woensdag 19 juni 2019

Moordend tempo

Moet nog wel wennen aan het tempo op mijn vrijwilligerswerk. Dat ligt -in mijn ogen- enorm laag. Er wordt vooral veel tijd genomen voor een praatje tussendoor, of als ik heel cynisch ben, een beetje werk tussen het praten door.

Mijn laatste werkgever daar was het tempo moordend. Twee uur continue bellen (de computer draaide bij 'geen gehoor' automatisch het volgende nummer) en dan een korte pauze van een kwartier, waarin de meesten in ieder geval even naar het toilet gingen. Moest je tussendoor toch een plaspauze inlassen dan werd de teller (de urenteller) stil gezet. Niet doorbetaald. En maar één wc en een urinoir. Voor meer dan 30 man/vrouw. Die pauzes werden ook niet doorbetaald overigens. Daarna weer twee uur uur door en een lunchpauze.

Moest je het niet in je hoofd halen om ook maar één minuut langer in het pauzeverblijf te durven zitten. Bellen jij!! Zo werd je aangesproken als personeelslid. Toen ik opmerkte dat dit sowieso van mijn eigen conto afging, dit 'langer pauze houden', kreeg ik zo'n dodelijke blik. Gelukkig moest ik daar altijd hartelijk om lachen. Maar werd wel verdrietig van zestig plussers, die zich dan heel erg schuldig voelden en als een haas naar de werkplek renden. Of als een klein kind beschuldigd werden over het niet opruimen van een roerstokje en daar niets ter verdediging over durfden zeggen. Dus deed ik het maar; want zo ga je niet met mensen om. Maar ja...dan ben je lastig. Mijn resultaten waren altijd boven target dus daar konden ze niets over zeggen. Maar dat deden ze wel, want er kan altijd meer uit worden geperst. Meer, meer meer.


Afbeelding van Pexels via Pixabay 


Dusss...dat ik me al schuldig voel als ik niet strikt een kwartier voor tijd aanwezig ben op mijn vrijwilligerswerkplek, ligt aan mij. Nergens voor nodig. Veertien minuten voor aanvangstijd is ook prima.

Die dag is de enige dag in de week dat ik voel dat ik er ben. Misschien wel nuttig ben. Voor de rest van de week voel ik me vaak geheel onzichtbaar en daardoor tamelijk ongewenst. Elke sollicitatie is/lijkt nutteloos, want krijg de standaard afwijsbrieven terug. En ik solliciteer zo'n 4 maal per week. Dus vrijwel elke dag. Op echte vacatures. En ja, trainingen gehad voor een beter CV, een betere brief, de beste Elevator Pitch, maar dat helpt geen zak. Dus voel ik aan mijn water dat ik waarschijnlijk nooit meer aan de bak kom. Op die manier. Niet in mijn oude vak, niet in mijn nog oudere vak of het vak daarvoor. Ik zit in het bakje 'afgeschreven'. Of wat ik van een oude rot bij het UWV ooit hoorde (waarvan ik dacht; jij hoeft je nooit zorgen te maken over ontslag - baan voor het leven); het betonnen bestand. Niets meer mee te doen; onbemiddelbaar.

Gelukkig zie ik (nog) wel dat ik alle kwaliteiten heb die veel vacatures vragen, alleen niet meer recente werkervaring. En omdat ik niet meer in een commercieel beroep wil werken maak ik het mezelf moeilijk(er). En ook niet; want de druk en stress die het hogere salaris en de bijbehorende emolumenten tijdelijk leveren, wegen uiteindelijk niet op tegen een leven meer in balans. Met veel minder opties, uitjes en hebbedingen, maar daar zit het geluk niet in. Door schade en schande moeten leren.

Dan betrap ik mezelf toch erop dat ik af en toe jaloers ben op mensen die een partner hebben en niet perse meer hoeven werken. Lekker hun week indelen hoe ze zelf willen. En ja, ik snap heel goed dat ik niet weet wat er achter de voordeur speelt. Misschien omdat ik nooit de luxe heb gehad dat er iemand 'voor mij zorgt'. 

Ben blij dat ik gisteren mijn brief met veel bijlagen af kreeg en op de post heb kunnen doen. Ruim op tijd klaar. Maar niet als een idioot tegen de deadline aan zitten werken. Elke dag iets doen. Alles in kleine partjes opgesplitst, maar wel die deadline in de gaten houdend uiteraard en voila; klaar.

Misschien wel met nul resultaat, maar goed het niet aankaarten is sowieso niet handig in mijn financiele situatie. Maar ik vraag me wel af hoe mensen dit voor elkaar moeten krijgen die dit allemaal veel minder snappen en kunnen. Oh ja...daar doe ik vrijwilligerswerk voor.

l










9 opmerkingen:

izerina zei

Als ervaringsdeskundige zou jij goed zijn mensen te helpen in het woud van regeltjes

nicole orriens zei

Jeetje, die baan klinkt echt afschuwelijk. En ook dat ze onsympathiek met hun mensen omgaan. Dat je op tijd op je vrijwilligerswerk wilt zijn snap ik heel goed. Ik kom overal ook altijd precies op tijd. Dat vind ik belangrijk.

pourquoi pas ??? zei

Ik snap het helemaal als iemand jaloerse gevoelens heeft hoor. Niets om je voor te generen. Ik ken het ook. Je hebt helemaal gelijk dat het leven stukken makkelijker is als je een partner hebt en je daardoor geen angst over geld hoeft te hebben.
Heel veel liefs en zet m op. Je bent een hele sterkte vrouw.

Anoniem zei

Je hebt al veel stormen doorstaan en zult dit ook met een fier hoofd verteren.

Iris Papilio zei

Je komt er wel, want je bent, al denk je zelf misschien van niet, een doorzetter! Super!

Anoniem zei

Jij kunt mensen heel goed helpen door je ervaring.

Happy Earl Grey zei

Mooi toch om mensen te helpen, je komt er wel met de schouders eronder. Blijf positief!

PetraH zei

Fijn dat je vrijwilligerswerk je zo blij en tevreden maakt. Ik lees altijd graag je stukjes; ze zijn inspirerend!

Marlou zei

Hey Citroenvlindertje,

wat een goeie beschrijving van al dat leed dat stresswerken heet.
Gelukkig ben jij een eeuwige optimist. Oh nee... sorry: een gematigd optimist.
Laat je er niet onder krijgen en ga door tot het gaatje!

Groetjes van Marlou

.