Vroeger uit bed dan normaal door de week, want er zouden werkzaamheden in mijn huurwoning gedaan worden. Bij nabellen bleek dat het bedrijf vanaf 08.00 uur er kon zijn, maar de exacte tijd kon niet worden gegeven. Vanaf 08.00 uur. Ach...hoef nergens heen en er ook geen 'vrij' voor te nemen, dus niets te zeuren. En ik heb wel eens bedrijven gehad die al om 07.30 begonnen dus dit was eitje.
Bleek dat ze eerst bij de buren begonnen. Nou ja...was toch al op en dus maar gewoon de normale dingen gedaan die ik zoal altijd doe en nu wat prettiger gaan omdat het minder heet is. En stofzuigen maar doen, nadat ze geweest zijn.
Ben blij dat ik met dit soort dingen stukken relaxter omga dan een tijd terug. Dan maakte ik me om alles druk.Wat ze van mijn huis zouden vinden. Hoorde ik de bel wel op tijd? Is het netjes genoeg in mijn huis?. Is er koffie genoeg? Of blieven ze liever iets anders en heb ik dat wel. Ik had ook frisdrank gekocht - wat ik vrijwel nooit meer in huis heb, maar kon me voorstellen met dit broei-weer de werklui misschien wel iets koels willen hebben. En genoeg ijsblokjes in de vriezer. Een koekje erbij (of van die mannenkoeken).
Nu dacht ik alleen maar dat ik de plekken even leeg moest maken waar er gewerkt wordt - geen wasrekken laten hangen - en dat de rest vanzelf wel aan bod komt als de werkmannen/vrouwen ter plekke zijn.
En zo ging het ook precies. Heel ontspannen (voor mij) en de werkmannen waren ook heel laconiek en van het humoristische soort en wisten alles makkelijk te vinden, "want" zo gaven ze aan, "mevrouw, wij moeten dit* in zo'n 5000 huizen aanleggen, dus dan krijg je vanzelf routine".
Een stopcontact wat het al sinds ik hier woon niet meer doet, repareerden ze ook nog even voor mij. Ontzettend lief van ze, want ik gaf aan dat mijn Woningbouwvereniging me naar een externe electricien verwees (iets wat de vorige bewoner had aangelegd ergens illegaal, waardoor het stopcontact het niet meer deed en het dus aan mij was om te repareren) en die kosten kon Bruin toen al niet trekken. Mijn broer heeft er ooit ook naar gekeken, maar kon het niet fixen en dus het stopcontact onklaar gemaakt. Maar zat een beetje op de schopstoel, want zijn vlucht ging toen over een paar uur. En dat is niet ontspannen even wat maken. Dus bleef het stopcontact er voor de sier zitten.
Nou...maken wij dat toch eventjes voor u. Geen probleem. Nee hoor de electriciteit hoefde er niet af. Hij hield wel van wat spanning!
Foto van Pixabay
Wat fijn he, dat er nog zulke vriendelijke mensen zijn! Dat doet me ontzettend goed. En ik word er heel erg vrolijk van.
Maar nog blijer dat ik kennelijk niet meer een soort van stressbal ben (jahahaha...tot er een brief van de Keesmanager ligt natuurlijk).
*dit = een nieuw ventilatiesysteem, nu met een CO2 meter waardoor het systeem automatisch aanslaat bij tekorten. Dat schijnt weer te moeten in verband met energie-labels. Ik denk dan alleen maar dat ik daardoor meer elektriciteit verbruik.
Las dat Ikea ermee op houdt om heel Nederland ongevraagd van een catalogus te voorzien. Dat lijkt me een goed plan. Maar ze zouden er ook voor kunnen kiezen die alleen naar de family-leden te sturen die dit nog graag willen. Leuke enquete lijkt me dat. Ik wil nog wel namelijk!
Een rare tic van mij is het bewaren van die gidsen. Want ze geven een mooi beeld van hoe de smaak van Nederland is veranderd.
Van vrij simpele basismeubelen naar trend-volgende meubelen en vooral accessoires. Heel veel accessoires.
Ooit kwam er een jaar een gids uit met heel veel spullen en ook meubelen in appeltjes-groen. Herinner me dat nog goed, omdat ik een nogal memorabele nacht met een journalist van een landelijk dagblad doorbracht in een hotel met kartonnen muren en hij vertelde dat dit zijn eerstvolgende artikel was. Maar er lag nog een embargo op dus ik moest vooral niets zeggen hierover, maar hush hush....
Appelgroen was de nieuwe kleur! Hij had net die week een perspresentatie gehad bij de Ikea-bonzen.
Dus nam ik een proefabonnement op een krant. Loopt vanzelf af en kost de prijs van 3 bolletjes ijs. En daarbij kon ik ook nog een boek uitzoeken. Wat een luxe! Er zal wel weer een abonnee-telling zijn dus alle hens aan dek denken die kranten-uitgeverijen.
Mooi te lezen over de man die Alzheimer bestudeert terwijl zijn eigen vader dat nu heeft. En hij weet dat zijn studie zijn vader niet meer kan 'redden', maar hoopt dat er over tien jaar wel een doorbraak is op dit gebied.
Ik kreeg het nu nogal rottig afgelopen boek van Martine Bijl erbij kado. Rinkeldekink en de eerste hoofdstukken ontroeren me nu al.
Ook leverde ik een tijdschriftenbon in die ik via het Kruidvat kon kopen (via een tip van Mevrouw W ooit) en werd voor een beperkt aantal maanden voor een heel klein bedrag lid van de Zin.
Waar in het laatste nummer zulke mooie dingen staan over Martine van hun columnisten. En de schrijfster die ik waardeer, een mooi stukje over een leuke stad (Zwolle) schrijft.
Allemaal fijn om te lezen op een snikhete dag.
Met een glaasje ijskoffie erbij, zelf gemaakt. Kost geen drol, maar geeft wel een heel fijn, bijna luxe, gevoel.
Alle vers uitgebrachte boeken kan ik bij de bibliotheek lezen. Net als tijdschriften. Hoef ik dus allemaal niet te hebben, maar kan ik lenen en na 'gebruik' weer beschikbaar maken voor een ander.
En ach...omdat een kind van mij jarig is geweest, voel ik me sowieso heel rijk. Want zo vanzelfsprekend is dat allemaal niet.
Zwanger kunnen raken, een eigen gezond kind mogen krijgen, je eigen genen herkennen, dat kind veilig door alle stormen heen laveren en genoeg bagage meegeven dat hij of zij het ook zelfstandig kan- dat laveren. En blij zijn dat er weer een jaartje bij mag komen.
Qua inkomen ben ik geheel niet rijk (nooit geweest ook hoor), maar prettig genoeg merk ik steeds vaker dat me dat juist prikkelt om te kijken naar de gebieden in mijn leven waar er overvloed en dus rijkdom is. Allemaal zaken die niet op een bankrekening gezet kunnen worden. En ook niet te koop zijn.
Waar andere mensen graag met me zouden willen ruilen. Want die rijkdom is er niet. Frappant he...dat je dat zelf veel minder snel ziet. Geneigd bent om te kijken naar wat er niet is. En dan blijf je bezig.
Er is hier geen druppel regen gevallen, dus niet echt verkoeling vanuit de grond. Het is wel minder warm dan van de week en dat alleen al is prettig. Maar er zit een soort klamheid in de lucht die nogal vervelend is, dus nog steeds maar op tempo Tropenrooster. Aanvaarden dat het zo is en blij zijn dat er weinig verplichte nummertjes zijn. Alleen komen ze van de week een luchtverversingssysteem vervangen en blij voor de monteurs dat het nu geen 40 graden meer is!
Straks eens kijken hoe Max Verstappen het eraf brengt in Duitsland. Maar nu eerst nog een lekker kopje verse koffie, buiten onder de parasol met de zaterdagkrant.
Jullie nog leuke dingen in het verschiet voor vandaag?
Zag dit boekje in onze bibliotheek liggen en moest er echt de leesbril er bij opdoen, want wat een klein lettertype.
Op de cover staat dan ook: Gedundrukt door Van Oorschot. Extra dun, extra klein, maar groots in inhoud.
Veel stukjes die ik al kende uit vorige bundels of boeken, maar altijd heerlijk om weer terug te lezen, vooral tijdens een hittegolf, voor het zomergevoel. En daar dan de stem en het olijke hoofd van Kees van Kooten bij te denken.
Had nog 1 kopje koffie over, maar die was in de thermosfles na een paar uur toch wat koeler geworden. En ik hou alleen van lekkere hete koffie. Dus bedacht ik dat ik er dan net zo goed IJskoffie van kon maken.
En plots was ik terug bij het zwembad van het Griekse hotel/appartementencomplex waar ik - even terugrekenen, 19 jaar geleden met mijn kinderen de allereerste 'echte' vakantie had geboekt.
Echt als in langer dan twee dagen, ergens heen en niet dezelfde avond terug, bij een reisbureau geboekt met tickets en reserveringen, als in met het vliegtuig ergens heen en helemaal top; met zwembad! Oh dat zwembad. Word er nu nog lyrisch van.
Had eigenlijk 2 banen in die tijd. Mijn 'gewone' baan en mijn eigen bedrijf wat ik in de avonduren erbij deed, maar waarvan mijn accountant aangaf dat het prima liep en ik best ook wel eens iets mocht uitgeven. En meer kosten moest maken die aftrekbaar waren.
Enfin...er was buiten bij dat zwembad een barretje en de Griekse barman (hoppa!) maakte daar o.a. heerlijke IJskoffie. Je moest niet kijken hoe, want gewoon Nescafe en uit een blikje room erbij en ik denk ook suiker, maar het was meer de hele entourage, het eindelijk, eindelijk op vakantie kunnen met het gezin, wat het zo goddelijk deed smaken.
Het jaar daarna zijn we weer geweest. Zo heerlijk. Het jaar daarna ging mijn dochter met een vriendinnetje op vakantie naar Italie en vanaf toen was het over met 'gezins' vakanties. Zij vond het leuker om met een vriendin erop uit te trekken en dat gunde ik haar van harte. Wel dagjes uit hoor. Maar niet ergens in een huisje je in een heel andere omgeving dan thuis weten. Waar je zeker weet dat het goed weer is en zo'n heerlijk zwembad. De zee lag aan de overkant van het appartement, maar die vonden de kinderen nogal zout en dat brandde in de zon weer op je huid. Dus liever het zwembad.
Dat is allemaal voorgoed voorbij. Gelukkig hebben we de IJskoffie nog! Veel ijsklontjes, een schijfje citroen erbij en eventueel aanvullen met wat koud water uit de koelkast. Zalig!
Gisteren toen de zon bijna onder was mijn bibliotheekboeken ingeleverd. Ze konden alle 3 niet verlengd worden want gereserveerd, dus flink doorgelezen, maar als je de hele middag binnen zit dan gaat dat wel lukken. Maar het was nog steeds tropisch heet rond 21.30 uur en toen ik thuiskwam gutste het zweet van alle kanten van me af.
Had dat klusje natuurlijk ook vanochtend kunnen doen, maar ik had het idee dat het tegen openingstijd al erg heet zou zijn, dus laat mij dan maar in de avond even een stukje fietsen. Dan is de bieb al dicht hoor, maar hebben een postbus waarin je je boeken kan deponeren. Die worden dan de volgende dag afgeboekt.
En ik had een verrassing voor mijn zoon gefroebeld, dus dat ook in de brievenbus kunnen doen. Hij is aan het werk weet ik, maar bij thuiskomst iets grappigs in de brievenbus als het op tijd bezorgd wordt.
Blij met de grote rieten Afrikaanse waaier die ik vorig jaar van mijn dochter kreeg, want had het van die kleine inspanning opeens heel erg warm gekregen. Maar rustig blijven en pas naar bed als het weer normaal voelt en daarvoor even de zweterigheid afspoelen, maakte dat ik toch goed geslapen heb.
Vannacht onweerde het hier, maar geen regen gevallen. Wel een paar keer wat klappen onweer. Daar werd ik even wakker van, maar sliep gelukkig weer lekker door. Nu staat alles tegen elkaar open, de voordeur, de achterdeur en ramen en het waait aardig. Zo direct sluit ik alles weer, want de zon schijnt al in de achtertuin en warmt alles al snel op. Straks de was ophangen, die is denk ik in recordtijd droog en dan hoeft er niets meer verder.
Ben dankbaar dat ik niet in deze hitte verplicht ben buiten te zijn of onder een plat dak moet werken en prettig dat ik me zo even op vakantie kan 'denken'. Het is in de huiskamer nu al 26 graden, zelfs na doorluchten en buiten rond de 30 las ik op de thermometer. Nou ja...rustig blijven, genoeg (water) drinken en dankbaar zijn dat er niets hoeft.
Hoorde gisteren dat Rutger Hauer is overleden. Al vorige week maar pas nu maakte zijn familie het bekend.
Er ging even een zuchtje door me heen, want Rutger was voor mij - altijd romantisch meisje gebleven - Floris van Rosemond. Die koene ridder die samen met Sindala allerlei avonturen beleefde in zwart/wit op de televisie.
Als jong meisje had ik erg last ervan dat ik hoppa zo verliefd werd. Niemand op mij hoor, maar och die Floris. Dat blonde haar, dat stoere hoofd en later zag ik dat hij staalblauwe ogen had. Ook nog.
Ik knipte een foto uit de AVRO-bode en deed die in een hangertje wat ik om mijn meisjes nek droeg. Mijn vriendje! En verzon verhalen dat hij een neef was van de beste vriendin van mijn moeder, die toevallig ook uit Friesland kwam en hartstikke blond was. Ja hoor...ik kende hem echt. Wij waren een setje! Had ook nog die 3 boeken, in kleur, die er van de serie uitkwamen. Eentje kreeg ik er toen ik wekenlang in het ziekenhuis lag.
Volgens mij zwijmelde half Nederland toen al van hem en uiteraard later nog steeds toen hij ander soort films ging maken. Maar toen maakte ik de verkering uit.
Volgende week heb ik een controle afspraak bij de praktijkbegeleidster Diabetes en moest ik een aantal dagen daarvoor bloed laten prikken zodat er gecontroleerd kan worden wat de gemiddelde Hba1C waarde is. Dat is je gemiddelde bloedsuikerwaarde over een paar maanden berekend.
Die moet gelijk zijn aan of onder de 53 zitten krijg ik te horen. Dat is het beste voor je algehele gezondheid.
De voorlaatste keer zat ik op 54 en daar was ik al superblij mee. Bijna goed!! Want hij ging omlaag. Helaas, de laatste keer niet zo'n goede uitslag - gestegen - en ik was er me er maar al te bewust van dat ik zelf een groot aandeel daaraan had. Stress. Of eigenlijk niet goed kunnen omgaan met die stress. UWV gedoe, Gemeente gedoe, inkomensgedoe. Ja, weer heel wat gedoe en daardoor stress.
Maar stress zal er altijd zijn en blijven natuurlijk. Bij stress zoek ik vaak verdoving in de vorm van eten. Junkie-gedrag. Want het zijn dan geen borden spruitjes die ik blief.
Mijn bloeddruk is gelukkig altijd, behalve één keertje, normaal en dus goed. Maar die ene keer dat het niet zo was, waren alle waardes naar de klote, dus ik snapte het helemaal en de praktijkbegeleidster gelukkig ook. Ze is altijd heel geduldig en vooral begripvol. Maar moet ook altijd de opdracht van de huisarts doorgeven: meer pillen. Altijd meer, meer, meer.
Maar goed....ik wist dus dat ik deze week bloed moet laten prikken, zodat de uitslag op tijd binnen is en besproken kan worden.
De avond ervoor dacht ik...ach...ik eet tegenwoordig na het avondeten toch vrijwel nooit meer iets, geen snacks, wijntjes doe ik ook maar even niet aan al een tijd, ook niet in het weekend, en dus zou ik lang genoeg 'nuchter' zijn om de volgende ochtend bloed te laten prikken. Dat kan tot 10.00 uur in de ochtend, dus dan haal ik die 12 uur nuchter blijven met gemak.
Maar goed ook dat ik die dag uitkoos, want een aantal dagen, in verband met de zomervakantie, zit de prikdienst er niet. Nu had ik nog steeds genoeg tijd hoor, maar met de mini-hittegolf, leek het mij fijn om even nergens heen te hoeven. Alleen naar mijn vrijwilligerswerk moet ik, maar goed..als dat alles is. Dat wil ik zelf, dus dat is geen straf. Nou ja, behalve dat daar geen airco is, maar voor het lijf is dat wel prettiger. Anders krijgt het zo'n ontzettend klap (mmm...rare zin) als ik naar buiten ga na afloop. Ook blij dat ik vorige week een witte bermuda die veel te groot was, kleiner heb gemaakt. Heb ik wat meer kledingkeus bij Code Rood qua weer. Keurig tot net op de knie hoor. Geen hotpants!
Dus dat (prikken) ook weer gedaan en ben benieuwd hoe mijn lijf het gedaan heeft de afgelopen tijd. Er is wat af qua gewicht, maar ik juich nog maar niet te hard, want de historie leert me dat ik dat ook met hetzelfde gemak er in de wintermaanden zo weer aan eet. Als ik die pepernoten alleen al ruik. En die liggen er al in September!!!!! Je bent en blijft een verslaafde zeggen ze niet voor niets.
De kunst is juist om stabiel te blijven. Stabiel (te) zwaar is nog altijd beter dan jojo-gedrag.
Wel heel happy dat ik een korte jeansbroek die te groot is geworden voor mijn dochter nu gewoon aan kan en ook de rits met gemak dichtging. Joehoe...maat 48. (Wel met stretch hoor, heul veel stretch hahah) Lekker voor in de tuin! Dacht dat ik nog een kilootje of 5 of meer moest verliezen, maar hoera!
Nu goed erop letten dat ik geen Jojo imiteer. Of Mien met de Mandoline. Of Kaatje, met haar mondharmonicaaaaaaaaaaatje. Allemaal dol op een man...
Hoe blij ik kan worden van simpele dingen. Nieuw waslijndraad rijgen door/in mijn oeroude droogmolen.
Die droogmolen staat heel stabiel in het grasveldje, in een emmer beton. Gewoon die houder in een ingegraven emmer doen, sneldrogend beton erbij gieten en klaar is Klara.
Dat ding staat er nu geloof ik al 25 jaar of zo, dus dat staat zeker stabiel. Mijn droger ging nu denk ik zo'n 7 jaar geleden kapot en heb ik nooit meer vervangen. Hoeft ook niet, want geen kinderen meer thuiswonend die perse dezelfde avond juist die ene broek aan moeten. Of sporten en maar 1 setje hebben. Of maar 1 werk-outfit.
Natuurlijk zag ik hele mooi en nieuwe droogmolens voorbij waaien in de diverse folders off- of online van aanbieders van die dingen. Met een keurige hoes erbij. Maar was dat dan perse nodig? Het enige wat niet zo fraai was van mijn huidige exemplaar, waren die draden. De waslijnen. En die had ik al eerder vervangen door lekker knalgroen waslijndraad.
Nu helemaal gebleekt door de zon tot wit. Met af en toe wat roest. Dus hoppa....niet miepen en voor 2 x € 1,75 heb ik een hele verse en nieuwe droogmolenwasdraadvoorziening (driedubbele woordwaarde!!).
Zo lekker om dan daar je fris gewassen dekbedhoes aan te laten wapperen. Zo droog met dit weer. Zo eenvoudig kan het soms zijn. Blij worden door zoiets simpels. Ben dankbaar dat ik dat nog steeds kan en zie.
Op Netflix was deze serie al langer te bekijken, maar het trok kennelijk nooit mijn aandacht: Stranger Things.
Nu las ik heel veel goede reviews over de derde serie en werd ik wel nieuwsgierig.
LEUK!!
Nou ja, en heel spannend en erg goed de jaren tachtig sfeer weergevend. Geen smartphones, geen computers om alles op te zoeken, na te kijken, maar de bibliotheek en oh ja...boeken!
Doet me heel erg denken aan kinderfilms uit die tijd, zoals The Goonies, ET en oh ja...Neverending Story, zo'n mooi boek en film.
En nu blijkt dat de theme-song van The Neverending Story opduikt in deel 3 van Stranger Things. Oh nog leuker. Ik begin pas aan de tweede serie, maar erg prettig kijkplezier. Als het deze week te heet is om buiten te bivakeren, zit ik graag binnen achter de ventilator en kijk naar Stranger Things.
Dankzij het abonnement van mijn zoon geheel gratis voor mij. Lief he!
Kreeg gisteren van mijn dochter door dat die pittige Marokkaanse dame Habiba, uit het programma Groeten uit Holland is overleden. Allah y rahma.
Ze vertelde in de laatste serie dat ze kanker had. Wat een rotziekte is dat toch.
Wat gaat het leven snel en op het laatst als je de waarde pas echt doorhebt door je levenservaring wijzer geworden, dan moet je al weer afscheid nemen.
Hoop dat ik me dat blijf realiseren. Hoe waardevol en vooral mooi meestal het leven is, ook al voelt het soms helemaal niet zo. Dat ik tegen diegenen waar ik van hou dat luid en duidelijk zeg en maak.
Habiba was groot fan van Rob de IJs, (zo sprak ze zijn naam altijd uit) dus maar een liedje van hem voor haar familie.
Vandaag is het 50 jaar geleden dat voor het eerst een mens een stap (of een paar stappen eigenlijk) op de maan deed.
Herinner me nog dat ik voor 2 dingen uit mijn bed werd gehaald door mijn vader: Boksen van Cassius Clay (later bekend als Mohamed Ali) en de maanlanding.
Heel slaperig was ik en mijn jongere broertje ook, maar we snapten wel dat het iets belangrijks was. Ik was 8. En natuurlijk worden die herinneringen ook ingekleurd door wat je nu weer allemaal terugziet ervan. In programma's en kranten- en online artikelen.
En Apollo-Henkie, die mijn vader ook heel leuk vond. Denk dat hij stiekem zelf wel zo'n Henkie wilde zijn. Bewonderd worden, populair zijn.
Herinnert iemand zich nog die maanlanding live te hebben gezien op tv?
Nog voordat ik op kamers ging wonen, las ik in de krant een advertentie van de Walra-adviseuse. Nu kunt u uw uitzet ook makkelijk in gedeeltes aanschaffen.
Weet niet waarom, want op kamers gaan, was nog helemaal niet aan de orde, toch maakte ik een afspraak. Waarom ik niet gewoon bij de Hema of V&D lakens en theedoeken haalde? Geen idee meer. Want ik kende niemand die zoiets deed; een uitzet sparen. En ik was zelf ook nooit bezig met het idee van een uitzet. Want dat hoorde in mijn ogen bij een relatie of een huwelijk. En daar droomde ik al nooit meer over. Dat is voor de mooie, slanke en leuke vrouwen. Er was mij genoeg ingepeperd dat ik niet onder die categorie viel.
Anyway: ik koos alles in de kleuren blauw, donkerblauw, want daar hield ik van. In de keuken blauwe theedoeken (met die ruitjes) en handdoeken en witte en blauwe handdoeken voor de badkamer. Blauwe lakens (niemand had nog een dekbed eind jaren 70 bij ons thuis), met een leuk ruitje of een lief bloemetje, blauwe wollen deken, effen blauwe hoeslakens (dat dan weer wel), allemaal voor een één-persoonsbed en iedere maand zou ik een pakketje krijgen en een betaling doen.
Maar al binnen een half jaar vroeg een oude vriendin van de middelbare school waar het contact op een heel laag pitje stond (zij was veel te druk met haar vriendjes) of ik samen met haar op kamers wilde, want haar beste vriendin waarmee ze dat zou gaan doen, had op het laatste moment toch iets anders gekregen. En alleen was de huur te duur.
Zie die zin; haar beste vriendin en laag pitje. Maar nu was ik wel weer goed genoeg. En, zo moet ik nu toegeven, ook opportunist genoeg om op haar aanbod in te gaan.
Was er wel blij mee want het was veel te druk en te hectisch bij ons thuis en zo kon ik daaraan ontsnappen en dus op kamers en liet die uitzet versneld komen. Want nu dus echt nodig.
Hoe kom ik daar nu toch op?
Omdat ik na al die jaren nog steeds de hand- en theedoeken gebruik en ook nog een aantal slopen heb en 2 lakens. Ik gebruikte ze later als picknickkleed, als tent voor de kinderen en nu met deze hittegolfdagen, leg ik alleen een laken in plaats van een dekbed over mijn bed. En die lakens zijn nog van zulke goede kwaliteit. Niet dun, niet gerafeld. Later, toen ik getrouwd was en een dekbed gebruikte, heb ik daar ook nog een dekbedhoes bijgekocht. De slopen had ik al.
Qua kleur passen die lakens niet in mijn slaapkamer, maar ach...daar komt toch niemand. De badhanddoeken zijn wel dunner geworden, maar ook dat duurde heel lang en die zijn uiteraard zeer intensief gebruikt. Die heb ik niet meer.
Zo maken ze ze tegenwoordig niet meer. Wie heeft er nog iets van linnengoed van veertig jaar geleden?
Van de Belastingdienst, de afdeling toeslagen, kreeg ik een heel prettig bericht. Nou ja...ik had dat al berekend dus een echte verrassing was het niet. Altijd even afwachten of de berekening klopt en wanneer dan.
Door schade en schande heb ik geleerd dat je de schattingsbedragen voor je inkomen nooit te laag moet zetten, ook al krijg je daardoor wel de maximale toeslagen. En is het iets makkelijker budgetteren. Maar stel dat je inkomen om wat voor reden dan ook dat lopende jaar toch opeens veel hoger uitvalt (toch een baan gevonden, een nabetaling van iets nog wat met dat jaar meetelt of dat je niet begrepen hebt dat het inkomen van je kind ook meetelt - leuk een bijbaantje, maar niet zo leuk voor jou dus) dan mag je je teveel ontvangen toeslagen terugbetalen. Wat vaak moeilijk is, want dat geld heb je natuurlijk niet, anders hoef je ook die toeslagen niet aan te vragen. En kom je boven de grens uit, dan mag je alles terugbetalen. Van het hele jaar.
Dus zet mijn geschatte inkomen bijna rond het bedrag waarop je nog net in aanmerking komt voor de toeslag, waardoor ik dus een relatief lager (ik vind het nog steeds heel veel geld hoor!!) bedrag per maand ontvang. Dat wordt dan verrekend op het moment dat de Inkomstenbelasting jouw definitieve bedrag aan inkomsten doorgeeft aan de dienst Toeslagen.
Dus eigenlijk je eigen spaarpotje. Moet je wel 1,5 jaar op wachten, maar als je dat kan is dat zo ontzettend veel fijner dan het bericht dat je duizenden euro's moet terugbetalen. Maar ik snap dat het vaak dus niet kan. Dat geld heb je meestal nodig om je schuifpuzzel dicht te kunnen krijgen.
Enfin...had me al heel lang voorgenomen wat ik met dat bedrag zou gaan doen. Nee...niet op vakantie en ook geen nieuwe kleren of zoiets, maar eindelijk, eindelijk mijn huidige fiets omruilen voor een fiets met lagere instap.
Toen ik van de week klaar was met mijn vrijwilligerswerk, bedacht ik dat ik dan net zo goed (in de buurt) nu dat kon gaan regelen. Vooral nu ik nog in de flow was. Want had al her en der gekeken wat het allergoedkoopste exemplaar zou kosten, zonder versnellingen, bakken voorop, bakken achterop, gewoon een simpele stadsfiets. Al duur zat. En had ook al in mijn hoofd het onderhandelingsspel gespeeld; wat wil ik voor mijn oude fiets terugkrijgen minimaal.
Maar belangrijker vond ik dat ik nu eindelijk eens moest doorpakken. Regel het, zodat je niet meer als een idioot van die fiets afstapt en opstapt. Natuurlijk leek het de afgelopen maanden alsof ik alleen maar mensen zag met een fiets met lagere instap (veel van die elektrische fietsen hebben dat, die zag ik dus ook 'overal'). Boehoehoe...iedereen heeft een passende fiets. Ja dat soort denken helpt lekker mee!
Zeur niet; regel het!! Want nu kan het financieel. Zelf geregeld en dat kan je ook. Maak het concreet, dus kijk naar wat voor soort fiets je kan betalen en regel het dan ook. Ook jij mag een goede fiets hebben. Vooral dat concreet maken, dat helpt me. Wat heb ik nodig om iets te bereiken dus.
Naar de fietsenwinkel, nog zo'n ouderwetse met echte fietsen en niet alleen maar elektrische. Een fietsenmaker die ook nog banden plakt en fietsen snapt. De laatste hier in de buurt (nou...niet echt in de buurt; geen fietsenmaker te vinden). Waar ik mijn vorige fiets ruim 2 jaar geleden te snel snel kocht, te bang om een proefrit te maken toen en gekocht dankzij geld wat ik van mijn moeder kreeg. Maar te klein, te hoog en ach...ik verviel al snel in de gedachte: Dit is wel goed genoeg. Hier moet ik het mee doen. (En erger nog: meer zit er voor mij toch niet in).
De fiets wordt besteld en ik gaf aan dat ik graag mijn oude fiets wil inruilen. Hij bekeek mijn fiets en vond 'm er nog netjes uitzien (ja, van oud vrouwtje geweest! Altijd in het schuurtje gestald) en toen onderhandelen. Ik kreeg ruim meer dan ik als mijn eigen minimum had gesteld, maar begon dan ook met een veel hoger bedrag. Net als onderhandelen voor een salaris is het altijd een beetje zuur als je bij je eerste bod al direct hoort: OK.
Dat je dan gaat denken dat je jezelf te laag hebt verkocht. Dat er best ruimte was voor wat meer. De andere partij moet ook altijd denken dat hij zijn best heeft gedaan en je er samen uit bent gekomen.
Verkopen is een spel. En ik beheers dat nog steeds.
Maar zo tevreden met mijzelf. Dat ik dit mijzelf gun en bovendien dat het kan financieel. Ja, vooruit, wel een jaar lang minder breed gehad dan ik zou kunnen hebben, maar dat jaar geen zorgen hierover moeten hebben en als bonus een narekening in de plus.
Als ik op mijn vrijwilligerswerk zie welke bedragen mensen moeten terugbetalen aan toeslagen van soms wel twee jaren (vorig jaar en het lopende jaar),omdat ze zich niet gerealiseerd hadden dat meer gezamenlijk inkomen deze consequenties heeft, dan ben ik dankbaar dat toen mijn zoon een aantal jaren terug weer even op mijn adres ingeschreven wilde worden zich van te voren afvroeg wat dat voor mijn financiele budget zou betekenen. Juist omdat we het daar altijd over hebben gehad. Wat betekenen bepaalde zaken voor niet alleen hem maar ook voor anderen. Altijd nadenken.
En ik snap maar al te goed dat je door allerlei zorgen soms zo murw bent, dat je helemaal niet meer helder kan denken. Dat is het bewezen effect van teveel stress.
Blij dat ik dit van mijn nog aan te pakken dingen kan afstrepen binnenkort. En hoop dat ik daardoor weer verder weg durf te fietsen. Zonder van te voren te hoeven nadenken of ik daar wel veilig kan afstappen zonder van mijn fiets te vallen.
Zeker als mijn lieve kleindochter even op bezoek is omdat haar moeder een afspraak met de tandarts in haar oude woonplaats heeft. Gezellig dat ze iets vroeger komt, kunnen we nog even samen praten en lachen.
Dametje ziet haar nieuwe krukje en zegt direct "Yellow". Drietalig is ze, want met haar andere Oma spreekt ze de taal die Oma spreekt en met haar ouders en de rest van haar kring Nederlands en ze pikt dus ook Engels op van de liedjes die ze hoort. Maar snapt het ook. Wanneer ze tegen een geel krukje Yellow zegt.
Toen haar moeder naar de afspraak ging leek het erop alsof ze wilde slapen, dus 2 tuinstoelkussens lekker op elkaar gelegd en een knuffeltje dekte ze vast toe. Toen de autootjes erbij en haarzelf. Lekker voorgelezen over een beer die zich ging verstoppen, maar toen sprong ze toch weer op en ging lekker tekenen met de nieuwe en oude potloodjes. En dat krukje voorzichtig aanschuivend zodat ze lekker zat. Precies haar moeder toen ze zo oud was.
Ben zeker 20 kg kwijtgeraakt vandaag, want ik smolt helemaal. Zo leuk is het nou om Oma te zijn.
Want na het bezoek aan de tandarts van haar moeder, ging ze weer lekker met haar moeder mee in de bus en de trein en de bus en kon de peuter-uitstalling weer even opgeruimd worden. Tot de volgende keer lieverd!
Dat was een klein feestje, helemaal gratis. Ook was er gisterenavond/nacht een gedeeltelijke maanverduistering. Ik kijken en kijken, maar ik zag niks. Vanochtend dacht ik, terwijl ik om mijzelf moest lachen; Ja, gedeeltelijk verduisterd, dus nogal logisch dat je dacht dat je niets zag. En nogal bewolkt kennelijk.
Las het boek van Arthur Japin met de bovenstaande titel uit de bibliotheek. Wilde dit lezen omdat het is gebaseerd op het levensverhaal van Karin Bloemen en juist deze maand haar eigen boek ook uitkwam.
Uiteraard werd ik er niet echt blij van. Ja, boos dat er mannen zijn die zo goed mensen kunnen bespelen. Bang maken, onder de knoet houden, begluren en misbruiken.
Boos ook dat haar moeder het kennelijk wel zag, maar wegkeek want dat kwam haar beter uit. En zelfs dat 'is te begrijpen' want economisch afhankelijk van die man. Of nee, zij wilde niet door het dorp uitgelachen worden dat zij geen man kon 'houden', plus haar financiele situatie.
Nee, geen 'leuk' boek. Maar sommige boeken zijn ook niet geschreven om 'leuk' te zijn. Arthur Japin heeft een mooie schrijfstijl en die verzacht de rauwheid van de werkelijkheid een beetje.
Ook begrijp ik beter waarom Karin er altijd voor kiest om geintjes te maken, rare bekken te trekken, altijd de leukste te willen zijn. Een mechanisme uit haar jeugd. Afleiden, afleiden, afleiden. De spanning eraf halen. Maar ook een masker voor de buitenwereld.
Wat was er veel te bekijken dit weekend (voor mij dan) F1 en de Wimbledon finales.
De dames waren snel klaar en mooi dat de nieuwkomer won. Op zondag de F1 race in Silverstone en wat was ook deze race spannend. Totdat Vettel tegen de auto van Max Verstappen aanreed en zijn kans om een podiumplek te halen hiermee verkeken was. Voor beide overigens. Vettel eindigde ergens onderaan, ook door een puntenstraf.
En dan ook nog als bonus de mannenfinale van het tennis. Die partij duurde en duurde en duurde en beide waren even sterk. Echt genieten om de lange rally's te zien. Hoe sterk ze waren om dat vol te houden. En ook nog mooi tennis te laten zien. Helaas verloor Federer, maar heel fijn hoe 'beschaafd' ze bleven.
Genoten van de wedstrijd in stijl met een schaaltje aardbeien en een dot ongezoete slagroom erbij. Geen drank, want ik wil perse op een lager gemiddeld glucosegehalte uitkomen bij controle begin volgende maand bij de POH Diabetes. Dus blijven opletten en me bewust blijven van wat ik eet en drink. Had zaterdag al een lekker courgettesoepje gemaakt, dus koken hoefde niet.
En dan is het weer maandag. Nogal somber weer buiten, maar toch de tuindeur lekker opengegooid. Rondje Bless the House gedaan en zo direct weer een sollicitatie eruit gooien. Dat laatste staat me enorm tegen, maar goed, het moet, het is verplicht, ook al wil niemand mij meer. Niet in de beroepen waar ik op solliciteer althans. Waar ik goed in ben, talent voor heb, ervaring in heb.
Mijn 'verplichte' zaken voor vandaag zijn gedaan en dan voel ik me vrij om de rest van de dag te mogen vullen met leuke zaken. Of misschien nog wel wat meer verplichte nummertjes, maar dat doe ik dan uit vrije wil. Om de rest van de week wat meer 'vrijheid' te voelen.
Mijn koffie heb ik in een mooi kopje gedaan, dat advies kreeg ik ooit van Pourquoi Pas en dat maakt koffie drinken een pleziermomentje. Ook al drink ik dat alleen. Toch is het fijn om ook al ben je alleen toch moeite te doen voor jezelf. Een beetje een mini-feestje te maken van iets simpels als een kopje koffie drinken. Ben zo blij dat ik dat nog kan en ook zie.
Als vertier en (mid)dagje uit (ja...echt!!!) toog ik naar het Zweedse warenhuis met een opdracht voor maar 2 dingen. Uiteraard bekeek ik eerst of Bruin dit nog kon trekken, maar vorige week en deze week weinig aan boodschappen uitgegeven, dus het kon.
Opdracht aan mijzelf was: die leuke dikke potloodjes voor kleinkind, want had een aantal ervan bij haar thuis achtergelaten toen ik van de week op haar paste plus een stapel vouwblaadjes. En als ze van de week weer even hier langskomt, dan moet ik uiteraard wel weer genoeg potloodjes hebben. De laatste keer tekende ze wel 4 meter papier vol. (Zo'n rol papier ook van het Zweedse warenhuis). En bij haar thuis de vensterbank en de salontafel.
En even kijken voor een leuk stoeltje/krukje dan had het schatje een eigen plekje in plaats van op het opstapje uit de keuken te moeten zitten. Natuurlijk kan haar het geen bal schelen, zitten is zitten, maar ja, ik vind het gewoon leuk om iets speciaal voor haar te doen. Je bent niet voor niets Oma he..
Zo had ik een mooi excuus om even 'weg' te zijn. Je moet toch wat.
Maar wel door de week, want dan is het nog niet zo afgeladen druk met mensen die alleen in het weekend naar dat warenhuis kunnen omdat ze werken. En ook wat minder kans op kinderen, want die zitten nog op school. Even vergeten dat in sommige gedeeltes van het land de zomervakantie al begonnen is.
Enfin; ik viel voor een knalgeel (oh heerlijk die primaire kleuren!) krukje genaamd Mammut en dat kon ik tenminste ook nog gemakkelijk mee mijn hol in slepen, want niet te zwaar of te groot. Voordat ik in mijn hol was, moest ik wel 2 bussen pakken. Die niet die route in het weekend rijden, dus nog een argument om daar door de weeks heen te gaan. Heen en terug was ik de enige passagier.
Dat Mammut-krukje daarvan moest ik de poten in het bovenstuk klikken. Click! moest je dus horen bij het uhm klikken en dan zat het pas echt goed zo vertelde de 24-talige gebruiksaanwijzing.
Gisteren heb ik er twee gedaan en vandaag de rest want ze deden van alles, behalve er goed ingaan en dus ook geen 'click' zeggen. Was bijna van plan er glijmiddel bij te pakken. Of een grote hamer.
Maar de aanhouder wint en hoechei...klikkerdieklik.
cc @Ikea
Moest lachen om twee heren die ook aan het shoppen waren en een soort act opvoerden van hoe errug het hier was en OMG zie je die kleurtjes en of hij dat meubel wilde met die roze bakjes....Ik vroeg ze over ze erover wilden praten, maar hahah...dat hoefde nou ook weer niet.
Omdat ik een half uur op de bus moest wachten, de kassa's gingen supertraag en de snelkassa was maar 1 poortje open, dus ook daar heel erg druk dus miste ik de bus, mijn spullen in een kluisje gedaan en maar weer het restaurant in, voor een gratis kopje koffie. Dan is wachten helemaal niet erg.
Nou ja...het was inmiddels stervensdruk geworden, want rond Nederlandse etenstijd en overal stonden gezinnen met kinderen die balletjes wilden. Niet op een groen maar op een blauw bordje. De kassiere in het restaurant vertelde me dat het waarschijnlijk zo druk is omdat ook hier de vakantie is begonnen. Oh ja...daar ben ik helemaal uit natuurlijk.
Fijn dat ik met mijn gratis kopje koffie direct naar de kassa kon doorschuiven en 'afrekenen'. En me bedacht dat ik tevreden was met mijn aankopen en me niet had laten verleiden om uberhaupt bij andere dingen te gaan kijken of verleidt te worden door de lage prijzen.
Een pareltje op televisie. Nu te (weer) zien op tv bij de VPRO en NPO(Start). Of alweer afgelopen, maar nog op uitzending gemist te zien.
Elke zeven jaar volgt de filmer, Micheal Apted, een aantal mensen, te beginnen wanneer ze zeven waren, wat er speelt in hun leven, hun verwachtingen, de realiteit van het leven. Kon je in het kind van zeven de volwassene van later al zien?
Nu zijn de deelnemers in de zestig. Drieenzestig dus.
Herkenbaar die verhalen over hoop, verlies, vreugde, kinderen of geen kinderen, partners, echtgenoten, scheidingen, nieuwe partners, werk, ambitie, ziekte en het verstrijken van de tijd en het opschuiven van de generaties.
Doet me inderdaad terugdenken aan wat voor iemand ik was toen ik zeven was en de zeven jaar daarna en daarna en daarna en daarna en daarna. En dat het leven voorbij flitst terwijl je plannen maakt.
Maar ook dat je echt prachtig was toen je 20 of 40 was en nu met 63 toch echt ouder, een oudere bent geworden ook al denk je in je hoofd dat je nog 21 bent.
Dan snap ik beter wanneer een recruiter van 25 denkt wat die oude muts nog komt zoeken op de arbeidsmarkt als ze mij zien. En dan heb ik nog een foto met geverfd haar op mijn CV!
Zo fijn; een supermarkt hier in het winkelcentrum verkocht ook losse kersen, dus niet voorverpakt. Kon ik gewoon meenemen wat ik ook kon opeten.
Een tijdje terug kocht ik een minidoosje bij de AH maar na een dag zat de schimmel er al in. Dat vond ik heel erg jammer, maar omdat ik toen last van nogal snel werkende darmen had, durfde ik de rest ook niet op te eten. En die grote bakken die krijg ik niet op in mijn eentje.
Dus blij met dit ouderwetse aanbod.
Mijn Opa deed altijd van die kersen, twee aan een steeltje om mijn oren en dan zei hij :kijk - oorbellen!
Altijd lief voor me. Maar die kersen hadden voor hem ook bijzondere betekenis, want in zijn geboortegrond groeiden ze volop. Een ritje als de bloesems bloeien deed hij graag met zijn vrouw. Zij reed, want hij had geen rijbewijs. Nooit gehaald ook.
Wat wel apart was, want altijd banen gehad op het hoogste niveau in de Hofstad en na zijn pensionering diverse commissariaten her en der. Maar eerste klas met de trein reizen en dan kom je er ook. Al reed hij meestal tweede klas, want hij was wars van snobisme. En toen zaten de treinen nog niet propvol met studenten die gratis reisden.
Van de week was hij weer eens op tv. You've got mail.
Dat deed me zo denken aan hoe ik kennis maakte met een Amerikaan, terwijl ik dacht dat ik mail stuurde naar een man in Australie, die ik via mijn werk had leren kennen, toen hij een half jaar in Nederland werkte.
Precies een paar jaar voordat die film uitkwam. En je nog via het modem moest inloggen over de telefoon en dan altijd dit geluid hoorde:
Enfin; ik mailde er vrolijk op los en kreeg op een gegeven moment een mailtje van John. Maar dan John uit de USA. Of ik met hem wilde trouwen en oh ja...of ik aub niet op wilde houden met mailtjes sturen want die waren erg grappig.
Ik keek naar welk email adres ik gebruikte en zag dat de extensie "au" verdwenen was, dus ja...dan ging het naar een ander adres en toevallig heette hij ook John.
En ach...stuurde ik de Amerikaanse John toch ook mail. Dat deed ik toen nog via mijn werk en later bij vrienden die een internet aansluiting hadden en nog later had ik die ook zelf. Medio jaren 90 was dat nog allemaal niet zo normaal als nu. En duur, want het liep via de telefoonlijn en lang online blijven was daardoor kostbaar.
Anyways...heb Amerikaanse John ontmoet na een tijdje, hij moest in Europa zijn en ik kon hem herkennen aan zijn witte sokken zei hij, toen ik hem op Schiphol ophaalde. Geen foto's uitgewisseld van te voren.
Daarna liep de zaken zoals in een komische film met een nogal overdreven scenario. Dat je als kijker zegt..Ja, hoor!! Zo gaat dat in het echt nooit.
Is het net heerlijk droog weer en bovendien zondag, dus niets hoeft en dus heerlijk om buiten een boek te lezen, is de gluurder weer paraat.
Keihard converserend met de achterbuurvrouw en ondertussen recht mijn huis en tuin inkijkend over de schutting waar zijn grote planten overheen groeien. Heb totaal geen behoefte aan een praatje en zeker niet aan glurende ogen.
Kan daar erg slecht tegen; het gevoel bekeken te worden. Nee...misschien wel bekritiseerd te worden dat ik zit te niksen. Niet ook in de tuin werk (terwijl ik toch nu al een klikko vol heb met tuinafval van het snoeien) maar zit te Netflixen, bloggen en oh ja, solliciteren en weet ik veel, maar niet zichtbaar actief ben. Ja, ik snap het allang; MIJN invulling, want ik kan immers niet in het hoofd van de Gluurder kijken.
Wel direct mijn luxaflex dichter gedaan, zodat er ook niet in mijn huis gegluurd kan worden.
Naar alweer een mooie maar ook angstaanjagende aflevering gekeken van Years and Years, een BBC serie op BBC First over een familie over een periode van 15 jaar.
Daarin zegt de grootmoeder op een gegeven moment dat alles wat er nu gaande is in de maatschappij, wij/zij zelf hebben gedaan.
Wij vonden het toch zo handig dat je niet meer bij een kassadame hoefde af te rekenen. Nu zijn er geen kassa's meer, maar ook die banen niet meer. Al die mensen zijn werkloos. En veel minder menselijk contact door alles te automatiseren.
Moest ik even aan denken toen ik bij onze plaatselijke Albert Heijn onlangs een viertal kassa's vervangen zag door zelfscanners. Kan je lekker zelf alles afrekenen. Wel alleen met je pincode. En daar scannen of met zo'n handig apparaat in de winkel. Handig!! Straks is ook de kassa weg waar je met contant geld 'mag' betalen. Want pinnen geeft meer inzicht uiteraard. Aan wie wordt er niet bij geschreven.
Die serie speelt van nu tot 2030 in de laatste serie en laat wat technologische ontwikkelingen zien die dan 'normaal' zijn, maar ook de overheid de optie geven om veel, heel veel controle te hebben op wat de burgers denken, kopen en willen.
Geen telefoon meer, maar je praat lekker tegen de muur (doe ik al jaaaaaren); alle bedrading (dat klinkt ouderwets) is ingebouwd. En sommige communicatie-opties kan je in je lijf laten inbouwen. Handig; jij bent het apparaat!
Kijk die serie; vooral de politieke oplossingen zijn heel Engels. Zij hebben uiteindelijk de concentratiekampen bedacht.
Angstaanjagend hoe alles wordt gladgestreken en goedgepraat. Maar ook hoopvol hoe de serie eindigt.
Op BBCFirst te zien en wordt vast nog wel een keer herhaald, want daar zijn ze goed in. En wie weet koopt een Nederlandse omroepvereniging die serie wel aan. Doen!
Mijn rondje Bless the House maar afronden en zo direct genieten van een kopje koffie. Blij dat ik dat weer kan verdragen. Heeft me alweer bewuster ervan gemaakt dat een goede gezondheid helemaal niet zo vanzelfsprekend is.
Gisteren had het een tijdje geregend en wat rook het buiten lekker! Die geur is zo heerlijk.
Dat vonden de slakken, die veel minder aanwezig zijn dan vorige jaren, duidelijk gevolg van de droogte, ook wat die slopen allemaal uit hun schuilplaatsen. Echt alsof ze vergadering ergens gingen houden.
Dus heb ik ze allemaal in een potje gedaan en verhuisd naar de groenstrook aan de overkant van mijn huis. Mogen ze daar verder doorvergaderen. Want ook slakken hebben nut, of zijn voedsel voor andere dieren. Dat ik ze liever niet in mijn tuin zie, betekent nog niet dat ze dan maar dood moeten.
Onze bibliotheek heeft vandaag boekenverkoop. Van afgeschreven boeken. Wat dat betekent weet ik niet, maar ik had vroeger het idee, dat je in een bibliotheek ook oudere boeken nog kon lezen. Omdat ze altijd bewaard zouden blijven. Kennelijk niet, want een hele bups niet aktuele titels wordt verkocht. Voor een euro per stuk.
Toevallig was ik gisteren in de bibliotheek en stond alles al klaar en uiteraard gekeken of er mooie boeken tussen stonden. Ja, een paar.
En toch maar niet gekocht. Want ik vind het wel een prettig gevoel dat ik wel boeken kan lezen, maar ze daarna niet weer in mijn huis moet opruimen ergens. Tenzij het heel bijzondere boeken zijn van schrijver die ik waardeer, dan wel, maar boeken verzamelen om te laten zien hoe belezen ik wel niet ben, dat is niet meer nodig.
Sowieso komt er vrijwel nooit iemand hier binnen, dus zien doet niemand dat, mijn persoonlijke bibliotheek. En ach..vind het heerlijk om voor de prijs van 2 boeken het hele jaar door elke week 10 boeken te kunnen lezen (als ik dat tempo haal dan he).
Blij dat ik gisteren nog even de kracht had om toch maar wel naar de bibliotheek te fietsen. Sowieso fietsen haha...nog steeds een dingetje. Nou ja; fietsen niet, maar het op- en afstappen. Maar hoe meer ik het doe, hoe minder ik erbij nadenk en dat is wat ik hoop te bereiken. Fiets pakken en een grotere wereld krijgen.
Had ergens in mijn hoofd staan dat ik wat leuks mocht gaan doen, want alle verplichte zaken waren al afgehandeld, dus de hele dag 'vrij'. En toch kwam het er niet van. Geen inspiratie, geen moed en geen budget. En een beetje zat van alles weer alleen te moeten doen, regelen en bekijken. Dus toch maar een was gedraaid, die lekker buiten opgehangen en die was binnen een vloek en een zucht droog. Dat maakt me altijd tevreden.
Dus blij dat ik toch als oppeppert dit klusje heb gedaan. Even iets anders zien en bewuste keuzes maken. Dat boeken in de aanbieding zijn betekent nog niet dat ik ze dan maar moet aanschaffen.
Komen jullie wel in de verleiding dan?
Toen ik nog thuis woonde, ging ik als puber regelmatig met mijn vader mee naar tennissen kijken. Helaas niet op Wimbledon haha, maar wel in de stad waar ik opgroeide.
Recht tegenover mijn Opa en Oma, tussen de huizen verscholen, was een tennisvereniging, dus daar liepen we heel regelmatig op de zondagen (vrijwel elke zondag op bezoek bij Opa en Oma) even langs. En was er een toernooi dan keek ik. Mijn vader leerde daar tennissen.
Een andere tennisvereniging, waarvan in de winter de baan altijd een ijsbaan werd (dit was jaren 70 he..) daar keken we ook regelmatig. Maar moesten we een stukje voor fietsen.
Mijn vader heeft lang op vrij hoog niveau getennist. Althans..dat vertelde hij altijd zelf. Net als hij vertelde dat hij ook heel ver was gekomen in Judo. Zwarte band of zo. En noemde allerlei bekende namen uit die wereld. Van niets heeft hij stukjes uit de krant of bekers of iets. Mijn vader kon heel goed dingen erbij fantaseren. Wel lag er dokters-advies dat hij absoluut niet mocht sporten. En zeker niet zwemmen. Dus nooit zwemmen geleerd, maar hij ging altijd tot zijn nek de zee in. Zag geen gevaar en vond dat gewoon leuk.
Maar goed...nu dus weer Wimbledon en heerlijk om die partijen te zien. En denk ik even terug aan die tijd. Moet eens vragen of andere broers en zussen ook wel eens meegenomen werden.
Helaas heb ik nooit iets van sport mogen doen toen ik een kind was. Mijn ouders drongen ook nooit aan. Of stelden iets voor. De andere kinderen wel. Eigenlijk raar, want nu zou je zeggen dat sporten goed is. Voor je lijf, maar ook om te leren met anderen om te gaan. En om te gaan met winnen en verliezen.
Kan best zijn doordat ik levensbedreigend ziek ben geweest toen ik nog geen tien was, dat mijn ouders ergens advies kregen van een arts dat ik me niet te veel moest inspannen. En ze dat braaf volgden. Dat deed je toen (behalve als anders in elkaar zat).
Want toen ik een jaar daarop met de Avondvierdaagse met mijn school meeliep, viel ik flauw en tsja..meer weet ik niet. Ja, dat ik geen medaille kreeg. Maar ergens kreeg ik het label : "kan niet sporten" mee en ging dat ook zelf geloven denk ik. Jammer dat ik nooit heb kunnen ervaren dat ik veel dingen wel kan als jong meisje. Dat ik ook gezien werd. Dat het juist goed is om mijn lichaam in vorm en vooral conditie te houden (nee..niet die appelvorm).
Toen mijn kinderen opgroeiden moesten (oh dit klinkt ook heel erg!) ze sporten, maar gelukkig vonden ze dat allebei even leuk. En hebben allebei op Tennis gezeten. Hebben heel veel soorten sporten gedaan, maar altijd minimaal voor een jaar. Want Sinterklaas blijft niet rijden tenslotte.
En Zwarte Piet betaalde al helemaal niets mee.
Dus af en toe fijn kijken naar de wedstrijden op Wimbledon en heel benieuwd hoe Kiki Bertens het ervan afbrengt.
Voel me altijd heel voldaan en vooral gezien en weer aan het meedoen aan de maatschappij, als ik terug fiets (hoezeee....ik durf dat nog steeds - het moet wel anders kom ik nergens natuurlijk) van mijn vrijwilligerswerk.
Weet nog goed hoe soms de stress maakte dat ik geen jota meer snapte van de formulierenbrij die een mens zoal in moet vullen. En val je onder bijzondere regelingen dan is de brij nog groter. Ook zonder de stress trouwens is dit al een kunst. Dus een diepe wens was toen al om de kennis die ik opdeed als ervaringsdeskundige, ooit eens terug te geven.
Maar ook gewoon weer op een kantoor zitten, met mensen, collega's te werken. Voor vol te worden aangezien, gewaardeerd te worden voor die paar uurtjes. Gezien te worden.
Heb er plezier in om na te denken wat ik aandoe, bijpassende oorbellen uit te zoeken of sokken als het nog frips is. Nieuwe setjes uit mijn kast maken. Dat maakt het ook al een leuke dag.
Dus als ik dan weer terugfiets (en nu durf ik ook zelfs bij het stoplicht - zonder stoepje waar mijn voet wat hoger kan staan - een beetje schuin in de fiets te hangen en zo snel op te kunnen stappen en weg te rijden alsof ik 'nergens' last van heb.) Dan voel ik me bijna normaal.
Echt heel erg fijn. Een mes wat aan twee kanten snijdt. Misschien dat ik binnenkort wel nog een dag erbij kan doen.
En...een kopje gewone zwarte koffie gedronken. Wat erin blijft. Joehei!
Hier keken we samen heel graag naar, mijn kinderen en ik. En ik helemaal want zoonlief heeft net zo'n guitige uitstraling als Will Smith. Heb al die jaren een zwak voor hem gehouden.
In die tijd ook zulke outfits haha!! Sleepte hij me mee naar de hipste kledingzaken in Amsterdam en stond daar als jochie nog af te dingen op de prijs van een te gek shirt van Kani. Betaalde hij van zijn bijbaan of opgespaard kleedgeld.
Een tijdje achter elkaar een verstoorde werking van mijn darmen hebben dat maakt dat ik meer besef hoe kwetsbaar mijn lijf is. Iets simpels als eten en daarna energie eruit kunnen opnemen en dan de boel rustig verwerken, is geheel niet zo simpel. Slap als een Walra-vaatdoek wordt je ervan in ieder geval.
Maar ook dat ik echt beter voor mijn lijf mag zorgen. Dat zelfs/ook mijn dikke lijf dat verdient.
Hoe vaak ik niet hoorde als ik me lamlendig voelde dat ik blij moest zijn, want toch kilo's genoeg. Alsof het voor mij niet uitmaakte. Dat die hele tijd van rot voelen onzichtbaar was.
Dit is geen gezonde manier van kilo's verliezen. Dus mensen die ervoor kiezen om voor het 'mooie' laxeertabletten te slikken (elke dag he), die maken hun lijf kapot. Nooit gedaan. Ook te schijterig (pun intended) voor alles wat tabletten en pilletjes heet. Liever niet iets zomaar slikken. Heb ik trouwens ook geen budget voor. Ieder nadeel heb zijn voordeel!
Helpt ook niet, als je een schijthuis bent, om te duckduckgo-en op wat de oorzaak zoal kan zijn (buiten gewoon een virus of een bacterie). Dan lees je het allerergste en ben ik al bijna een muts aan het breien als ik straks geen haren meer heb. Alweer helpt het me op hardop te zeggen: Stop daarmee en kijk naar wat er allemaal goed is en goed gaat.
Ben dus blij en dankbaar dat het een aantal dagen weer de 'normale' kant op lijkt te gaan met de voedselverwerking. Langzaam voeg ik weer elementen toe zodat mijn lijf kan wennen.
Nu 'moet' ik nog een aantal verplichte zaken afhandelen. Alweer een sollicitatiebrief eruit gooien, daar word ik niet bepaald vrolijk van want op alles word ik afgewezen. Nee, nee nee...wij hebben uw diensten niet meer nodig. U bent 'te oud'. Dat mogen ze uiteraard niet officieel aangeven als reden, maar zo werkt het wel. Duur ben ik helemaal niet (meer) hoor, want ik ben al blij met één euro meer dan bijstandsniveau. Want dan ben ik daar vanaf.
Maar goed; ik trek me maar weer op aan Andre van Duin;
