Verwachtingloos in de zin van niet (meer) denken dat hij mij snapt, of mijn gedachten kan lezen of opeens meer is dan de wandelman. Wat vroeger was, is vroeger en niet nu. Vroeger was het ook Horizontaal wandelen. Die sport beoefenen ik nu nog individueel.
Blij dat ik wandel en een heel eind, want toen ik zag dat we richting parkeerplaats konden lopen gingen we nog een rondje om de plas en door bossages en modderige paden.
Thuisgekomen kakte ik een beetje in, maar ik bedacht me dat dat mag. Ik hoef (nog) niet de hele dag op hoog energieniveau te zijn. Of van allerlei zaken af te strepen en door te strepen.
Een week geleden zat ik aan het ziekenhuisbedje van mijn kleinkind en nu kan ik -redelijk onbezorgd - gewoon wandelen. Hoe fijn is dat?!
Mijn psycholoog gaf aan dat ik mag nadenken over hoe ik liever voor mijzelf kan zijn. Want mijn immer kritische innerlijke stem die kan bij tijd en wijle nogal aanwezig zijn. Of alles overstemmen.
En toch werk ik nog steeds stukken van die lijstjes af. Omdat de hele dag niks doen me ongedurig maakt en omdat er op sommige zaken een deadline zit. Zo wandel ik ook dat lijstje rustig door.
3 opmerkingen:
Wandelen hoe dan ook is fijn als je het kan, en af en toe gezelschap is mooi meegenomen. Zegt niks over je humpf, wel over je karakter.
Fijn Cellie, dat de wandelman goed wandelgezelschap is. Meer is niet nodig hè op dit moment!
Aan je manier van schrijven kun je merken dat het beter met je gaat.
Ik ben heel blij voor je.
Niet te hard voor jezelf zijn, je bent goed bezig.
En zo fijn dat je kleindochter opknapt, het mooiste kerstkado!
Liefs
Een reactie posten