Fargo

Op de Belg was de film Fargo te zien. Van de Coen Brothers. In een landschap wat nu herkenbaar is. Sneeuw, sneeuw, sneeuw en nog meer sneeuw. 

En af een toe een een lijk. Dat steekt "mooi" af in die witte wereld. 

Speelt zich af in Minnesota, waar het altijd nogal koud is. Lange winters. Omschreven als Siberië maar dan met familie-restaurantjes. En veel mensen van Zweedse afkomst. Wat te horen is in hun taalgebruik/accent. Lees trouwens dat de meeste sneeuw in die film kunstsneeuw was, want het was bij uitzondering een winter waarin er weinig sneeuw viel.

Keek die film toen hij in Nederland net uit was in de bioscoop. Met de consultant die voor een half jaartje uit Australië over was gekomen om in het softwarebedrijf waar ik toen werkzaam was, te werken aan onze producten. Ik regelde alles omtrent zijn verblijf en och...toen ik zijn paspoortfoto zag, was het een man met een grote - nu heel trendy - baard. Brrr...baard!

Weet nog goed toen ik hem zag in het kantoor. Wat hij aan had tot en met zijn schoenen aan toe. En dat hoofd...zonder baard. Dooooooooing. Alsof ze ergens een stekker instaken en ik elektrisch geladen werd. 

Wist ook dat hij een vrouw en kinderen thuis had, dus vond ook dat ik hier niets mee kon. Die elektriciteitsspanning. Niet samen met hem ontladen in ieder geval.

Lang verhaal, volgens mij heb ik dat al honderd keer hier verteld hahah...of zo voelt het en wie zit er nou op brave verhalen te wachten. Smeuiigheid; dat is wat men wil horen. Wilde nachten. (Die verhalen heb ik ook wel, maar niet met hem in de hoofdrol)

Enfin; we trokken veel met elkaar op. Wel braaf in gezinsverband, altijd met de kinderen erbij, dus vozen op de bank dat hoorde niet tot de opties. Sowieso. Hij at hier vaak, genoot van de BBC, vertelde me dat de acteur die Dame Edna speelt een verre oom van hem is. En hij nodigde me uit voor een concert in Utrecht. Maar dat ging niet door want de zangeres van de band werd ziek. Dus toen maar iets anders in die stad gedaan, want had mijn kinderen bij mijn ouders kunnen stallen (het was herfstvakantie toen geloof ik). Liepen we dus op die heel oude gracht en zag hij dat er een bioscoop was. Waar Fargo draaide. Wat een kwelling. Naast elkaar zitten, in het donker en dan van jezelf niks mogen. 

Dus zie ik die film of lees ik erover, dan denk ik even terug aan hoe fijn het was. Maar ook hoe ik vond dat ik niks kon en mocht doen wat niet door de beugel kon met hem. Al draaide mijn fantasie wel overuren hoor. 

Toch een beetje een Valentijnsverhaal, al was er geen Happy Ending (nope zelfs dat niet).

And now for something completely different:

Wat ook handig is, om eens op een andere plek in je huiskamer te gaan zitten als je een ander effect wil. En verder te lezen, iets waar ik het geduld kennelijk niet voor heb momenteel. Of de tijd voor maak. Lastig dat werken; dat kost zoveel vrije tijd!