Nu mijn haar een stuk korter is, haalde ik van achter uit de kast een oude krultang (wel elektrisch hoor) en probeerde een soort pijpekrul in het haar. En veeeeel haarlak, want bij mij gaat alles er zo weer uit. Sorry Ozonlaag.
De dag ervoor mijn nagels verzorgen - gewoon een neutraal lakje, want knalrood dat 'durf' ik nog steeds niet. Zit daarvoor teveel in de planten, in de aarde, met mijn handen in heet sop etc.
Oh ja...check of ik nog hele panties in huis heb. Goh..die gaan 'gewoon' soepel aan. En neem inderdaad mijn sneakers mee voor de terugweg. Wat een heel fijn idee was, want dat liep stukken relaxter.
Uitgezocht welke bussen ik moest hebben en welke bussen terug. Ook niet onbelangrijk.
Dus met hakken aan, make-up en krullen strompelde/liep/trippelde ik naar de bushalte en shit...ik hoorde de bus al aankomen. Was hij te vroeg, of triptrapte ik megatraag?
Gelukkig stond een passagier nog even een praatje te maken met de chauffeur en een beetje als een hijgend hert en na 3 x zwikken bereikte ik de bus. En kreeg te horen dat deze chauffeur altijd wacht op een mooie vrouw. Ik nog omkijken of er nog meer mensen waren, maar hij bedoelde toch echt mij.
Onderweg nog een praatje gemaakt met de chauffeur en ik voelde mij zeer gezien en dacht aan de magie van hakken, maar ook dat ik kennelijk nu met ander haar en daardoor andere uitstraling, zachter overkwam. Of zoiets.
Wel leuk om zo je reis te beginnen.
Het was een geweldig feest, op een mooie plek met lieve mensen waarvan ik sommigen al meer dan 35 jaar ken. Die een groot deel van mijn achtergrond deelden (opleiding, werkgever, stad) en zo merkte ik dat ik de hele avond wel bij iemand aan een tafeltje zat of stond en me geen moment 'ongewenst' of 'hier hoor ik niet' voelde.
Sterker nog; ik liep de toiletruimte en dacht 'Goh, wat ziet die vrouw er leuk uit'. Was ik het zelf, in de spiegel. Je bedenkt het niet!
Vandaag even telefonisch contact met mijn mega drukke zoon. Ik zit ermee dat ik hem te weinig zie naar mijn zin en ik me laat tegenhouden door allerlei zelfbedachte 'kan ik niet' dingen. Of 'hij heeft het al zo druk' en dan het initiatief maar bij hem leg. Dus vroeg hem vorige week of we nu maar eens konden afspreken, want wil hem graag weer zien.
Dat verwijt hoorde/concludeerde ik dus ook in ons korte gesprek. Zijn agenda is al weer overvol en dan trek ik zelf de conclusie dat ik daar niet meer in pas. Wat niet zo is, maar wat heeft hij nou aan zo'n zeikmoeder, die al een hele tijd maar thuis zit, niks durft en ook niks te melden heeft. Ik vul dat zelf in he....ik zeg dus niet DAT het zo is. Of dat hij dat zo denkt.
Genoeg werk aan de winkel weer voor mij. Want ik hou enorm van hem, net als van mijn dochter en wat ik heel belangrijk vind is er voor mijn kinderen zijn. Betrouwbaar en een rots zijn. Eigenlijk enorm compenseren wat mijn ex-echtgenoot niet doet. Die vindt meer dat zijn kinderen er voor hem moeten zijn.
Momenteel ben ik meer een rots van poreus materiaal. Het staat leuk, ziet er uit als een rots, maar je kan er niets mee.
Had voor mijn vriendin een schilderijtje gemaakt. Ingewikkeld kado, want houdt ze wel van zelfgemaakte freubels? Tijdens het maken moest ik telkens denken aan wat ik ooit, honderd jaar terug, van een docent hoorde. Dat je niet teveel moest poetsen aan een werk. Als het goed was, dan was het goed. En op tijd ophouden met nog meer, nog beter, nog mooier. Dus even afstand nemen en dan weer met nieuwe ogen kijken.
Toen ik vanochtend thuiskwam van het feest, lag de post op de mat. Post wordt op zaterdag altijd heel laat bezorgd, maar een brief van de fanclub zat er nog steeds niet bij. Werd ik na afloop van zo'n mooie avond toch nog boos. Want op maandagen wordt er geen post bezorgd en dan was het al te laat.
Op wat eigenlijk werd ik boos?
En heeft dat zin, dat altijd maar vechten tegen de fanclub-bierkaai. Of uberhaupt tegen alles 'moeten' vechten.
Ga nu maar even terug met mijn hoofd naar hoe het voelde toen ik dat compliment (waar ik de chauffeur hartelijk voor bedankte) ontving.
Maandag is vroeg genoeg om mijn strategie omtrent de fanclub te bepalen. Nu F1 kijken!
8 opmerkingen:
Een heel stuk echte Cellie terugzien, mooi,
Is het een idee de zoon regelmatig een kaart te sturen? Zo'n tastbaar product zeg maar(iets anders dan een belletje of mail)
Met een leuke tekst erop, ik dacht aan je, of een leuk gedichtje, een bemoedigende tekst,of een "tegoed" om te komen eten ofzo.
Wat fijn dat het feest en de weg ernaartoe zo'n succes waren! Daar kan je echt met heel veel voldoening op terug kijken.
Zweef nog even verder op de wolk van het compliment en je verrassende spiegelbeeld.
Tip voor nagels die veel in de aarde zitten: zwarte lak! Prachtig vind ik dat.
"Sterker nog; ik liep de toiletruimte en dacht 'Goh, wat ziet die vrouw er leuk uit'. Was ik het zelf, in de spiegel. Je bedenkt het niet!"
Ha, ha, wauw. Wat fijn. Onthoud dat. Anderen zagen je vast ook zo, of nog positiever.
Hey wat heb jij met de oude Cellie gedaan? Heb je haar blog ingepikt?
Zo zie je maar dat als je zelf anders in je vel zit anderen er op reageren. Eigenlijk hebben we als mens veel "macht" over hoe de wereld ons ziet. Wat een leuke buschauffeur en wat leuk dat het feest zo geslaagd was. Je maakt echt grote stappen vooruit hoor. En ik hoop dat je die knappe zoon van jou snel weer ziet en natuurlijk heeft hij tijd voor zijn moedertje. liefs en zet m op he, de mensen hebben er recht op om jou te leren kennen of tijd met je door te brengen
dit zou een bericht van mijn schoonmoeder kunnen zijn over het contact met haar zoon, mijn man. Als toeschouwer van die relatie kan ik zeggen dat het door die zoon in ieder geval enorm gewaardeerd zou worden als zijn moeder zelf vaker actie ondernam voor contact en niet vanuit allerlei aannames de bal vaak bij hem liet liggen.
Een reactie posten