Zachtjes over de drempel..

Want ik weet niet wat er in 2018 allemaal gaat gebeuren. Alleen dat ik steeds beter besef wat er echt toe doet. En dat zijn hele basale zaken. Niet een vaste baan, of een auto voor de deur of een vakantie naar een zonnig eiland.

Als eerste en meest belangrijkste; de liefde voor mijn kinderen en kleinkind. En vice versa. De liefde en aandacht die ik van vrienden krijg en soms ook van mensen die ik niet echt persoonlijk ken. Het voelen en weten dat ik onderdeel ben van een geheel. Dat ik ertoe doe. Mijn gezondheid en mijn zelfstandigheid zijn belangrijke zaken. En mijn veerkracht.

Er pruttelt een groentensoepje, met van alles wat ik nog in huis heb. Lekker laten pruttelen. Ik was gisteren denk ik een van de weinigen die slechts 1 prei, 1 zak winterwortels en 2 bananen kocht. Meer was niet nodig en laat al die hapjes en dingetjes maar lekker liggen, want ik heb nog meer dan genoeg in huis. Oh ja...vergeet die ik die fles mousserende wijn te noemen. Ook al ben ik alleen als de klok twaalf uur slaat, toch wil ik proosten op het Nieuwe Jaar.

Omdat dit een hoopvol gebaar is, maar ook Licht en bros bros bros bros, lekker luchtig. Dat ik durf te toosten op een nieuw jaar!

Omdat er vandaag, zondag, geen vuurwerk mag worden verkocht, lijkt het een stuk minder te knallen de hele dag. Straks om 18.00 uur mag het officieel, maar misschien regent het dan weer, nog steeds dus is het minder leuk om in nat weer te lopen knallen. Siervuurwerk vind ik heel erg mooi om te zien.

Maar dat knallen is een oud gebruik; om de boze geesten van het Oude Jaar weg te jagen. Dan zou ik zeggen: knal nog even door!

Denk dat ik nog wel een tijd ga meemaken, waarin zelf vuurwerk afsteken verboden is en de gemeentes grote vuurwerkshows organiseren. Lijkt me een stuk veiliger, maar ook wel een beetje saai. Niet dat mijn kinderen op 1 januari uren naar rotjes gingen zoeken, maar het heeft wel iets spannends om iets te mogen laten knallen. Gewoon legaal gekocht vuurwerk, met een sticker goedgekeurd erop dan. Maar zelf knallen en dit nog leuk vinden ook is waarschijnlijk niet politiek correct meer in een tijd waarin alles omgrensd en gereguleerd lijkt te worden.

Een zwager van mij ging regelmatig Carbid schieten ergens in Drenthe. Mijn vader vertelde daar ook altijd opgetogen over, maar dan niet op het platteland, maar gewoon bij zijn ouders in de straat, in een stad.
Met mijn vader ging ik ook vaak na 00.00 uur nog even op de straat bij ons om de hoek kijken naar de kerstboombranden. Dat was normaal in die tijd. Lekker een brandje stichten van de oude Kerstbomen. En dat liep wel eens uit de hand, dan gooiden ze er 'per ongeluk' ook het tuinhek van tante Truus bij, maar gewoon tsja..spannend om naar te kijken; er gebeurde tenminste nog iets onverwachts in plaats van zo'n lange saaie Oudejaarsavond met lauwe keiharde oliebollen en van die te zachte appelbeignets. Een avond die, in mijn kinderogen, altijd voor volwassenen was en vooral saai. En dan moest de tv heel hard, want mijn Opa had zijn gehoorapparaten weer niet goed afgesteld. Dus donderde Wim Kan keihard door de huiskamer. Daar moesten de volwassenen wel heel erg om lachen, dus dat was dan weer wat minder saai.

Mijn Oma maakte altijd 2 grote schalen met huzarensalade en die moesten koel staan, dus maar op de badkamer (met granieten vloer en alleen zo'n verwarmings element aan de boven de wastafel die je met een koordje aan kon doen, dus koel). En mijn broers en ik altijd even stiekem een likje nemen van de eitjes met ketchup die ter garnering bovenop lagen.

Als het dan Middernacht was dan dekte mijn moeder gehaast en altijd chagrijnig de tafel en moesten we allemaal een bordje huzarensalade eten. Geen Champagne, of wijn. Toasten met een glas sinasappel-sap. Niks op de bank eten. En oh....al helemaal geen ontspannen sfeer of huispak of zelfs pyama.

En dan daarna alles weer afwassen (geen afwasmachine) en opruimen en oh wee als er 1 vork ontbrak! Dan schoot mijn moeder accuut in de stress en kreeg iedereen de schuld, want hij zou wel met de schillen in de vuilnisbak liggen; hadden WIJ weer niet goed opgelet...Jemig; krijg het nog benauwd van al dat gesnauw en gestress. Toen al heb ik me voorgenomen dat later geheel anders te doen.

Wat deed ik dan vandaag?

De weekendkrant lezen, beetje online her en der bijlezen. Naar een BBC kookprogramma kijken, beetje breien, mijn oude i-phone backup van maken, conference van Sara Kroos kijken - soms herkenbare dingen en soms ook niet, maar ach...hoe leuk ben ik dan? Beetje plakken en knippen in een notitieboekje wat ik als agenda ga gebruiken, een oliebol eten, wat Kerstspullen opruimen, genieten dat het toch nog steeds een beetje donker is en ik mijn waxinelichtjes aan kan doen, even contact met iemand ver weg wat fijn kan via de moderne technologie, dus nogmaals hoera smartphone. Nog even (toch nog) checken wat mijn totaalwaarde is, zodat ik niet boven bepaalde grenzen uitvlieg door mijn eigen zuinigheid of dommigheid - het is maar hoe je het bekijkt, dat ene eurootje teveel maakt heel veel verschil heb ik door schade en schande geleerd.

Dan mag en hoef ik nu niks meer vind ik zelf. Ja, mijn soepje afmaken straks. Egocentrisch? Ja, waarschijnlijk ben ik dat. Dat ik vanavond niets meer wil moeten. De gebiedende wijs past mij slecht.

Kinderen vieren Oud- en Nieuw elders, of niet omdat ze moeten werken. En ik vind het nog steeds belangrijker dat ze de rest van het jaar het fijn vinden om me te zien en ik hen. Niet op "speciale" dagen verplicht met elkaar uitzitten.