Afgevinkt

Van de Belastingdienst, de afdeling toeslagen, kreeg ik een heel prettig bericht. Nou ja...ik had dat al berekend dus een echte verrassing was het niet. Altijd even afwachten of de berekening klopt en wanneer dan.

Door schade en schande heb ik geleerd dat je de schattingsbedragen voor je inkomen nooit te laag moet zetten, ook al krijg je daardoor wel de maximale toeslagen. En is het iets makkelijker budgetteren. Maar stel dat je inkomen om wat voor reden dan ook dat lopende jaar toch opeens veel hoger uitvalt (toch een baan gevonden, een nabetaling van iets nog wat met dat jaar meetelt of dat je niet begrepen hebt dat het inkomen van je kind ook meetelt - leuk een bijbaantje, maar niet zo leuk voor jou dus) dan mag je je teveel ontvangen toeslagen terugbetalen. Wat vaak moeilijk is, want dat geld heb je natuurlijk niet, anders hoef je ook die toeslagen niet aan te vragen. En kom je boven de grens uit, dan mag je alles terugbetalen. Van het hele jaar.

Dus zet mijn geschatte inkomen bijna rond het bedrag waarop je nog net in aanmerking komt voor de toeslag, waardoor ik dus een relatief lager (ik vind het nog steeds heel veel geld hoor!!) bedrag per maand ontvang. Dat wordt dan verrekend op het moment dat de Inkomstenbelasting jouw definitieve bedrag aan inkomsten doorgeeft aan de dienst Toeslagen.

Dus eigenlijk je eigen spaarpotje. Moet je wel 1,5 jaar op wachten, maar als je dat kan is dat zo ontzettend veel fijner dan het bericht dat je duizenden euro's moet terugbetalen. Maar ik snap dat het vaak dus niet kan. Dat geld heb je meestal nodig om je schuifpuzzel dicht te kunnen krijgen.

Enfin...had me al heel lang voorgenomen wat ik met dat bedrag zou gaan doen. Nee...niet op vakantie en ook geen nieuwe kleren of zoiets, maar eindelijk, eindelijk mijn huidige fiets omruilen voor een fiets met lagere instap.

Toen ik van de week klaar was met mijn vrijwilligerswerk, bedacht ik dat ik dan net zo goed (in de buurt) nu dat kon gaan regelen. Vooral nu ik nog in de flow was. Want had al her en der gekeken wat het allergoedkoopste exemplaar zou kosten, zonder versnellingen, bakken voorop, bakken achterop, gewoon een simpele stadsfiets. Al duur zat. En had ook al in mijn hoofd het onderhandelingsspel gespeeld; wat wil ik voor mijn oude fiets terugkrijgen minimaal.

Maar belangrijker vond ik dat ik nu eindelijk eens moest doorpakken. Regel het, zodat je niet meer als een idioot van die fiets afstapt en opstapt. Natuurlijk leek het de afgelopen maanden alsof ik alleen maar mensen zag met een fiets met lagere instap (veel van die elektrische fietsen hebben dat, die zag ik dus ook 'overal'). Boehoehoe...iedereen heeft een passende fiets. Ja dat soort denken helpt lekker mee!

Zeur niet; regel het!! Want nu kan het financieel. Zelf geregeld en dat kan je ook. Maak het concreet, dus kijk naar wat voor soort fiets je kan betalen en regel het dan ook. Ook jij mag een goede fiets hebben. Vooral dat concreet maken, dat helpt me. Wat heb ik nodig om iets te bereiken dus.

Naar de fietsenwinkel, nog zo'n ouderwetse met echte fietsen en niet alleen maar elektrische. Een fietsenmaker die ook nog banden plakt en fietsen snapt. De laatste hier in de buurt (nou...niet echt in de buurt; geen fietsenmaker te vinden). Waar ik mijn vorige fiets ruim 2 jaar geleden te snel snel kocht, te bang om een proefrit te maken toen en gekocht dankzij geld wat ik van mijn moeder kreeg. Maar te klein, te hoog en ach...ik verviel al snel in de gedachte: Dit is wel goed genoeg. Hier moet ik het mee doen. (En erger nog: meer zit er voor mij toch niet in).

De fiets wordt besteld en ik gaf aan dat ik graag mijn oude fiets wil inruilen. Hij bekeek mijn fiets en vond 'm er nog netjes uitzien (ja, van oud vrouwtje geweest! Altijd in het schuurtje gestald) en toen onderhandelen. Ik kreeg ruim meer dan ik als mijn eigen minimum had gesteld, maar begon dan ook met een veel hoger bedrag. Net als onderhandelen voor een salaris is het altijd een beetje zuur als je bij je eerste bod al direct hoort: OK.
Dat je dan gaat denken dat je jezelf te laag hebt verkocht. Dat er best ruimte was voor wat meer. De andere partij moet ook altijd denken dat hij zijn best heeft gedaan en je er samen uit bent gekomen.
Verkopen is een spel. En ik beheers dat nog steeds.

Maar zo tevreden met mijzelf. Dat ik dit mijzelf gun en bovendien dat het kan financieel. Ja, vooruit, wel een jaar lang minder breed gehad dan ik zou kunnen hebben, maar dat jaar geen zorgen hierover moeten hebben en als bonus een narekening in de plus.

Als ik op mijn vrijwilligerswerk zie welke bedragen mensen moeten terugbetalen aan toeslagen van soms wel twee jaren (vorig jaar en het lopende jaar),omdat ze zich niet gerealiseerd hadden dat meer gezamenlijk inkomen deze consequenties heeft, dan ben ik dankbaar dat toen mijn zoon een aantal jaren terug weer even op mijn adres ingeschreven wilde worden zich van te voren afvroeg wat dat voor mijn financiele budget zou betekenen. Juist omdat we het daar altijd over hebben gehad. Wat betekenen bepaalde zaken voor niet alleen hem maar ook voor anderen. Altijd nadenken.

En ik snap maar al te goed dat je door allerlei zorgen soms zo murw bent, dat je helemaal niet meer helder kan denken. Dat is het bewezen effect van teveel stress.

Blij dat ik dit van mijn nog aan te pakken dingen kan afstrepen binnenkort. En hoop dat ik daardoor weer verder weg durf te fietsen. Zonder van te voren te hoeven nadenken of ik daar wel veilig kan afstappen zonder van mijn fiets te vallen.