Gewoon

In de ochtend nog droog, dus toen maar even naar buiten geweest. Werd gisteren, op zondag dus om 06.00 uur wakker, beetje vroeg, maar snap ook wel dat mijn interne klok denkt dat het 07.00 uur is en qua aantal uren slaap helemaal prima.

Rustig opstaan. Lekker douchen, haren wassen en nu toch maar fohnen gezien de koudere temperaturen in huis en buiten. 

Genieten van de koffie. Even wat boodschappen gehaald voor de rest van de week. Mooi al die herfstkleuren bij de bladeren van de bomen! En mooi dat ik er oog voor heb. 

Nog met de fiets even een stukje om. Keek nog even wanneer er regen werd verwacht (ongeveer), maar kwam toch in een buitje terug. Viel mee gelukkig en de rest van de dag geen verplichtingen buitenshuis.

Zocht in een Knippie uit 1989 naar een patroon voor een jurkje voor kleindochter. Zag wel een patroon van blousjes voorbij komen die ik ooit maakte. En later nog een jas. Voor mijn dochter toen ze 4 of 5 was. Nog even verder zoeken.

De declaratie voor de maand oktober uitzoeken en de zaken versturen naar mijn zakelijke email. Kan ik het doorsturen ter goedkeuring naar HRM.

Vroeg donker, helemaal door de regenbuien de hele middag en dan is de dag alweer voorbij. Niets bijzonders gedaan. Zo ging de hele maand een beetje voorbij met niets bijzonders gedaan. 

Maar ja; moet dat dan? Elke week vullen met bijzondere gebeurtenissen. Is het alledaagse ook al niet heel bijzonder. 

Als ik lees dat Aaf Brandt Corstius zo verlangde naar een burgerlijk gezin met 2 ouders toen ze een kind was. En misschien ook nog wel toen ze volwassen was. Mooi interview trouwens. Denken volwassenen wel eens na over de impact van hun gedrag als ze kinderen hebben? Doe ik dat genoeg? Heb ik dat genoeg gedaan?

Ook de lijst met spullen, de spullen van Ma in dit geval, van een dierbare na het overlijden is heel gewoon. Ook mooi artikel in de Volkskrant. En daardoor juist zo herkenbaar en groots. Deed me ook nadenken over mijn spullen. Niets van waarde. Kan allemaal direct door naar de Kringloop en veel klein spul. Teveel denk ik, dus ook maar eens wat gaan lozen deze winter. Wie zit er te wachten op Kerstkaarten van tante Truus uit 1986 tenslotte. 

Hoorde van mijn tante dat mijn oom Parkinson heeft. Dat liet ze al voor de tweede keer officieel weten aan de familie (waarop de cynisch kant van mij dacht "en tante Alzheimer..."), maar die zij heeft altijd een nogal vreemde manier van communiceren. Haha...dat zit in de familie!