelde me wel net een heel oud Omaatje, maar dat ben ik ook. Een oma. En kan mij het wat schelen. Hoef op niemand indruk meer te maken. Ik voelde me prettig zo.
Werd nog wel wakker met kramp in mijn been. Even eruit geschud en op de koude badkamervloer gestaan. Schrikken die spieren zich een ongeluk en springen uit de kramp. Daarna gelukkig toch weer kunnen doorslapen. Maar dan is het even geen feestje dat je jezelf weer gerust moet stellen. Dat kan ik, maar op zo'n moment mis ik even tegen iemand aankruipen of praten.
En dan de zaterdag waarin ik niet naar de winkel kan, niet even 'onder de mensen' kan zijn, Goedemorgen zeggen tegen de cassiere, op die manier toch me gezien voel, maar nu de hele dag niks zeg. Opgehokt he. Jajajajaaaahaa ..door mijzelf.
Dus denk na over wat ik kan doen. Wat ik zou willen doen. Besef ook dat voor veel mensen met een hele drukke en volle sociale agenda, dit hun ideale weekend zou zijn. Helemaal niets moeten.
Maakte een embrasse voor een gordijn. Niet voor mijzelf. En gebruik dingen die ik toch al in huis heb. Dus maak gebruik van mijn creatief vermogen. Wat goed is voor mijn brein zeggen de mensen die er verstand van hebben. Nou, wat een ontwikkeld brein zal ik hebben. Mijn hoofd is er te klein voor zowat.
Kijk een gratis film via Pathé. De Matchmaker. Blij dat hij gratis was, want slecht script. De trailer hieronder is eigenlijk lang genoeg en geeft alle hoogtepunten weer. Leuker werd het niet. Ging er ook niet echt voor zitten hoor, maar tussen de bedrijven door.
Denk hoe het zou zijn als mijn zoon een filmpje over me zou maken en mijn eigen persoonlijke matchmaker zou zijn. Weet hij wel wat mijn type is? Weet ik dat wel? En belangrijker; wil ik wel gematched worden.
En zo vliegen de gedachten heen en weer. Dat doen ze wel vaker.
Bedenk wat ik nog kan maken. Eigenlijk meer dan genoeg, maar besluit toch maar the good old Indiase Dahlsoep te maken. Van Rode linzen. Kan ik ook weer een aantal dagen mee vooruit. Tegelijkertijd vind ik het een enooooooooooooooooooooooooooooooooooorm saaie keus. Misschien toch iets met aardappels? Heb nog een stukje spitskool. Voor een bite. Of een stukje witlof. Of het allerlaatste beetje sla. En uit de kast nog een blikje vis.
Eens even neuzen. Die soep kan ook morgen. Of overmorgen. Of niet.
Ja, zin in aardappels, gestampt met groente erdoor en dan in de oven met een korstje erop. Kaas is er ook nog. Blij dat het allemaal kan. Dus zo'n ramp is dat 'niet naar de winkels kunnen' ook (nog) niet.
Improviseren kan je leren tenslotte. En dan zijn er in de voorraadkast nog peulvruchten in blik of gedroogd, vis in blik, tomaten in blik. En pasta, kan ik nog tot aan de Kerstdagen pasta mee maken. Volkorenpasta in alle vormen en maten. En rijst. Wat een rijkdom eigenlijk. Dat ik zonder geld uit te hoeven geven toch elke dag kan eten. En nog gezond ook. Moet alleen wat meer groene groenten op voorraad houden. Kan ook in de diepvries natuurlijk.
Maar blij dat ik een goede basisvoorraad heb. En goed kan koken met niks.
En lees net dat de USA een nieuwe president hebben en een vrouwelijke vice-president. Historische tijden alweer.
Oh, wat is de nieuwe regenjas leuk!!! Erg blij ermee dat ik toch de knoop heb doorgehakt. Eindelijk. En ik vind dat hij me goed staat. Vrolijk in de regen. Vooral dat. Gewoon een vrolijk makende jas. (Als een jas dat al kan natuurlijk). Natuurlijk regent het nu voorlopig niet, dus ik zou onder de douche 'm aan moeten doen om te testen of hij 't houdt. Tegenhoudt.
Regenjas heeft een motief wat ik erg aantrekkelijk vind. Stippen. Kleine stippen, grote stippen, dol op stippen.
Op mijn ommetje nam ik een andere route en liep langs een buitenbiebje. Wat leuk!
Dus toch maar even in het kastje (wat een leuk kastje, op ooghoogte op een soort paal, net als een vogelvoerplateau gezet) gekeken en dit boek meegenomen.
Kan ik volgende week er zelf ook wat in stoppen. Lijkt me wel zo eerlijk.
Kwam goed uit, want woensdag was het dan weliswaar de laatste dag voordat de bibliotheken twee weken dichtgingen, toch ging ik er niet langs, terwijl ik nog maar één boek thuis had en daarin al op de helft was. Geen trek in een volle bibliotheek en zit momenteel opgehokt.
Nou ja, uit eigen wil opgehokt, want mijn schoonzoon scoorde positief op de Coronatest.
Nu heb ik hem al een tijdje niet gezien, maar heb wel mijn dochter en kleindochters vorige week gesproken en gezien. Eind van het bezoek kreeg mijn dochter door dat hij een positieve test had.
Dus beter dat ik verder niet nog meer mensen in mijn bubble laat tot ik zeker weet dat ik niets heb opgelopen. Dus 10 dagen thuisquarantaine. Leuke uitdaging om uit voorraad te eten en koken. En zo te zien gaat dat prima lukken. Zonder ook maar één keer in die 10 dagen naar de winkels te moeten. Fruit is bijna op, maar goed, niet miepen. Gelukkig hebben we de vitamine C tabletten dus scheurbuik zal ik niet oplopen toch?
Lekker goedkoop ook. Maar vooral rustgevend. Weten dat als de zaken echt spelen dat ik nergens heen kan, ik nog wel even kan teren op mijn voorraad. Daar is de voorraad tenslotte voor. Niet om een mooi plaatje te hebben. Ook opmaken en aanvullen. Heeee...die zaken spelen NU dus echt. Want in thuisquarantaine.
Loop alleen die ommetjes en dan nog met zorg de route en tijdstip gekozen. Dat is een verschil met de Eerste Golf. Toen hokte ik mijzelf helemaal op. Nu weet ik dat het gezonder is om naar buiten te gaan, te bewegen en me vooral niet gek laten maken door wat er in de media wel en niet wordt gepubliceerd.
Het commentaar onder mijn blog van gisteren nalezend, vond ik zelf eigenlijk wel dat ik nogal aan het mutsen was.
Vooral dat 'reserveren voor je weet maar nooit' gedrag en ondertussen een beetje vergeten dat ik ook nog gewoon mag genieten van wat er binnen mijn mogelijkheden wel kan. En soms is het slim om juist wel geld uit te geven.
Dus.
Had al een paar jaar een jas op het oog. Die was eigenlijk "out of my league" qua prijs (vond ik zelf). Nu had ik een kortingscode voor mijn verjaardag gekregen. En mijn moeder gaf aan dat ik een bedrag van haar kreeg. En de jas stond nu - omdat er nog maar een paar maten beschikbaar waren - met 40% korting online.
Regenjas, hij is waterdicht en huidige AGU regenjas is net zo oud als mijn dochter of nog wel ouder. 34 jaar. En is niet meer waterdicht. Dus echt aan vervanging toe.
Het mag!! En er niet langer over gaan nadenken en weer lopen mutsen straks dat de jas toch weg is...DOEN!
Stel je bent 94 en deze jas draag je nog dan...Koopje!!
Hoop dat hij past.
Dit filmpje moest ik erg om lachen. Vooral om hoe belangrijk wij in Nederland ons zelf vinden. Onze mening DOET ertoe in de wereld. Yeah. Really.
Ze was erg blij met haar jas. Van duur materiaal gemaakt en dat hield haar droog in de regen. Ik liep in mijn 'goedkopere" en vooral oude jas naast haar en werd nogal doorweekt door de bui. Was eigenlijk wel jaloers op de goede jas van haar. Dat is geen mooie eigenschap van mij, jaloers zijn. Niets menselijks is mij echter vreemd. Dus ja, ik had eigenlijk ook wel zo'n 'goede' jas willen hebben.
Ze vertelde me dat als haar wasmachine kapot gaat ze hoopt dat ze een bijdrage krijgt vanuit de gemeente (bijzondere bijstand) om een nieuwe te kunnen kopen, want dat heeft ze niet op haar spaarbankboekje staan. Zij heeft wel een nogal volle kledingkast. Die regelmatig wordt aangevuld. Zij maakt dus de keus om haar geld uit te geven aan haar uiterlijke verschijning. Snap ik ook nog, want prachtige vrouw en haar uiterlijk is heel belangrijk voor haar. Genoeg onzekerheden en paniek en angsten in haar leven. Dus ik snap het.
Mijn keus is dat ik liever geen nieuwe dure jas koop, maar wel mijn zelfstandigheid heb en hou om wel een apparaat te kunnen vervangen. Dus geen stress daarover te hebben. Want die aanvraag kost zeker 8 weken om behandeld te worden en dan moet je nog maar afwachten of er positief op gereageerd wordt. In mijn gemeente heb ik dat soort aanvragen (van clienten van mijn vrijwilligerswerk) wel afgewezen zien worden. En dan is 8 weken zonder wasmachine best wel lang. En daarna nog langer, want het geld waarop je eigenlijk al rekende, dat komt niet.
Door een verkeerde want budgettair vriendelijker keus bij het nemen van een ziektekostenverzekering, moet zij dit jaar haar onverwachte kosten voor de fysio zelf betalen. Wat ze eigenlijk niet kan. Dus gaat ze minder vaak dan zou moeten voor haar gezondheid. En heeft ze daardoor een veel langer traject nodig. Dat vind ik zo rot voor haar. Daar helpt die leuke jas haar nu geen moer bij. Ja, dat ze niet zeiknat bij de fysio aankomt, maar dat is het dan ook.
En dus stuurde ik haar een vol zegelboekje van de Appie op. Inwisselen en wel naar de fysio gaan. (Dat kost een heel boekje, één sessie) Want juist dat verdient ze.
Wel voelt het een beetje zoals de gelijkenis van de meisjes met de olielampjes.
Maar ook zie ik dat ik neig naar zelfgenoegzaamheid. IK heb het goed geregeld. Kijk mij weer eens verstandig zijn. Maar is dat wel zo? Want die jaloersheid over dat zij zichzelf wel mooie en goede dingen gunt en de vanzelfsprekendheid - dat zij ook echt vindt dat zij dat verdient - die vertelt mij ook wat. Altijd en eeuwig verstandig zijn. Niet mooi, maar zoooooo verstandig. Het wijze meisje met zelfs nog reserve olie voor haar olielampje als de olie op is.
Booooooooooooooooooooooooring!!
Misschien tijd om die verstandigheid eens een beetje te laten varen. Wat meer met je hart te leven. Weet ik veel. Heb ik wel een hart?
Ondertussen belde ik de tandarts dat ik nog geen rekening had ontvangen van mijn hamsterwangbehandeling een maand terug en de assistente stuurde mij die per e-mail. Had de tandarts inderdaad nog niet gedaan. Direct maar doorgestuurd naar de zorgverzekering. Allemaal super verstandig.
Was trouwens blij dat ik had gekeken op zijn site wat de kosten zouden kunnen zijn en een proefberekening gemaakt. Die viel veel hoger uit dan de rekening, dus dat valt mee.
Administratie ook weer bijgewerkt. Alles loopt nog, geen achterstanden. Studietijd keurig gedaan vandaag. Ik weet hoe ik de komende twee weken door kan komen, in de nieuwe strengere Lockdown.
Zou ik een tatoeage nemen: "Verstandige Vrouw" op de linkerbil? Ruimte zat! Kan een halve roman op beschreven worden. Met een roosje erbij. Wat zeg ik: Een hele rozenboog. Wel roestvrij staal, want verstandig!
Maandagochtend. Lichte regen op mijn raam. Maar wekker gezet, want een gewone 'werkweek'. Voor mijn geestelijke gezondheid heb ik gemerkt dat het goed is om een duidelijk verschil tussen weekend en werkweek te houden. Ook al heb ik geen betaald werk. En zeker niet lang op bed liggen of uit verveling dan maar weer in mijn bed kruipen. Of om de nare gevoelens te ontlopen. Hoppa. Aan de slag nu.
Uit je bed. Direct bed afhalen en in de was met de bups. Witte was draaien en die dan straks lekker ophangen. Ook weet ik dat ik mijn bed vers opmaak. Dat is al zo heerlijk. Schone lakens, dekbedhoes en slopen. Daar kan ik me nu al op verheugen.
Dan op maandag altijd het rondje Bless the House. De routines die maken dat mijn huis er op het oog weer schoon en opgeruimd uitziet. Belangrijk. Ook voor het geestelijk welzijn.
Daarna de taak van de dag van Flylady uitvoeren. Of een andere als ik die ruimte al in orde heb (of niet heb - geen frontporch). Timer zetten en gewoon doen. Niet miepen. Doen. En mijzelf ook niet laten afleiden door wat er zoal te lezen, kijken en weet ik veel voor afleiding aanwezig is. Focus.
Was ophangen (geen droger, dus ik hang de was altijd op. Nu binnen, want het regent buiten). Ook een karweitje waar ik tevreden van word. En voldaan. Want duidelijk te zien dat ik wat gedaan heb. En te ruiken in huis, want lekkere frisse was lucht. (Gelukkig testing testing doet mijn reukvermogen het nog. Ik rook trouwens ook mijn koffie in de ochtend. Fijn!).
Bed opmaken. Geen haast, maar wel netjes doen. Kalmerend werkje. Nou ja, ik hoef maar één bed op te maken natuurlijk. Geen 25 als je kamermeisje bent.
Timer zetten om te studeren. Ik ben begonnen met een studie voor Budgetcoach. Kom ik in ieder geval de winter mee door en nog iets langer. Maar dus ook weer een vast item op een werkdag.
En dan is de dag alweer voorbij voor ik er erg in heb. En knipt mijn schemerlamp op de timer aan. Is het alweer zo laat?
Koken hoeft niet; ik heb nog heerlijke pompoensoep in de koelkast staan. Even opwarmen straks. En bedenken wat ik morgen kan en wil eten. Moet er nog iets uit de vriezer daarvoor?
Morgen Vanavond de Persconferentie is niet nodig: Loes weet al hoe het moet:
Moest enorm glimlachen om dit liedje uit "Even tot hier". Als dat inderdaad je grootste probleem is momenteel.
Ga maar gewoon weer aan de eerste week van November beginnen. Wat November ons dan ook brengt. Want eigenlijk vind ik dat Oktober zowel hele mooie als hele rukdingen heeft gebracht. Maar zoals het oude gezegde al gaat "Wat je vindt, mag je houden!"
En door schade en schande moeten leren dat wat ik ergens van vind, er geheel niets toe doet. Niet voor de pakjes boter, - daar sla ik kennelijk niet eens deuken meer in - niet voor de algemeen heersende mening, voor niets dus.
Even tot hier en niet verder. Daar...daarvan weet ik niet eens of ik daar wel kom. Gelukkig ben ik nu hier.
De leukste Bond. RIP Sean Connery. Gisteren maar een glaasje Schots water op gedronken.
Toen ik gisteren naar bed ging keek ik trouwens nog langdurige naar de tussen de wolken door zichtbare Blauwe Volle Maan. En deed mijn Bor de Wolf imitatie. Ahooooooooooooooooe.
Vanochtend ook naar de (herhaling van) de laatste aflevering van het BBC programma Gardener's World gekeken. Had er speciaal mijn wekker voor gezet. Want sliep nogal slecht, wist dat ik toch weer in slaap zou vallen, maar wilde echt voor de buis zitten vanochtend voor deze laatste aflevering. Zelfs een Nederlandse tuin zat erin.
Zulke mooie herfstkleuren van de bomen. Een park speciaal aangelegd voor die schitterende herfstkleuren. En een item hoe je toch ook in een wintertuin nog kleur kan krijgen. Dat elke seizoen mooie dingen te bieden heeft. Goed om daar nog een keer herinnerd aan te worden. En die fijne presentator met zijn twee honden. A sight for sore eyes.
Schoonheid komt in veel vormen. Maar je moet het maar net willen zien. Of eigenlijk; ga er bewust naar op zoek. Vooral in tijden waarin het zwaarder is om dat te zien. Het geeft troost. Het geeft mij troost.
Of neem een cavia natuurlijk. Mag ook goudkleurig zijn.
