Balkon

Moet eerlijk toegeven dat het gesprek met de fanclub met een aardig en empathisch mens was. Die leek te begrijpen wat het effect op mijn gezondheid is geweest van mijn laatste werkkring. En nog is. Dat ik maaaaaaaaaaanden doe over het breien van een piepklein babytruitje en dat dat kind nu al op een brommer rijdt. Dat veel dingen waar ik voorheen blij van werd nu buiten mijn rijk/reikwijdte lijken te liggen. Ik kan er net niet (meer) bij. Dat het me tegenvalt hoe langzaam mijn herstel gaat.

Wat de fanclub daar zelf van denkt en als conclusie trekt, dat is onbekend nog. Alweer hoorde ik dat er grote achterstanden zijn. Wat me wel verbaast want overal lees je dat er nog nooit zo weinig mensen zonder werk zaten, dus weinig of veel minder werk aan de winkel qua werkloosheids-uitkeringen verstrekken en de administratie daarvan (zo lijkt het). Maar misschien wel meer aan andere soorten.

Had me al voorgenomen dat hoe het gesprek ook zou zijn, ik daarna nog in ieder geval even 'iets leuks' ging doen. Niet direct terug naar huis en onder de dekens kruipen. Hoe moe ik me zou voelen; beleef iets! Meer levendigheid in mijn leven.

Dus verder gereisd met de trein. En uit mijn potje "Leuke dingen doen" mezelf getrakteerd op een kopje koffie met appelgebak en - doe eens gek - een toef slagroom (Eigenlijk vind ik appeltaart met een schep Griekse volle yoghurt lekkerder!). The full Monty. Op een heerlijk terras in het zonnetje en ik stond erop dat ik nu eens op de eerste rang ging zitten. Niet ergens achteraan of op een rotplek en dus ook niet op een natte stoel. En ook niet op een terras met kartonnen bekers. Heerlijk: Lekker mensen kijken.

Als eerste had ik een pontje (gratis he)  heen en weer genomen - lekker de wind in de haren - , nu eens een andere opstapplaats en dan zie je ook weer andere dingen. En alweer zo'n enorm groot cruiseschip. Het pontje leek een mini-bootje. Realiseerde me pas achteraf dat nog maar een tijdje terug,  er een aanslag was op het station, maar dat ik me daardoor niet liet afhouden om op het station te zijn. Het was trouwens nog net zo druk als anders. Gelukkig!

Ondertussen, op dat terras gezeten,  keek ik ook naar de omgeving en zag ik een historisch gebouw waar ik al jarenlang een keertje binnen wilde kijken. Wilde dat balkon wel eens van de andere kant bekijken. En ik zag dat er bordjes "Open" stonden. (Die heb ik thuis niet; handig!). Gelukkig heb ik altijd de Museumjaarkaart in de knip en kon ik gratis naar binnen. En oh zo heerlijk - gratis even naar het toilet waar ze handendrogers hadden aan de kraan, waardoor mijn nogal vochtige haar (van de zenuwen en de boot) ook direct werd drooggeblazen! Kan ik nu zeggen dat ik op een Koninklijke Plee ben geweest.

Prachtig, indrukwekkend en wat een vriendin mij vertelde die daar vroeger regelmatig kwam om rondleidingen te geven, een gebouw door de burgers van deze stad opgericht. Jammer dat het nu geen stadhuis meer is. Dat het nu een paleis is en onze Koning er regelmatig gasten ontvangt doet niets af van de historie.

Op een gegeven moment merkte ik wel dat ik genoeg Koninklijke vertrekken had gezien en kroonluchters en allerlei mooie beelden en het beroemde balkon (wat nogal smal is) en ik naar huis bliefde. Dat Paleis stond er nog wel eventjes en mocht ik weer de behoefte hebben dan kon ik er alsnog een keer een kijkje nemen en focussen op bijvoorbeeld alle mooie plafonds. Of beelden. Of mooie empire meubelen. Of de structuur van het gebouw zelf.

Via de nieuwe Noord-Zuidlijn richting huis gereisd - dat wilde ik ook graag nog doen die dag -  en wat een indrukwekkend lange roltrappen. En een mooi station op het Rokin. En supersnel op een treinstation en vandaar verder gereisd richting huis.

Was blij dat wat ik me had voorgenomen, ook had uitgevoerd. En zo van een niet zo leuk uitje,  of zeg maar "het uitje waarvan je wist dat die zou komen",  een fijne dag gemaakt. Wat er hierna ook gebeurt.