Doorgaan

Een tijdje achter elkaar een verstoorde werking van mijn darmen hebben dat maakt dat ik meer besef hoe kwetsbaar mijn lijf is. Iets simpels als eten en daarna energie eruit kunnen opnemen en dan de boel rustig verwerken, is geheel niet zo simpel. Slap als een Walra-vaatdoek wordt je ervan in ieder geval.

Maar ook dat ik echt beter voor mijn lijf mag zorgen. Dat zelfs/ook mijn dikke lijf dat verdient.

Hoe vaak ik niet hoorde als ik me lamlendig voelde dat ik blij moest zijn, want toch kilo's genoeg. Alsof het voor mij niet uitmaakte. Dat die hele tijd van rot voelen onzichtbaar was.

Dit is geen gezonde manier van kilo's verliezen. Dus mensen die ervoor kiezen om voor het 'mooie' laxeertabletten te slikken (elke dag he), die maken hun lijf kapot. Nooit gedaan. Ook te schijterig (pun intended) voor alles wat tabletten en pilletjes heet. Liever niet iets zomaar slikken. Heb ik trouwens ook geen budget voor. Ieder nadeel heb zijn voordeel!

Helpt ook niet, als je een schijthuis bent, om te duckduckgo-en op wat de oorzaak zoal kan zijn (buiten gewoon een virus of een bacterie). Dan lees je het allerergste en ben ik al bijna een muts aan het breien als ik straks geen haren meer heb. Alweer helpt het me op hardop te zeggen: Stop daarmee en kijk naar wat er allemaal goed is en goed gaat.

Ben dus blij en dankbaar dat het een aantal dagen weer de 'normale' kant op lijkt te gaan met de voedselverwerking. Langzaam voeg ik weer elementen toe zodat mijn lijf kan wennen.

Nu 'moet' ik nog een aantal verplichte zaken afhandelen. Alweer een sollicitatiebrief eruit gooien, daar word ik niet bepaald vrolijk van want op alles word ik afgewezen. Nee, nee nee...wij hebben uw diensten niet meer nodig. U bent 'te oud'. Dat mogen ze uiteraard niet officieel aangeven als reden, maar zo werkt het wel. Duur ben ik helemaal niet (meer) hoor, want ik ben al blij met één euro meer dan bijstandsniveau. Want dan ben ik daar vanaf.

Maar goed; ik trek me maar weer op aan Andre van Duin;